Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2010

Merry crisis and a happy new fear!

Εικόνα

"Love Me Tender", by Cage in Wild at Heart

Άπ' τις αγαπημένες μου ταινίες! έτσι για καλή εβδομάδα...

Ακαθαρσίες

Σύμφωνα με τα αξιώματα της θεωρίας του Στρόνγκμποου, αυτοί οι δήθεν θαρραλέοι πιστοί των μοντέρνων καιρών ήταν κατηγορούμενοι για μια βδελυρή οπισθοχώρησή τους προς τον καθωσπρεπισμό, επειδή είχαν υιοθετήσει μεγαλειώδεις ιδέες περί τάξης. Κατά τον Στρόνγκμποου, αυτό έκαναν μόνο και μόνο για να κρύψουν από τον ίδιο τους τον εαυτό τη βδελυρή αταξία της πραγματικής τους φύσης, τα απύθμενα βάθη της ψυχής τους[...] Όσο για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών του(Άγγλοι), που εκ παραδόσεως υποστήριζαν την αποστολή μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων στο εξωτερικό, τρόμαξαν από τον ισχυρισμό του Στρόνγκμποου ότι κάθε στρατιωτική εκστρατεία ήταν απλώς το προσωπείο που κάλυπτε μια σεξουαλική ασθένεια και, συγκεκριμένα, ένας βαθύς φόβος απέναντι στην ανικανότητα. Όσο για τα ίδια τα θεμέλια του ιμπεριαλισμού, με χυδαιότητα παρομοίαζε τα κέρδη που συσσωρεύονταν από στρατιωτικές εκστρατείες στο εξωτερικό με περιττώματα. Αυτό που πάνω απ' όλα εκτιμά ένα μικρό παιδί είναι τα ίδια του τα περιττώμ

Ίσως να 'ταν κι έτσι

"...αισθανόταν ότι, ούτως ή άλλως, η αλήθεια μπορούσε να αποδοθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια όταν είχε να κάνει με τα ανοιχτά πεδία του μέλλοντος παρά με τα σκοτεινά βάθη του παρελθόντος. Στο μέλλον τα πάντα ήταν δυνατόν να συμβούν, επομένως μπορούσε να τα εξιστορεί δίχως να φοβάται μήπως κάνει λάθος. Ενώ στο παρελθόν, μολονότι μερικά γεγονότα ήταν γνωστά και για άλλα υπήρχαν υποψίες, πολλά ήταν άγνωστα και ούτε καν τα υποπτευόταν κανείς. Επιπλέον, για ποιο λόγο έπρεπε να ταλανίζει τους ακροατές του με το παρελθόν;Όλοι εκείνοι οι ταλαίπωροι λαχταρούσαν να μάθουν για καινούργιους κόσμους, όχι για παλιούς. Μερικές πενταροδεκάρες είχαν και τις έδιναν με την ελπίδα να ακούσουν κάτι για το που πήγαιναν, γνωρίζοντας απόλυτα από ποια αθλιότητα έρχονταν. Σε κάθε περίπτωση, όπως επισήμαινε ταπεινά ο τυφλός, οι άνθρωποι τείνουν να γίνονται μύθοι και μύθοι τείνουν να γίνονται άνθρωποι και έτσι, σε τελική ανάλυση, μπορεί να μην είχε σημασία αν ασχολιόταν με το παρελθόν ή με το μέλλον. Σε τελική α

Edward Whittemore - author of The Jerusalem Quartet

Edward Whittemore - author of The Jerusalem Quartet "Γνωρίστε μια πραγματική ιδιοφυΐα που έμεινε στην αφάνεια. Ανακαλύψτε ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της Aμερικανικής Λογοτεχνίας. Τα μυθιστορήματα τού Edward Whittemore είναι εθιστικά, πλούσια, σκοτεινά, καλόγουστα, διασκεδαστικά, αποκαλυπτικά, εξωτικά, αλλόκοτα, και λίγο… επικίνδυνα." Tom Robbins

Τζίμης Πανούσης - Το παράδειγμα της Marinaleda

Ν ι κ ό λ α ς    Ά σ ι μ ο ς

Ν ι κ ό λ α ς Ά σ ι μ ο ς

everything is relative, everything is connected

1 1/2 χρόνο πριν, μια φίλη με ενέπνευσε. Κάποιοι άνθρωποι έχουν αυτή τη δύναμη. Δε φαντάζεσαι το μονοπάτι που παίρνεις μια δεδομένη στιγμή, που θα σε οδηγήσει. Με ποιες λεωφόρους και ποια αδιέξοδα, θα σε διασταυρώσει. Τι ευτύχημα και τι δυστύχημα θα προκληθεί. Είναι ωραίο να βγαίνεις για λίγο απ' τον εαυτό σου και να τον παρακολουθείς, σαν τρίτος. Είναι μια εμμονή αυτό που συμβαίνει, καθαρά δική μου. Ξεκινά και τελειώνει σε μένα. Μια ανάγκη του μυαλού να ξεφεύγει. Αξίζει τον κόπο; Γίνεσαι ευάλωτος, χάνεις ενέργεια, χρόνο. Σου ρουφάει η εμμονή τη ζωτικότητά σου, σα βαμπίρ. Νιώθεις αυτό το καθόλου ευχάριστο άδειασμα, που δε σε ανακουφίζει, σε τραβάει προς τα κάτω, στα βαλτόνερά του. Θες λίγο φως να ζεσταθείς , μες στην υγρή σου παγίδα και μετά μπορείς... Σε είδα στον ύπνο μου μ' έναν γκριζο-μπορντώ μανδύα κι εσύ μια απ' τα ίδια λοιπόν I don't have the illusion that you're not an illusion Είμαι το απίθανό σου κι αυτή είναι η

Και άει στα κομμάτια!

Εικόνα
Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής Και να γυρίσω δίσκο Θα ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς Πως έτσι δεν τη βρίσκω. Τι θα κάνω ήτανε γραφτό Θέλω δεν το θέλω, ότι τραγουδώ Να το πουλώ να ζήσω Όταν πάω στον παραγωγό Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει Να χει σαλέπι, για να σας αρέσει Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια Να σας καλοκαρδίσω Για να σας γαλουχήσω. Κι από χρέος συναδελφικό Να χαμογελάω στο κοινό Να του σαλεύω για να το μερεύω Να του σφυρίζω να το νανουρίζω Να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα Για να σας εκτονώνω Με πλαίσιο το νόμο. Δουλειά σου είναι μούπανε να κρύβεις τα τρωτά Των καθιερωμένων Για να διατηρήσουμε τα οικονομικά Των ευαρεστημένων. Σιγουριά και δόξα τω θεώ Τα καλά στον καπιταλισμό Είναι πως έχει βίδα. Άμα πιάσεις το μηχανισμό Από τ αυτιά τον πιάνεις το λαγό Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα Στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι Και με τα

Σάββατο

Σάββατο απόγευμα, η αγαπημένη ώρα έφτασε. Έχω χρόνο, να χαζολογήσω, να σκεφτώ, να διαβάσω, να παίξω! Είμαι καλά και σ'αγαπώ. Πως αντέχεις; "Στο μυθιστόρημα του νομπελίστα Γερμανου Χάινριχ Μπελ, Ο Κλόουν, γράφει κάπου προς το τέλος πως το χειρότερο αμάρτημα που μπορεί να διαπράξει ένας κλόουν είναι να προκαλέσει οίκτο. Να μπορείς να τσαλακώνεις σαν κλόουν το πρόσωπό σου, να τσακίζεις το σώμα σου, την εικόνα σου, όλα όσα ο κόσμος θεωρεί κανονικά, να κυλιέσαι σαν παιδί καταγής και να ταπεινώνεσαι κόντρα σε όλα τα καθωσπρέπει του κόσμου, χωρίς να εξευτελίζεσαι ποτέ. Να μπορείς να γίνεσαι γελωτοποιός, χωρίς ποτέ να γίνεσαι γελοίος. Λυπημένος, χωρίς να γίνεσαι αξιολύπητος. Γελωτοποιοί, κλόουν, παλιάτσοι, σαλοί του Θεού, πτωχοί στο πνεύμα, και παιδιά με μεγάλα μάτια στραμμένα κατά τον Παράδεισο, τραβούν τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη βολική ηθική απ' τη ζωή την άβολη, τη ζωή τη ζώσα, τη δίχως εγγυήσεις. Μπορούν να προχωρήσουν, έκπληκτοι, στο γαλανό λιβάδι της ελευθερίας

Έρως Θέρος Πόλεμος

Έφτασε κι αυτό το καλοκαίρι στο τέλος και μαζί του τέλειωσε ό,τι έφερε. Είχαμε μια μικρή στάση από την πορεία της πτώσης που έχουμε πάρει για να πλατσουρίσουμε στα ακόμη πανέμορφα νερά της χώρας, πριν βουλιάξουμε δια παντός Είχαμε φυσικά και μεταφυσικά φαινόμενα, ως συνήθως, δεσμούς, χωρισμούς, αποκαλύψεις, έρωτες, πάθη, μίση, αλκοόλ, ξενύχτια, μπάλα και όλα τελοσπάντων όσα κάνουν τη ζωή πιο νόστιμη. Σαν αποχαιρετισμό λοιπόν σ' αυτό το καλοκαίρι, που μας χάιδεψε στοργικά πριν φάμε τη γείωση του φθινοπώρου, άλλωστε το λέει και η λέξη, φθίνουν τα οπώρα(φρούτα), ανατριχιαστικής ακρίβειας το νόημα της εποχής με την περίοδο που διανύουμε, θα ασχοληθούμε με τον έρωτα, τον αγαπημένο σύντροφο του καλοκαιριού σε σχέση με την αγάπη, την καλύτερη παρέα του χειμώνα. Κατ' αρχήν να πούμε πως στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου, ο έρωτας και η αγάπη συγχέονται, δεν έχουν δύο λέξεις γι' αυτά τα τόσο διαφορετικά συναισθήματα κι αυτό φυσικά αποτελεί αιτία τεράστιων παρεξηγήσεων. Το γεγον

Άσε με να κάνω λάθος

Δεν ήταν πως οι γονείς μου θα με τιμωρούσαν σκληρά αν έπεφτα σε λάθος. Δε θα μου επέβαλαν ποινές, στερήσεις, ακόμα και ξύλο όπως κάνουν άλλοι αυστηροί γονείς. Οι δικοί μου γονείς με απειλούσαν με κάτι χειρότερο: δυστυχούσαν βαριά. Συντρίβονταν. Γινόμουν υπαίτιος της απέραντης δυστυχίας τους. Και εκείνη η σιωπή!... Λες και τους αποσβόλωνε η συμφορά που με τη συμπεριφορά μου τους προξενούσα. Ήταν αβάσταχτο. Με εξουθένωνε. Δεν είχα με τι να πολεμήσω. Ο συναισθηματικός εκβιασμός που ασκούν στα παιδιά οι γονείς είναι το σκληρότερο. Σε κάνουν να μισείς τον εαυτό σου. Να τον σιχαίνεσαι. Να μην τον πιστεύεις... "Δειλοί ή εγωιστές ήταν οι γονείς μου;" Απ' όλη την εξομολόγηση αυτό το ερώτημα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τείνω να πιστέψω πως τούτα τα δύο συγγενεύουν. Εγωιστής είναι τελικά ένας δειλός, τόσο δειλός που δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιαστικό, ούτε να αγαπάει τον εαυτό του. Και εγωιστής δεν είναι εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του όπως επιπόλαια ν

Panikos.gr

Panikos.gr
Εικόνα
Από την ελληνική μυθολογία προκύπτει η λέξη  πανικός: ο ξαφνικός και από άγνωστη αιτία φόβος ΠΑΝΑΣ Ο Παν γεννήθηκε στην Αρκαδία, στο Λύκαιο όρος, και η μητέρα του μόλις αντίκρισε την ασχήμια του ,τον εγκατέλειψε εκεί, όπου τον πήρε ο Ερμής και τον έδωσε στην Νύμφη Σινόη να τον αναθρέψει. Ύστερα, βρέφος ακόμα, τον τύλιξε με δέρματα λαγού, τον ανέβασε στον Όλυμπο και βλέποντας οι Θεοί την ασχήμια του, γέλασαν όλοι(άπαντες), γι' αυτό και τον ονόμασαν Πάνα. Επειδή ανατράφηκε στα βουνά , μεγαλώνοντας έγινε πολύ καλός κυνηγός και τσοπάνης , σύχναζε στα δάση, στις πεδιάδες και στα σπήλαια , αλλά πολλές φορές κατέβαινε στις παραλίες και καθήμενος πάνω σε σκοπέλους έπαιζε ένα είδος σύριγγας που την κατασκεύασε από ένα κοχύλι. Εκεί προστάτευε τους ναυτικούς από τους πειρατές δημιουργώντας τους φοβερά οράματα με τους σκοπέλους και τους τρομοκρατούσε. Σαν σύμμαχος των Θεών έλαβε μέρος στην Γιγαντομαχία , εκεί πρωτοχρησιμοποίησε την σύριγγά του , με το δυνατό σάλπισμα της οποίας έτρε

A world without humor...

Εικόνα
A world without humor, would be sentence without a period. A world without humor, would be Twilight on going forever. A world without humor, would be a bar with no corona. A world without humor, would be a locker, with nasty little furry dudes, watching porno, and no one knowing about it. so,so,so sorry for you and, really, good luck!

Ερωτάς, το γελοίο και το δέος

Εικόνα
Τίποτα πιο απάνθρωπο από την υποχρέωση . Τίποτε πιο εξαντλητικό από την προσποίηση, ιδίως του ότι είσαι μια χαρά. Τίποτε πιο εξουθενωτικό από το να χαμογελάς, να ενδιαφέρεσαι, και να κουβεντιάζεις με το ζόρι, όταν το μόνο που λαχταράς είναι να βυθιστείς στην σιωπή σου και στον ήρεμο σκοτάδι από το οποία προέκυψες. Γιατί πονάει τούτη η ξαφνική άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο? Μας θυμίζει πώς η ανάγκη του έρωτα μονάχα παρίστανε την πεθαμένη? Όταν πεινάς λες ψωμί. Όταν διψάς λες νεράκι. Όταν πονάς, αγάπη Αλλάζει κανείς μήπως και προλάβει περισσότερα. Συχνά όχι. Φοβάται το κάθε τι και τίποτα δεν αλλάζει. Είμαστε ή μνήμη μας ή είμαστε η προσδοκία μας? Μέχρι πότε σου επιτρέπεται να προσδοκάς? Κάθε αληθινός έρωτας είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Ένα αναπόφευκτο δράμα. Αναπόφευκτο κι ας κάνεις πώς το επέλεξες. Ο έρωτας. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να καταφέρνει να μοιάζει ως λογικοφανής, ως συνειδητός, αλλά παραμέσα, σχεδόν πάντα έτσι είναι. Μιλάνε για την αξία και την αξιοπρέπεια της επιλογής, για
Εικόνα
Ρουφάω καφέ, πίνω μια γουλιά και σφηνώνω την άκρη της γλώσσας μου στο καλαμάκι που βεντουζάρει γύρω της ελλείψει οξυγόνου.. Δεν ξέρω γιατί αυτό με κάνει να σε σκέφτομαι. Οι απορίες πολλές: Γιατί μια περαστική ενώ ήθελε magenta purple τελικά διάλεξε πένθιμο μαβί; Γιατί μια άλλη ενώ ήθελε να αλλάξει έμεινε στα ίδια; Και γιατί μου έχει κολλήσει μια φράση που διάβασα σε μια φίλη με μυρωδάτο όνομα; "Θα χαθώ τόσο όσο..."

Α(στερητικό) + ΛΗΘΗ

Εικόνα
ΑΛΗΘΕΙΑ = Α(στερητικό) + ΛΗΘΗ = ό,τι δεν ξεχνιέται ...ήταν το σημαντικότερο πράγμα που άκουσα όταν ήμουν φοιτήτρια, από έναν καθηγητή κατα τ' άλλα αδιάφορο σε μένα. Όταν συνειδητοποίησα τι είχε πει, άρχισαν να γίνονται απανωτές εκρήξεις στο μυαλό μου. Ευχαριστώ την τύχη που με οδήγησε να βρίσκομαι στη συγκεκριμένη αίθουσα τη συγκεκριμένη στιγμή, ευχαριστώ τον εαυτό μου που κατάλαβε τι είχε ακούσει. Βγήκα στον κήπο κι ένιωθα σαν τον Ιωάννη που μόλις του είχε αποκαλυφθεί το Απόλυτο. Ο ορίζοντας άνοιξε και από τότε αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο. Με ξεχνάς; άρα είμαι ψέμα...

Sharon Tate in Valley Of The Dolls

«Οι γκέι σήμερα είναι πολύ συντηρητικοί»

Ο Τζον Γουότερς σόκαρε την αμερικανική κοινωνία του '70 με τις ταινίες του. Τώρα κάνει το ίδιο και με τα βιβλία του Του ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ Σε όλη την ιστορία του μοντέρνου αμερικανικού σινεμά δεν έχει υπάρξει, μάλλον, πιο εξωφρενική σκηνή από εκείνο το διαβόητο πλάνο που βρισκόταν στο τέλος του « Pink flamingos » (1972). Στο αποκορύφωμα μιας βέβηλα ξεκαρδιστικής ταινίας, που έμεινε κλασική για τον τρόπο με τον οποίο γκρέμιζε ηχηρά κάθε υποψία ταμπού και καθωσπρεπισμού στον κινηματογράφο, μια υπερτραφής τραβεστί έτρωγε αληθινά περιττώματα σκύλου, αντικρίζοντας χαμογελαστή την κάμερα. Η υπερμεγέθης «κυρία» δεν ήταν άλλη από την Ντιβάιν , πρωταγωνίστρια και μούσα όλων των ταινιών του Τζον Γουότερς. Γέννημα-θρέμμα της Βαλτιμόρης , παιδί συντηρητικής οικογένειας καθολικών, ο Γουότερς ξεκίνησε από νεαρή ηλικία να γυρίζει τις δικές του αυτοσχέδιες κινηματογραφικές «μολότοφ», με τη βοήθεια μόνο μιας κολεκτίβας απόβλητων και απροσάρμοστων που τύχαινε να είναι οι καλύτεροί του φίλοι. Στη δι

Ο Μαρκ Τουέιν ξεσπαθώνει από τον τάφο

Ενας άλλος, διαφορετικός Μαρκ Τουέιν ετοιμάζεται να αναδυθεί μέσα από την αυτοβιογραφία του, που θα δει για πρώτη φορά το φως εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του. Ο συγγραφέας και η οικογένειά του. Σ' αυτήν είχε αφήσει ρητή εντολή να τηρηθεί εμπάργκο ενός αιώνα για την αυτοβιογραφία του Και δεν θα αρέσει σε πολλούς. Με πρώτους πρώτους τους ίδιους τους Αμερικανούς, που τον θεωρούν από τους μεγαλύτερους και χαρακτηριστικότερους λογοτέχνες της ιστορίας τους. Ο Μαρκ Τουέιν πέθανε τον Απρίλιο του 1910, έχοντας ολοκληρώσει τέσσερα χρόνια πριν -και γύρω στα 70 του- μια αυτοβιογραφία μισού εκατομμυρίου λέξεων, στην οποία περιέγραφε κάθε λεπτομέρεια και πτυχή της ζωής του. Αφησε όμως ρητή εντολή να τηρηθεί εμπάργκο και να μη δημοσιευθεί ούτε λέξη της πριν περάσει ένας αιώνας, γνωρίζοντας πως κάθε άλλο παρά καλό θα έκανε στην υστεροφημία του. Εγραφε στους εντολοδόχους του: «Από τις πρώτες τέσσερις εκδόσεις της αυτοβιογραφίας μου πρέπει να αφαιρεθεί κάθε έκφραση άποψης και κριτικής. Θα υπάρξει

Ο ταξιδιώτης ως άλλος στον εαυτό του

Από τον Φώτη Τερζάκη Sir Richard F. Burton Ταξίδι στα ιερά τεμένη. Μεδίνα, Μέκκα, 1853, μτφρ.: Αλέξης Καλοφωλιάς, πρόλ.: Ιόλη Δελιβάνη εκδόσεις Ασβός, σ. 256, ευρώ 13,75 Η προσωπικότητα του κάπτεν σερ Ρίτσαρντ Φράνσις Μπάρτον (1821-1890) είναι σχεδόν μυθική. Και μόνον η απαρίθμηση των ιδιοτήτων που συγκέντρωνε στο πρόσωπό του αυτός ο παράξενος άνδρας από το Ντέβον, γιος αξιωματικού του βρετανικού στρατού, προκαλεί δέος: γλωσσολόγος, μεταφραστής, συγγραφέας, στρατιώτης και διπλωμάτης, δεινός εξερευνητής κι ερασιτέχνης εθνογράφος, περιστασιακά χαρτογράφος, εκπαιδευτής άγριων ζώων και υπνωτιστής, με ασύγκριτο ταλέντο στις μεταμφιέσεις, αντλούσε πάνω απ' όλα μια σχεδόν παιδική χαρά να παραβιάζει κάθε είδους συμβάσεις και να προκαλεί. Η φήμη που τον περιέβαλλε, τροφοδοτημένη εσκεμμένα από τον ίδιον και βασισμένη, όπως έχει ειπωθεί, όχι τόσο στο τι έκανε όσο στο τι ήταν ικανός να κάνει, μεγέθυνε ακόμα περισσότερο την ούτως ή άλλως ασυνήθιστη περίπτωσή του στις διαστάσεις εωσφορικής μυθισ

Ain't Got No/I Got Life by Nina Simone

1,2 heart, soul I ain't got no home, ain't got no shoes Ain't got no money, Ain't got no clothes Ain't got no perfume, Ain't got no skirts Ain't got no sweaters, Ain't got no smokes Ain't got no god. Ain't got no father, Ain't got no mother Ain't got no sisters, i've got one brother Ain't got no land, Ain't got no country Ain't got no freedom, Ain't got no god, Ain't got no mind, Ain't got no earth, Ain't got no students Ain't got no father, Ain't got no mother Ain't got no sweets, Ain't got no ticket Ain't got no token, Ain't got no mind Ain't got no land. But there is something i've got, there is something i've got, there is something i've got, nobody can take it away... Got my hair on my head Got my brains, Got my ears Got my eyes, Got my nose Got my mouth, I got my smile I got my tongue, Got my chin Got my neck, Got my boobies Got my heart, Got my soul Got my back

Ο Μυστηριώδης Ξένος

Εικόνα
Κανένα ζώο δεν φέρεται σκληρά. Αυτό είναι μονοπώλιο εκείνων που έχουν την αίσθηση της ηθικής. Όταν κάποιο ζώο προκαλέσει πόνο, το κάνει αθώα, δεν είναι κακό. Ούτε ποτέ προκαλεί πόνο μόνο και μόνο για να ευχαριστηθεί. Αυτό το κάνει μόνο ο άνθρωπος, εμπνευσμένος από τη μπάσταρδη την αίσθηση της ηθικής που τον βοηθά να ξεχωρίσει το καλό από το κακό και ελεύθερα να επιλέξει. Τι κερδίζει λοιπόν από αυτό; Πάντα κάνει την επιλογή του και εννιά στις δέκα φορές διαλέγει το κακό. Δεν θα έπρεπε να υπήρχε ο όρος «κακό». Αν δεν υπήρχε η αίσθηση της ηθικής τίποτε δε θα ονομαζόταν κακό. Είναι τόσο ανόητοι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτή η αίσθηση τους υποβιβάζει και τους ντροπιάζει! Είσαι καλύτερα τώρα; Παίρνουμε την περίπτωση του ελέφαντα που σου έλεγα προηγουμένως. Ίσως αν έβλεπε την αράχνη να τη συμπαθούσε. Δε θα την αγαπούσε όμως. Η αγάπη του είναι μόνο για τους ίσους του, για όσους ανήκουν στο είδος του. Η αγάπη ενός αγγέλου είναι αξιολάτρευτη, υπέροχη, θεϊκή. Ο ανθρώπινος ν

E G O

Εικόνα
Ίσως είχες φανταστεί ότι θα είσαι το κέντρο και τα πάντα θα κινούνται γύρω σου. Ίσως πίστεψες πως είσαι ο ήλιος και όλοι νόμιζες αποζητούν το ζωογόνο φως σου. Ίσως να 'ναι κι έτσι... Σκέφτηκες όμως, πως αν είσαι κέντρο, τα πάντα κινούνται γύρω σου σ' ένα φαύλο κύκλο κι όχι δίπλα σου; Σκέφτηκες πως αν είσαι ήλιος, είσαι καταδικασμένος στη μοναξιά; Γιατί τα πάντα ζούν μακρυά σου, τίποτα δεν επιβιώνει κοντά σου. Φοβάμαι πως εντόπισα το σύνδρομο του νικητή και ξέρεις είναι από τα πιο επικίνδυνα, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος και μόνιμα χαμένος, από αυτόν που πιστεύει ότι πρέπει πάντα να κερδίζει. Και επιλέγει το τυχαίο και το ανώνυμο, από αυτό που αισθάνεται επικίνδυνο και δύσκολο. Και δεν το λέω για εδώ. Εδώ δεν μπορεί να υπάρχει κάτι εκτός από τυχαία επαφή.

People never change...

"Ο Φλορεντίνο Αρίσα θυμήθηκε τα λόγια του οικογενειακού τους γιατρού, του νονού του, όταν μιλούσε για τη χρόνια δυσκοιλιότητά του: "Ο κόσμος χωρίζεται σ' αυτούς που χέζουν εύκολα και σ' αυτούς που δε χέζουν εύκολα". Πάνω σ' αυτή τη δοξασία ο γιατρός είχε αναπτύξει με λεπτομέρειες μια θεωρία για το χαρακτήρα των ανθρώπων, την οποία θεωρούσε, πιο σίγουρη από την αστρολογία. Μετά τις πολύχρονες διαλέξεις του, ο Φλορεντίνο Αρίσα την διατύπωσε αλλιώς: "Ο κόσμος χωρίζεται σ' αυτούς που πηδάνε και σ' αυτούς που δεν πηδάνε". Σ' αυτούς τους τελευταίους δεν είχε καμιά εμπιστοσύνη: όταν έχαναν τον μπούσουλα, ήταν γι' αυτούς κάτι τόσο ασυνήθιστο που έκαναν επίδειξη του έρωτά τους λες και τον είχαν μόλις εφεύρει. Αυτοί που το έκαναν συχνά, αντίθετα, ένιωθαν τόσο άνετα που συμπεριφέρονταν σα σφραγισμένοι τάφοι, γιατί ήξεραν πως από τη διακριτικότητά τους κρέμεται η ζωή τους. Δε μιλούσαν ποτέ για τα κατορθώματά τους, δεν εμπιστεύονταν κανένα

Kατοικίδιος Έρωτας

Εικόνα
Κατά καιρούς έχω διαπιστώσει ότι κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με ζώα και στην εμφάνιση και στις ιδιότητες. Αυτό, προς θεού, δεν το λέω υποτιμητικά! Για παράδειγμα έχω συναντήσει άντρες και γυναίκες που μοιάζουν με τίγρεις, λεοντάρια , γάτες, πιθήκους, γύπες, σκίουρους , χελώνες, δελφίνια κ.λ.π. Το βρίσκω πάντα πολύ χαριτωμένο, κυρίως αν το ζώο μου είναι συμπαθές, αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει. Πρόσφατα λοιπόν συνάντησα έναν άντρα-σκύλο και ενθουσιάστηκα με την ομοιότητα τόσο στην εμφάνιση, όσο και στη συμπεριφορά, και ακόμη περισσότερο ενθουσιάστηκα με τη διαπίστωσή μου! Επρόκειτο για έναν οικότροφο σκύλο, παχουλό, μαλλιαρό, απόλυτα πράο και χαδιάρη. Χρόνια τώρα αυτός ο άντρας-σκύλος , μένει με ένα παράξενο ζευγάρι, ωστόσο καθ' όλα φυσιολογικό. Είναι και οι δύο εργαζόμενοι, έχουν ένα παιδάκι και αναπόσπαστο κομμάτι τους είναι αυτός ο στενός και πιστός φίλος. Δυστυχώς δε γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες, αν και θα το 'θελα. Όχι από κουτσομπολιό ειλικρινά! Από μια τρομερή εμμονή στην

Σε είδα!

Εικόνα
Σε μια στιγμή αδυναμίας, μέθης έτσι όπως μ' αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους, χωρίς φτιασιδώματα και επιτήδευση. Ωμούς, αυθόρμητους σα μωρά που θέλουν σοκολάτα και η λαχτάρα καθρεφτίζεται σε όλο τους το είναι. Χαμογέλασα, κατάλαβα αν και εξαφάνισες τα ίχνη. Η τύχη παίζει παράξενα παιχνίδια θέλοντας να δείξει το δρόμο. Θα είμαι όμως εδώ την ώρα που τα φορέματα γίνονται και πάλι κουρέλια, από συμπάθεια στην απόγνωση, στην αναζήτηση, στη μοναξιά...

Το πιο γλυκό όνειρο

Εικόνα
Προσοχή, Φράσις: αν είχε μάθει ένα πράγμα σε αυτή τη ζωή, ήταν να μην αρνείται ό,τι έφερνε στο δρόμο της η Μοίρα, η οποία κάνει πάντα το δικό της. Ίσως, όμως, η μοίρα ενός ανθρώπου να μην είναι παρά η ιδιοσυγκρασία του, που αόρατα προσελκύει ανθρώπους και καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που (συνήθως ασυνείδητα, όταν είναι νέοι και δεν έχουν ακόμη εξαναγκαστεί να δεχτούν ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας τους) αντιμετωπίζουν με παθητικότητα τη ζωή, περιμένοντας να δουν τι θα προσγειωθεί στο πιάτο τους ή τι θα τους κοιτάξει κατάματα -"Μα τι έχεις πάθει; Στραβός είσαι;"- κι έπειτα δεν προσπαθούν να το αδράξουν αλλά του επιτρέπουν να εξελιχθεί, να φανερώσει τις προθέσεις του. Το επόμενο βήμα είναι να αξιοποιήσει κανείς όσο καλύτερα μπορεί αυτό που του δόθηκε. Θα φανταζόταν ποτέ η Φράνσις στα δεκαεννιά της, τότε που παντρεύτηκε τον Τζόνι και δεν είχε λόγο να προσβλέπει παρά μόνο στον πόλεμο και σε δυσάρεστες καταστάσεις, ότι κάποια μέρα θα γινόταν υπεύθυνη οικοτροφείου, αν και ο δόκιμος

Το Μήλο

Εικόνα
Όλα έγιναν τόσο ρευστά, χάσαμε την ισορροπία μας, τα δεδομένα άλλαξαν, η γνωστή εξίσωση πλέον οδηγεί σε άτοπο. Πως μπήκαν τόσοι άνθρωποι ανάμεσά μας; Γιατί τόσα γεγονότα; Τα Χριστούγεννα ο χαμένος τα πήρε όλα και θέλησε να μπεί στη ζωή μας, να μας γνωρίσει και να συνεχίσει την πτώση του. Τώρα χάθηκε πάλι και όπου να 'ναι προετοιμάζομαι για την πρόσκρουση. Κάποτε τον έβλεπα σαν Θεό και τώρα με πληγώνει που δε με νοιάζει που θα χαθεί. Το Πάσχα δεκαεπτά χρόνια γκρεμίστηκαν μ' ένα φύσημα, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα Ο δυνατός εκφυλίστηκε, η "δυνατή" τα είδε όλα και ο " στ' αρχίδια μου όλα δήθεν", τα γνωστά, πέραν κάποιων εξαιρέσεων, μάλλον κι αυτές δήθεν. Ο κόσμος αλαλούμ, η ύλη σε αβεβαιότητα, η γαλήνη ακριβοθώρητη Κάποτε δε μ' ένοιαζε η κούραση, μου άρεσε να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. Δεν το κάνω πλέον, πρέπει να κρατάω δύναμη για σένα και νιώθω πως χάνω αυτή την "πολυτέλεια". Όλα λένε παραδώσου , δέξου την ήττα

Μίδας

Εικόνα
Σε είδα στον ύπνο μου. Μου έκανες απανωτές ερωτήσεις, άσχετες κι ενώ σκεφτόμουν τι ν' απαντήσω , με ρώτησες αν σ' αγαπώ. Ξύπνησα τρομαγμένη. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν το άγγιγμα του Μίδα Πολύ κοινότοπο...θα γελούσες. "Ό,τι αγγίζεις γίνεται χρυσός... φιάχνεις θησαυρούς, για πάντα δικούς σου, τους ξοδεύεις και προχωράς, ενώ αυτοί ακίνητοι το μόνο που ελπίζουν, είναι μ' ένα γύρισμα της τύχης, να βρεθούν και πάλι στα χέρια σου, να λύσεις τα μάγια, με δροσερό νερό"

Δυνάμωσε το!

Εικόνα
Γιατί φέρεσαι έτσι; Κάθε φορά που είσαι άτιμος, σκοτώνεις την αθωότητα. Κάθε φορά που είσαι ψεύτικος, σκοτώνεις την αλήθεια. Κάθε φορά που είσαι ασύδοτος, σκοτώνεις το μέτρο. Κάθε φορά που κατηγορείς, σκοτώνεις την αλληλεγγύη. Κάθε φορά που κλέβεις, σκοτώνεις την εμπιστοσύνη. Κάθε φορά που είσαι πονηρός, σκοτώνεις την αγνότητα. Αυτό σε έμαθε η πίστη σου; Τι παριστάνεις όταν εμφανίζεσαι στις εκκλησίες; Τι προσπαθείς να σώσεις; Καμία παρουσία δε θα σε σώσει. Μόνος σου θα σωθείς, με την επιλογή σου. Δεν υπάρχει λύση μεσοβέζικη. Ο δρόμος είναι ένας και θα περπατήσεις ή την ανηφόρα ή την κατηφόρα. Σκοτώνεις στο όνομα: της βαρβαρότητας σου, του κενού σου, του σκοταδιού σου, τον πολιτισμό, την αγάπη, το φως

Το κουρδιστό πουλί

Εικόνα
"Όμως αυτό που θέλω να σας μεταδώσω, κύριε Οκάντα , είναι το εξής: συνέβη να χάσω τη ζωή μου σε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο στο παρελθόν και να ζήσω τα σαράντα και πάνω χρόνια που έχουν περάσει από τότε με τη ζωή μου χαμένη. Κι επειδή βρίσκομαι σ' αυτή την περίεργη θέση, έχω καταλήξει στην άποψη ότι η ζωή είναι πολύ πιο περιορισμένο πράγμα απ' όσο φαντάζονται όσοι έχουν εμπλακεί στη δίνη της. Το φως καταυγάζει την πράξη της ζωής για μια ανεπαίσθητη στιγμή - ίσως για μερικά δευτερόλεπτα όλο κι όλο. Εάν φύγει και δεν έχεις καταφέρει ν' αρπάξεις την αποκάλυψη που σου προσφέρει, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Μπορεί να χρειαστεί να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μέσα σε απύθμενα βάθη μοναξιάς και τύψεων. Σ' αυτό τον κόσμο του μισοσκόταδου δεν μπορεί κανείς να προσβλέπει σε τίποτα. Το μόνο που έχει στα χέρια του ένα τέτοιο πρόσωπο είναι το μαραμένο πτώμα του τι θα έπρεπε να έχει υπάρξει." "Λοιπόν, αυτό που σκέφτομαι, κύριε Κουρδιστό Πουλί, είναι το εξής: όλοι