Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2010

Ίσως να 'ταν κι έτσι

"...αισθανόταν ότι, ούτως ή άλλως, η αλήθεια μπορούσε να αποδοθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια όταν είχε να κάνει με τα ανοιχτά πεδία του μέλλοντος παρά με τα σκοτεινά βάθη του παρελθόντος. Στο μέλλον τα πάντα ήταν δυνατόν να συμβούν, επομένως μπορούσε να τα εξιστορεί δίχως να φοβάται μήπως κάνει λάθος. Ενώ στο παρελθόν, μολονότι μερικά γεγονότα ήταν γνωστά και για άλλα υπήρχαν υποψίες, πολλά ήταν άγνωστα και ούτε καν τα υποπτευόταν κανείς. Επιπλέον, για ποιο λόγο έπρεπε να ταλανίζει τους ακροατές του με το παρελθόν;Όλοι εκείνοι οι ταλαίπωροι λαχταρούσαν να μάθουν για καινούργιους κόσμους, όχι για παλιούς. Μερικές πενταροδεκάρες είχαν και τις έδιναν με την ελπίδα να ακούσουν κάτι για το που πήγαιναν, γνωρίζοντας απόλυτα από ποια αθλιότητα έρχονταν. Σε κάθε περίπτωση, όπως επισήμαινε ταπεινά ο τυφλός, οι άνθρωποι τείνουν να γίνονται μύθοι και μύθοι τείνουν να γίνονται άνθρωποι και έτσι, σε τελική ανάλυση, μπορεί να μην είχε σημασία αν ασχολιόταν με το παρελθόν ή με το μέλλον. Σε τελική α

Edward Whittemore - author of The Jerusalem Quartet

Edward Whittemore - author of The Jerusalem Quartet "Γνωρίστε μια πραγματική ιδιοφυΐα που έμεινε στην αφάνεια. Ανακαλύψτε ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της Aμερικανικής Λογοτεχνίας. Τα μυθιστορήματα τού Edward Whittemore είναι εθιστικά, πλούσια, σκοτεινά, καλόγουστα, διασκεδαστικά, αποκαλυπτικά, εξωτικά, αλλόκοτα, και λίγο… επικίνδυνα." Tom Robbins

Τζίμης Πανούσης - Το παράδειγμα της Marinaleda

Ν ι κ ό λ α ς    Ά σ ι μ ο ς

Ν ι κ ό λ α ς Ά σ ι μ ο ς

everything is relative, everything is connected

1 1/2 χρόνο πριν, μια φίλη με ενέπνευσε. Κάποιοι άνθρωποι έχουν αυτή τη δύναμη. Δε φαντάζεσαι το μονοπάτι που παίρνεις μια δεδομένη στιγμή, που θα σε οδηγήσει. Με ποιες λεωφόρους και ποια αδιέξοδα, θα σε διασταυρώσει. Τι ευτύχημα και τι δυστύχημα θα προκληθεί. Είναι ωραίο να βγαίνεις για λίγο απ' τον εαυτό σου και να τον παρακολουθείς, σαν τρίτος. Είναι μια εμμονή αυτό που συμβαίνει, καθαρά δική μου. Ξεκινά και τελειώνει σε μένα. Μια ανάγκη του μυαλού να ξεφεύγει. Αξίζει τον κόπο; Γίνεσαι ευάλωτος, χάνεις ενέργεια, χρόνο. Σου ρουφάει η εμμονή τη ζωτικότητά σου, σα βαμπίρ. Νιώθεις αυτό το καθόλου ευχάριστο άδειασμα, που δε σε ανακουφίζει, σε τραβάει προς τα κάτω, στα βαλτόνερά του. Θες λίγο φως να ζεσταθείς , μες στην υγρή σου παγίδα και μετά μπορείς... Σε είδα στον ύπνο μου μ' έναν γκριζο-μπορντώ μανδύα κι εσύ μια απ' τα ίδια λοιπόν I don't have the illusion that you're not an illusion Είμαι το απίθανό σου κι αυτή είναι η

Και άει στα κομμάτια!

Εικόνα
Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής Και να γυρίσω δίσκο Θα ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς Πως έτσι δεν τη βρίσκω. Τι θα κάνω ήτανε γραφτό Θέλω δεν το θέλω, ότι τραγουδώ Να το πουλώ να ζήσω Όταν πάω στον παραγωγό Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει Να χει σαλέπι, για να σας αρέσει Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια Να σας καλοκαρδίσω Για να σας γαλουχήσω. Κι από χρέος συναδελφικό Να χαμογελάω στο κοινό Να του σαλεύω για να το μερεύω Να του σφυρίζω να το νανουρίζω Να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα Για να σας εκτονώνω Με πλαίσιο το νόμο. Δουλειά σου είναι μούπανε να κρύβεις τα τρωτά Των καθιερωμένων Για να διατηρήσουμε τα οικονομικά Των ευαρεστημένων. Σιγουριά και δόξα τω θεώ Τα καλά στον καπιταλισμό Είναι πως έχει βίδα. Άμα πιάσεις το μηχανισμό Από τ αυτιά τον πιάνεις το λαγό Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα Στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι Και με τα

Σάββατο

Σάββατο απόγευμα, η αγαπημένη ώρα έφτασε. Έχω χρόνο, να χαζολογήσω, να σκεφτώ, να διαβάσω, να παίξω! Είμαι καλά και σ'αγαπώ. Πως αντέχεις; "Στο μυθιστόρημα του νομπελίστα Γερμανου Χάινριχ Μπελ, Ο Κλόουν, γράφει κάπου προς το τέλος πως το χειρότερο αμάρτημα που μπορεί να διαπράξει ένας κλόουν είναι να προκαλέσει οίκτο. Να μπορείς να τσαλακώνεις σαν κλόουν το πρόσωπό σου, να τσακίζεις το σώμα σου, την εικόνα σου, όλα όσα ο κόσμος θεωρεί κανονικά, να κυλιέσαι σαν παιδί καταγής και να ταπεινώνεσαι κόντρα σε όλα τα καθωσπρέπει του κόσμου, χωρίς να εξευτελίζεσαι ποτέ. Να μπορείς να γίνεσαι γελωτοποιός, χωρίς ποτέ να γίνεσαι γελοίος. Λυπημένος, χωρίς να γίνεσαι αξιολύπητος. Γελωτοποιοί, κλόουν, παλιάτσοι, σαλοί του Θεού, πτωχοί στο πνεύμα, και παιδιά με μεγάλα μάτια στραμμένα κατά τον Παράδεισο, τραβούν τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη βολική ηθική απ' τη ζωή την άβολη, τη ζωή τη ζώσα, τη δίχως εγγυήσεις. Μπορούν να προχωρήσουν, έκπληκτοι, στο γαλανό λιβάδι της ελευθερίας