Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2013

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος μιλά για τον Άρη

Μυαλό τηλεόραση

Εικόνα
- Μαμά, έχω μυαλό τηλεόραση - Τι εννοείς; - Άμα βλέπω κάποιο όνειρο που δε μου αρέσει το αλλάζω και βλέπω άλλο, όπως αλλάζουμε τα κανάλια στην τηλεόραση. - Σοβαρά; αυτό είναι καταπληκτικό! πως το καταφέρνεις; - Να σου εξηγήσω· αν, ας πούμε βλέπω όνειρο με αράχνες και βλακείες, το αλλάζω και βλέπω πριγκίπισσες που παντρεύονται και άμα τις βουτήξει ένα κράκεν το αλλάζω και βλέπω γατάκια. - Σε ποιόν έμοιασες παιδί μου και προτιμάς τις πριγκίπισσες από τις αράχνες;

Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων

Εικόνα
Μισέλ Τρόμαζα μήπως πάει χαμένος ο χρόνος μου. Η μόνη ασχολία που μου φαινόταν ωφέλιμη ήταν το διάβασμα. Στο σπίτι κανείς δε διάβαζε πραγματικά. Εγώ πάλι ήμουν μανιακός αναγνώστης. Διάβαζα αρκετά και για την υπόλοιπη οικογένεια. Το πρωί, με το που άναβα το φως, έπιανα το βιβλίο μου και όλη τη μέρα δεν το άφηνα απ' τα χέρια. Διάβαζα στο τραπέζι, κάνοντας έξω φρενών τον πατέρα μου. Διάβαζα καθώς έπλενα τα δόντια μου, αλλά και στην τουαλέτα. Χτυπούσαν πεισματικά την πόρτα για να βγω από το μπάνιο. Διάβαζα ακόμα και καθώς περπατούσα. Πολλές φορές αργούσα στο σχολείο και μάζευα τις τιμωρίες με το τσουβάλι όταν καθυστερούσα τρεις συνεχόμενες μέρες χωρίς πειστική δικαιολογία. Αρνιόμουν να εξηγήσω στους βλάκες που είχαν αναλάβει την εκπαίδευσή μας ότι αυτές οι καθυστερήσεις ήταν δικαιολογημένες και αναπόφευκτες. Ο φύλακας άγγελός μου με προστάτευε και με καθοδηγούσε. Δεν είχα κουτουλήσει ποτέ σε κολόνα ούτε με είχε χτυπήσει αυτοκίνητο καθώς διέσχιζα το δρόμο, χωμένος κυριολεκτικά μέσ

Το κορίτσι που εξαφανίστηκε

Εικόνα
Νικ Τραγουδούσε ψιθυριστά γιατί ήταν ασυναγώνιστη στην κατακρεούργηση στίχων. Υπάρχει κάτι το ενοχλητικό στο να ανακαλείς μια ζέστη ανάμνηση και να νιώθεις παγωνιά. Έχω φάτσα για μπουνιές. Είμαι ένα παιδί της εργατικής τάξης με ιρλανδική καταγωγή, παγιδευμένο στο σώμα ενός πλούσιου βλάκα. Χαμογελάω πολύ για να ισορροπήσω την αντιπαθητική φάτσα μου, αλλά δεν πιάνει πάντοτε. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, η παλιά Έιμι, το κορίτσι που γελούσε δυνατά και ήταν κουλ, απεκδύθηκε τον εαυτό της κυριολεκτικά, ένας σωρός από δέρμα και ψυχή στο πάτωμα, και αναδύθηκε μια καινούρια Έιμι, εύθραυστη και γεμάτη πικρία. Η γυναίκα μου δεν ήταν πια η γυναίκα μου, αλλά ένας κόμπος από συρματόπλεγμα που με προκαλούσε να τον λύσω- και δεν μπορούσα να το κάνω με τα χοντρά, κουλά, τρεμάμενα δάχτυλά μου. Δάχτυλα χωρικού. Δάχτυλα βλάχου που δεν ήταν εκπαιδευμένα για τη λεπτεπίλεπτη, επικίνδυνη δουλειά της επίλυσης της Έιμι. Όταν στο τέλος σήκωνα τα χέρια ψηλά με τα κούτσουρα που είχα για δάχτυλα, ματωμέν

Ο υπέροχος Γκάτσμπυ

Εικόνα
Νικ Καραγουέη  Όταν ήμουν μικρός και πιο ευάλωτος, ο πατέρας μου μου έδωσε μια συμβουλή που έκτοτε τη γυρίζω συνεχώς στο μυαλό μου." Όποτε είσαι έτοιμος να κατακρίνεις κάποιον, να θυμάσαι ότι δεν είχαν όλοι τα δικά σου πλεονεκτήματα." Έχω ακόμη έναν μικρό φόβο πως θα χάσω κάτι αν ξεχάσω ότι, καθώς ο πατέρας μου με κάποια υπεροψία με συμβούλευσε, κι εγώ με κάποια υπεροψία επαναλαμβάνω, η αίσθηση της ευπρέπειας μοιράζεται άνισα στους ανθρώπους κατά τη γέννησή τους. Νταίζη (με τη φωνή γεμάτη λεφτά) Θα καταλάβεις πως έφτασα να νιώθω - γενικά. Δεν είχε περάσει ούτε μια ώρα που είχε γεννηθεί κι ο Τομ βρισκόταν Κύριος οίδε που. Ξύπνησα από τον αιθέρα με μια αίσθηση πλήρους εγκατάλειψης και ρώτησα αμέσως τη νοσοκόμα αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Μου είπε ότι είναι κορίτσι κι εγώ γύρισα από την άλλη μεριά το κεφάλι μου και έκλαψα. "Εντάξει", είπα, "χαίρομαι που είναι κορίτσι και ελπίζω να γίνει χαζή - αυτό είναι το καλύτερο για ένα κορίτσι σε αυτόν τον κόσμο, μια

Εργοστάσιο Σφηκών

Εικόνα
 Ήταν εκείνη η εποχή που έπαιρνα μετά μανίας μυθιστορήματα τρόμου από τις εκδόσεις Οξύ. Η περίληψη στο οπισθόφυλλο με είχε ενθουσιάσει, αλλά τελικά το περιεχόμενο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Παραθέτω λοιπόν το κομμάτι του βιβλίου που μου άρεσε, την περίληψη... "Δύο χρόνια αφότου είχα σκοτώσει τον Μπλάιδ, δολοφόνησα τον μικρό μου αδελφό, τον Πωλ, για εντελώς διαφορετικούς και σίγουρα πιο σοβαρούς λόγους, και έναν χρόνο μετά από τον Πωλ σκότωσα τη μικρή μου ξαδέλφη Εσμεράλδα, μάλλον από σκέτο καπρίτσιο και χωρίς λόγο. Αυτό είναι και το σκορ μου μέχρι σήμερα. Τρεις. Εδώ και χρόνια δεν έχω σκοτώσει κανέναν άλλο και δεν σκοπεύω να σκοτώσω ξανά στο μέλλον. Ήταν απλώς μια φάση που περνούσα".

Σκοτεινός Τόπος

Εικόνα
Είναι το δεύτερο από τα τρία βιβλία της Φλιν, όλα κινούνται σε παρόμοιο ύφος, δηλαδή σε προβληματικές οικογένειες, άτομα με περίεργους ψυχισμούς, τσακισμένα, σκοτεινά μονοπάτια εντός. Όλα αυτά τα διηγείται τόσο καλά που σε κάνει σχεδόν να τα βλέπεις μπροστά σου, να αισθάνεσαι την απόγνωση, να τα μυρίζεις, να τ' ακούς. Ίσως το πιο σκληρό βιβλίο της, ο "Σκοτεινός τόπος" περιγράφει τον ξεκληρισμό τριών από τα πέντε μέλη μιας, ουσιαστικά μονογονεϊκής οικογένειας και την τύχη των εναπομείναντων αδελφών. Του Μπεν που βρίσκεται 25 χρόνια στη φυλακή ως ο δολοφόνος της μητέρας του και των δύο αδελφών του και της Λίμπι που επέζησε γιατί το έσκασε τελευταία στιγμή απ' το παράθυρο, καταθέτοντας αργότερα ότι είδε τον Μπεν να σκοτώνει την οικογένειά τους αλλά δεν ήταν έτσι. Η Λίμπι ομολόγησε ψέματα μέσα στον πανικό και τον φόβο των επτά χρόνων της και ζώντας όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγοντας τις τύψεις της, ήρθε η ώρα να μάθει την αλήθεια. Για την ακρίβεια να την ανακαλύψει μόνη τ
Εικόνα
Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, όπως η μέλισσα συλλέγει τη γύρη απ' τα λουλούδια.Να έχω δύο,τρία ή και περισσότερα βιβλία ανοιχτά και να διαβάζω λίγο απ' το καθένα, ανάλογα με τη μέρα, την ώρα, τη διάθεση. Έτσι μες στο μυαλό μου τριγυρίζουν ήρωες από διαφορετικούς τόπους, χρόνους, καταστάσεις. Αυτή την εποχή για παράδειγμα υπάρχει συνωστισμός. Η τύχη του Ρασκόλνικωφ, ποια θα είναι η τιμωρία του; Η Λίμπι Ντέι της Φλιν θα αθωώσει τον Μπεν; Τι έλεγε πια αυτός ο Καστοριάδης; με μια σύντομη ανασκόπηση στη φιλοσοφία του, τον αισθάνομαι δικό μου. Βέδες; Και ο Μουρακάμι σε αναμονή για το φινάλε του κουρδιστού πουλιού και το 1Q84 που πολύ με έχει ιντριγκάρει. Δεν είναι τα μόνα, είναι όμως τα άμεσα. Κάπου στο βάθος υπάρχει ο Μίσσιος, ο Όργουελ, ο Στάινμπεκ και πολλοί άλλοι. Στο τέλος νιώθω κάπως έτσι:        
Εικόνα
  Όσο φως είχες το σπατάλησες στο δρόμο των εύκολων επιλογών. Τώρα δε σου απέμεινε παρά η λάμψη του τρελού

το βρακι του darth: μια τυχαία ζωντανή χειροβομβίδα

το βρακι του darth: μια τυχαία ζωντανή χειροβομβίδα : το σώμα μου το σκάφανδρο του Jacques Cousteau τα βράδια μπαίνουν νερά από το βόρειο Αιγαίο στο δωμάτιο και μια φορά, ο ξιφίας της Χιλής ... Μου αρέσει για την απόλυτη λογική μέσα στον παραλογισμό

Το χνούδι ζωγραφίζει υπέροχα

Εικόνα
Μου έφερε σήμερα δυο ζωγραφιές, όχι ότι είναι η πρώτη φορά, αλλά αυτές οι ζωγραφιές έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες. Η μία απεικονίζει το σπουργίτι και το μυρμήγκι από ένα παραμύθι που τους είπε η δασκάλα στο σχολείο. Το μυρμήγκι το έκανε με κόκκινα μάτια γιατί έκλαιγε που του πήρε ο σπουργίτης το φαγητό. Επίσης το όνομα της το έγραψε έτσι ώστε να διαβάζεται καθρεφτισμένα. Είναι η δεύτερη φορά που τη βλέπω να το κάνει. Στη δεύτερη ζωγράφισε την οικογένειά μας, για πρώτη φορά μας περιέλαβε όλους. Συνήθως ζωγράφιζε τις δυο μας, εμένα με μωβ, εκείνη με φούξια γιατί είναι τα αγαπημένα μας χρώματα. Στη μέση έβαλε τους γονείς, δίπλα στον μπαμπά, τον αδελφό της, δίπλα στη μαμά, τον εαυτό της. Εδώ το όνομα είναι γραμμένο κανονικά. ´Οσοι δεν έχουν παιδιά, ίσως βλέποντας τις ζωγραφιές να σκεφτούν πως είναι ανόητο ν´ ασχολείται κανείς μ´ αυτές, όπως ανόητος φαίνεται σε μένα πια ο πόνος από έρωτα. Παιδιά μου για σας αισθάνομαι ότι πιο ισχυρό μπορεί να ασθανθεί ο άνθρωπος. Μαζί με σας γεννήθηκα

Το χνούδι και οι μεταφυσικές ανησυχίες του

-Ο παππούς ο Δημοσθένης την τελευταία φορά που τον είδα φορούσε μπεμπιλίνο κι είχε γκρι γένια, τώρα έχει άσπρα. -Τώρα δεν έχει καθόλου γένια είναι μόνο κόκκαλα. -Δεν έχει μείνει καθόλου δέρμα; -Καθόλου -(Κλάματα)Α τα παλιοσκούλικα μου φάγαν τον παππού μου! -Μην κλαις αγάπη μου, η ψυχή του ζει, δεν μπορούν να τη φάνε, και είναι κοντά σου και σε προσέχει -(Παράπονο)Που είναι; Δεν τη βλέπω πουθενά...για κοίτα μέσα στο αυτί μου τη βλέπεις εσύ; -(Γέλιο)Οχι μωρό μου, η ψυχή είναι αόρατη, δεν τη βλέπεις, μόνο την αισθάνεσαι. Κάθε φορά που τον σκέφτεσαι η ψυχή του έρχεται κοντά σου. -Ναι αλλά δεν τον βλέπω... -Όχι αλλά μπορείς να τον δεις με τη φαντασία σου και να του μιλήσεις ακόμη αν το θες, να του πεις ότι νιώθεις. -Θα τον ξαναδώ ποτέ; -Οχι... -(Θυμός)Θα τον ξαναδώ όταν θα πεθάνω! -Α λες; -Ναι κι εσύ θα τον δεις όταν πεθάνεις! -Μακάρι αυτό θα ήταν υπέροχο, εύχομαι να έχεις δίκιο...