Σε είδα!
Σε μια στιγμή αδυναμίας, μέθης έτσι όπως μ' αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους, χωρίς φτιασιδώματα και επιτήδευση. Ωμούς, αυθόρμητους σα μωρά που θέλουν σοκολάτα και η λαχτάρα καθρεφτίζεται σε όλο τους το είναι. Χαμογέλασα, κατάλαβα αν και εξαφάνισες τα ίχνη. Η τύχη παίζει παράξενα παιχνίδια θέλοντας να δείξει το δρόμο. Θα είμαι όμως εδώ την ώρα που τα φορέματα γίνονται και πάλι κουρέλια, από συμπάθεια στην απόγνωση, στην αναζήτηση, στη μοναξιά...