Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2014

Ο παππούς μου ο Στέφανος

Εικόνα
Θα γιόρταζες σήμερα παππού, αν και δεν πίστευες σ' αυτά και καλά έκανες, σου λέω τώρα εγώ, που έχω γνωρίσει κάτι χριστιανούς "μπουμπούκια", παππού, αυτά που κοροϊδεύαμε. Κι όμως αυτή τη μέρα σε θυμάμαι λίγο περισσότερο από τις άλλες... Το όνομά σου, τα υπέροχα φωτεινά μπλε μάτια, που μόνο η μάνα στα πήρε, από τα έξι σου παιδιά. Μα πιο πολύ θυμάμαι αυτόν τον ακέραιο χαρακτήρα σου παππού μου, που με καθοδηγεί στη ζωή και δε μ' αφήνει να φερθώ σκάρτα ακόμη και σ' αυτούς που θα το άξιζαν. Εσύ ποτέ δεν εκδικήθηκες, παππού μου, ούτε κι αυτόν ακόμα το φασίστα γείτονα που καρφωτά σε έστειλε στην εξορία. Κι άφησες παιδιά πίσω και βασανίστηκες. Μετά γύρισες κι έκανες κι άλλα παιδιά. Και έπαθαν τα νεύρα της γιαγιάς, απ' τις πολλές γέννες και την ανέχεια. Εσύ τη φρόντιζες, σαν παιδί, παρότι δεν της άρεσαν τα ταξίδια, όπως άρεσαν σ' εσένα. Ήξερες πως χωρίς εσένα, ήταν καταδικασμένη και στάθηκες δίπλα της, όπως σου είχε σταθεί κι εκείνη, όταν τη χρειάστηκες. Α ρε παππο

R U Mine? (DEcember mood2)

Εικόνα
And I go crazy 'cause here isn't where I wanna be And satisfaction feels like a distant memory And I can't help myself, All I wanna hear her say is "Are you mine? " Well, are you mine? (Are you mine tomorrow?) Are you mine? (Or just mine tonight?) Are you mine? (Are you mine? Mine?)

Wassily Kandinsky

Εικόνα
Σαν σήμερα το 1866, γεννήθηκε ο  Wassily Kandinsky, στη Μόσχα, μοναχοπαίδι εύπορης οικογένειας.  Παρότι οι πίνακες του φαίνονται αρκετά σύγχρονοι, προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως έχουν περάσει  148 χρόνια από τη γέννηση του. Σπούδασε νομικά και έγινε ακαδημαϊκός, ωστόσο το ενδιαφέρον του για την   τέχνη  παρέμενε ζωντανό και τονώθηκε ακόμα περισσότερο εξαιτίας δύο γεγονότων. Το πρώτο αφορούσε στην έκθεση των  Γάλλων   ιμπρεσιονιστών  στη Μόσχα και το δεύτερο στην παρουσίαση του έργου  Λόενγκριν  του  Ρίχαρντ Βάγκνερ  στο Βασιλικό Θέατρο της Μόσχας, που εντυπωσίασε τον Καντίνσκι. Το  1896 , σε ηλικία τριάντα ετών, εγκατέλειψε τη Μόσχα και εγκαταστάθηκε στο  Μόναχο , με σκοπό να ακολουθήσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Η πόλη του Μονάχου ήταν εκείνη την εποχή καλλιτεχνικό κέντρο ενώ από το 1892 είχε δημιουργηθεί η  Απόσχιση  ( Sezession ) του Μονάχου, ομάδα που συσπείρωνε καλλιτέχνες που ακολουθούσαν διαφορετικές τεχνοτροπίες. Ο Καντίνσκι φοίτησε αρχικά στη σχολή ζωγραφική

DecEmber MooD1

Εικόνα
Γιατί, πως να το κάνουμε τώρα, γιορτές χωρίς το βασιλιά δε γίνονται!!!

novEmbEr LaSt mOOd

Εικόνα
Hungry for...

NovembeR MooD4

Εικόνα
...Reach out and touch faith Τι να πει κανείς γι' αυτό το υπέρτατο ον...   Personal Jesus Your own, personal, Jesus someone to hear your prayers, someone who cares Your own, personal, Jesus someone to hear your prayers, someone who's there Feeling unknown and you're all alone, flesh and bone, by the telephone, lift up the receiver, i'll make you a believer Take second best, put me to the test, things on your chest, you need to confess, i will deliver, you know i'm a forgiver Reach out and touch faith Reach out and touch faith Your own, personal, Jesus someone to hear your prayers, someone who cares Your own, personal, Jesus someone to hear your prayers, someone to care Feeling unknown and you're all alone, flesh and bone, by the telephone, lift up the receiver, i'll make you a believer i will deliver, you know i'm a forgiver

NoveMber MooD3

Εικόνα
αυτό... Nick!!!

NovEmber mooD2

Εικόνα
Play for me,                                          a song like this... P.S: I prefer the sudden cut than the babble gabble

nOVembER mOOd

Εικόνα
Η ζωή θέλει παιχνίδι και κίνδυνο / F. Nietzsche

Εθνικό Θέατρο «Δεκαήμερο» - Μια διασκευή πάνω στο έργο του Βοκάκιου teas...

Εικόνα
Πήγαμε εχθές. Μου άρεσε Πάρα Πολύ, αλλά παραδέχομαι ότι το συγκεκριμένο είδος θεάτρου είναι "δύσκολο" και μπορεί σε πολλούς να μη "λέει" κάτι. Τώρα προσπαθώ να μπω στο μυαλό του μέσου θεατή κι αυτό είναι λάθος γιατί η πρόσληψη της τέχνης είναι πολύ προσωπικό θέμα και οι γενικεύσεις δεν έχουν νόημα. Ας μιλήσω λοιπόν για την προσωπική μου εμπειρία. Το λάτρεψα! Ο Βοκάκιος έγραψε το "Δεκαήμερο" το 1348(!). Είναι η ιστορία μιας παρέας, επτά νεαρών γυναικών και τριών νεαρών ανδρών, οι οποίοι φεύγουν απ' τη Φλωρεντία και πάνε στην εξοχή, για να ξεφύγουν απ' την τρομερή επιδημία πανούκλας που είχε ξεσπάσει τότε. Κάθε μέρα λοιπόν για να περνά ευχάριστα η ώρα τους, διηγείται ο καθένας από μια ιστορία. Αυτό συνεχίζεται για δέκα ημέρες με αποτέλεσμα να έχουμε εκατό ιστορίες συνολικά. Μερικές από αυτές, διασκεύασε η ομάδα του Εθνικού. Κάθε μια είχε το δικό της ύφος. Τη σάτιρα διαδεχόταν η πρόκληση, που τη διαδεχόταν η μελαγχολία. Το εντυπωσιακό είναι η δια

Morning sky 23/10/14

Εικόνα

Η εκδοχή του Μπράουνινγκ

Εικόνα
Το είδαμε χθες. Μου άρεσε. Λιτό, σύντομο, ωστόσο περιεκτικό, με πλούσιο διάλογο. Ένας ύμνος σε όσους δίνονται ολοκληρωτικά σε αυτό που αγαπούν, το υπηρετούν με συνέπεια, επιλέγουν να πληρώνουν το κόστος του ακέραιου χαρακτήρα τους σιωπηλά, κι ωστόσο οι κραυγές της αγωνίας αποτυπώνονται σε όλο τους το είναι. Ο καθηγητής Κρόκερ Χάρις είναι βαθιά καλλιεργημένος, με πολλές διακρίσεις και διπλώματα στην κλασική φιλολογία, αλλά εξαιρετικά ανώριμος στις διαπροσωπικές σχέσεις. Το πρόβλημα υγείας με την καρδιά του, η παραίτηση απ' τη θέση του καθηγητή και το δώρο ενός μαθητή του, τον οδηγούν σε συναισθηματικές εκδηλώσεις πρωτόγνωρες για εκείνον. Το δώρο αυτό σαν άλλο κουτί της Πανδώρας, απελευθέρωσε, με το άνοιγμά του, όλα τα "δεινά" του "γερο-Κροκ", αλλά και την ελπίδα, την τελευταία του ελπίδα, για μια καλύτερη ζωή. Διανομή Δημήτρης Καταλειφός, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Ντένης Μακρής, Βύρων Σεραϊδάρης, Σωτηρία Ρουβολή, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Κυριάκος Ψυχαλής. Με

Morning sky

Εικόνα

Τα βιβλία του Αυγούστου

Εικόνα
Η Καρδερίνα λοιπόν είναι η περιπέτεια, ενός αγοριού, του Θίο που πέφτει θύμα μια τρομοκρατικής ενέργειας στο μουσείο τέχνης της Νέας Υόρκης, όπου συμβαίνουν τρία καθοριστικά, για την υπόλοιπη ζωή του, γεγονότα: χάνει τη μητέρα του, γνωρίζει την Πίπα και τον θείο της Γουέλτι και βρίσκεται με την "Καρδερίνα" (έναν πίνακα υπαρκτό, ανεκτίμητης αξίας του Ολλανδού ζωγράφου Κάρελ Φαμπρίσιους) χωμένη στο σακίδιό του. Από το σημείο αυτό ξεκινά ουσιαστικά και η ιστορία, η οποία, κατά τη γνώμη μου, είναι ευκολοδιάβαστη, παρότι πολυσέλιδη, ευχάριστη και εθιστική μέχρι το τέλος, αλλά μέχρι εκεί. Έχω την αίσθηση ότι δεν αφήνει τίποτα περισσότερο από μερικές ίσως πληροφορίες για τη συντήρηση και αναπαλαίωση επίπλων, για τα ναρκωτικά, για τη μαφία της αγοράς έργων τέχνης, για το Βέγκας και τη Νέα Υόρκη, οκ ίσως και κάποιες περιγραφές χαρακτήρων. Μου άρεσε η σκέψη του Θίο, ότι μπορεί από κακές πράξεις να προκύπτουν καλά πράγματα, όπως και από καλές να προκύψουν κακά, αμφισβητώντας στρ

Από τον Γκοντάρ στον Γκαρύ μέσω της Σίμπεργκ

Εικόνα
Αυτή η γυναίκα αιχμαλώτισε το βλέμμα μου απ' την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στην οθόνη. Το έργο (A bout de souffle) μου άρεσε , αλλά δεν ξέρω αν στη θέση της έπαιζε κάποια άλλη, θα μου άρεσε το ίδιο -Ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία σας; -Να γίνω αθάνατος και μετά να πεθάνω  -Με θλίβει ο ύπνος γιατί χωρίζουμε. Λέμε κοιμόμαστε μαζί, μα δεν είναι αλήθεια. Την αναζήτησα, έμαθα το βιογραφικό της. Αρκετά ενδιαφέρον. Αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των μαύρων και των αυτοχθόνων της Αμερικής, χρηματοδοτούσε το κόμμα των Black Panthers κι έτσι εξασφάλισε μια θέση στη μαύρη λίστα του FBI. Υπήρξε παντρεμένη τρεις φορές. Μεταξύ των συζύγων της ήταν και ο Ρομαίν Γκαρύ, πολυσχιδής και πολυπράγμων, με τον οποίο απέκτησε και ένα γιο. Το 1979 βρέθηκε νεκρή λόγω υπερβολικής δόσης βαρβιτουρικών στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της. Θεωρήθηκε αυτοκτονία. Διαβάζοντας το βιογραφικό του Γκαρύ, έμαθα ότι αυτοκτόνησε και αυτός ένα χρόνο μετά αφήνοντας σημείωμα "καμία σχέση με τη Σίμπεργκ&qu

Το μηδέν και το άπειρο

Εικόνα
Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό ψυχογράφημα του Ρουμπασόφ, ενός απ' τους επικεφαλής της Οκτωβριανής Επανάστασης, που όμως τέθηκε σε δυσμένεια, όταν τα ηνία του Κόμματος και της εξουσίας ανέλαβε ο Στάλιν. Εν τέλει, την περίοδο που περιγράφεται στο βιβλίο, συλλαμβάνεται ως πράκτορας της αντιπολίτευσης και ανακρίνεται βασανιστικά μέχρι να ομολογήσει τα "εγκλήματά" του. Μου άρεσε  η προσέγγιση, εκ μέρους του συγγραφέα, του ίδιου συμβάντος από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Πώς αναγκάζεται ο αναγνώστης να μετακινηθεί από τη βεβαιότητα της αθωότητας του Ρουμπασόφ, στην αμφισβήτηση αυτής και τούμπαλιν, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης του  Ρουμπασόφ από τον αντιπαθή Γκλέτκιν. Το βασικό ερώτημα που εκκρεμεί καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης είναι αν τελικά το όραμα της Επανάστασης είναι δυνατό να πραγματωθεί και με ποιόν τρόπο. Ένα ερώτημα που παραμένει αναπάντητο, κυρίως ως προς το δεύτερο σκέλος του. Ο συγγραφέας, μέσω του Ρ., αναρωτιέται αν υπάρχει αναλογία ανάμεσα στην π