Το κουρδιστό πουλί

"Όμως αυτό που θέλω να σας μεταδώσω, κύριε Οκάντα, είναι το εξής: συνέβη να χάσω τη ζωή μου σε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο στο παρελθόν και να ζήσω τα σαράντα και πάνω χρόνια που έχουν περάσει από τότε με τη ζωή μου χαμένη. Κι επειδή βρίσκομαι σ' αυτή την περίεργη θέση, έχω καταλήξει στην άποψη ότι η ζωή είναι πολύ πιο περιορισμένο πράγμα απ' όσο φαντάζονται όσοι έχουν εμπλακεί στη δίνη της. Το φως καταυγάζει την πράξη της ζωής για μια ανεπαίσθητη στιγμή - ίσως για μερικά δευτερόλεπτα όλο κι όλο. Εάν φύγει και δεν έχεις καταφέρει ν' αρπάξεις την αποκάλυψη που σου προσφέρει, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Μπορεί να χρειαστεί να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μέσα σε απύθμενα βάθη μοναξιάς και τύψεων. Σ' αυτό τον κόσμο του μισοσκόταδου δεν μπορεί κανείς να προσβλέπει σε τίποτα. Το μόνο που έχει στα χέρια του ένα τέτοιο πρόσωπο είναι το μαραμένο πτώμα του τι θα έπρεπε να έχει υπάρξει."

"Λοιπόν, αυτό που σκέφτομαι, κύριε Κουρδιστό Πουλί, είναι το εξής: όλοι γεννιούνται με κάτι διαφορετικό στον πυρήνα του είναι τους. Κι αυτό το πράγμα, ό,τι κι αν είναι, γίνεται σαν πηγή θερμότητας που διατρέχει τον κάθε άνθρωπο από μέσα. Έχω κι εγώ ένα τέτοιο, φυσικά. Όπως όλοι οι άλλοι. Μερικές φορές όμως βγαίνει εκτός ελέγχου. Φουσκώνει ή συρρικνώνεται μέσα μου, και με συνταράσσει. Αυτό που πραγματικά θα ήθελα να κάνω είναι να βρω έναν τρόπο να μεταδώσω αυτό το συναίσθημα σε κάποιον άλλο. Όμως έχω κάποια δυσκολία να το κάνω. Οι άνθρωποι απλώς δεν το καταλαβαίνουν. Φυσικά είναι πιθανό να μην το εξηγώ καλά, αλλά εγώ προσωπικά νομίζω ότι εκείνοι δεν ακούνε καλά. Κάνουν πως ακούνε, αλλά στην πραγματικότητα δεν ακούνε. Έτσι, μερικές φορές με πιάνουν τα διαόλια μου και κάνω διάφορα τρελά.
- Τρελά;
- Όπως, ας πούμε, να σ' αφήνω κλεισμένο μέσα σ' ένα πηγάδι, ή, άλλες φορές, όταν βρίσκομαι πάνω σε μηχανάκι που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να κλείνω με τα χέρια μου τα μάτια του τύπου που οδηγάει.
Καθώς το έλεγε αυτό, άγγιξε την ουλή δίπλα στο μάτι της"