Σε είδα!

Σε μια στιγμή αδυναμίας, μέθης
έτσι όπως μ' αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους,
χωρίς φτιασιδώματα και επιτήδευση.
Ωμούς, αυθόρμητους
σα μωρά που θέλουν σοκολάτα
και η λαχτάρα καθρεφτίζεται σε όλο τους το είναι.
Χαμογέλασα, κατάλαβα
αν και εξαφάνισες τα ίχνη.
Η τύχη παίζει παράξενα παιχνίδια
θέλοντας να δείξει το δρόμο.
Θα είμαι όμως εδώ
την ώρα που τα φορέματα
γίνονται και πάλι κουρέλια,
από συμπάθεια στην απόγνωση,
στην αναζήτηση, στη μοναξιά...