Emerald city

 Πας χαλαρό σινεμαδάκι με την κολητή σου, τόσο χαλαρό που παραλίγο να μην πας γιατί η αγαπημένη σου φίλη έχει ένα θέμα με τον χρόνο, αλλά, και γι' αυτό και για άλλα, την αγαπάς. Ευτυχώς προλάβατε όμως και είδατε από αυτές τις, αν όχι λάιφ τσέιντζιν, τουλάχιστον όμως ανεβαστηκές ταινίες που σε κάνουν να γουστάρεις πάλι και σε βγάζουν από την μικρή (ή μεγάλη) φάση μιζέριας που περνούσες. Ανεβαστηκές όπως το αλκόολ. Ναι το αλκόολ (και το midlife crisis) είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας του δανέζου θεού της έβδομης τέχνης Τόμας Βίτεμπεργκ. Το ένα από τα δύο ανφάν τερίμπλ του δόγματος 95 (το άλλο, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ο έρωτάς μου αγιάτρευτος Λαρς φον Τρίερ), στην τελευταία του ταινία ξεκινά το κεντρικό του αφήγημα αναφέροντας, μέσω ενός από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές, μια έρευνα ενός επιστήμονα που μου διαφεύγει τώρα το όνομά του. Δεν ξέρω και αν όντως υφίσταται τέτοια έρευνα. Η έρευνα αυτή λοιπόν, υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με 0,05% έλλειψη αλκοόλ στο αίμα

 4 3 2 1 του Paul Auster Τρεις επινοημένοι χαρακτήρες και ένας ο δημιουργός τους, μας κάνουν τέσσερις. Τέσσερις παράλληλες ιστορίες, τέσσερις εκδοχές, μόνο τέσσερις δυνατότητες περιγράφονται στο μυθιστόρημα των 1217 σελίδων του Auster. Και στις τέσσερις ιστορίες όλα παραμένουν ίδια: ο χρόνος, ο τόπος, οι βασικοί χαρακτήρες. Αυτό που διαφέρει σε κάθε ιστορία είναι τα γυρίσματα της τύχης σε συνδυασμό με τις προσωπικές επιλογές που ρίχνουν τους πρωταγωνιστές σε διαφορετικές ζωές, σε διαφορετικές διαδρομές. Κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος είναι αυτό που γράφει ο Auster στο τέλος του βιβλίου δίνοντας παράλληλα ενός είδους εξήγησης για τη δομή του έργου:     [...]από το ξεκίνημα της συνειδητής ζωής του, το επίμονο συναίσθημα ότι οι διασταυρώσεις και η παραλληλία των δρόμων των ταξιδεμένων και των αταξίδευτων διασχίζονταν από τους ίδιους ανθρώπους την ίδια ώρα, τους ορατούς ανθρώπους και τους σκιώδεις ανθρώπους, και ότι ο κόσμος ως είχε ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι παραπάνω από ένα κλά