Το πιο γλυκό όνειρο

Προσοχή, Φράσις: αν είχε μάθει ένα πράγμα σε αυτή τη ζωή, ήταν να μην αρνείται ό,τι έφερνε στο δρόμο της η Μοίρα, η οποία κάνει πάντα το δικό της.
Ίσως, όμως, η μοίρα ενός ανθρώπου να μην είναι παρά η ιδιοσυγκρασία του, που αόρατα προσελκύει ανθρώπους και καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που (συνήθως ασυνείδητα, όταν είναι νέοι και δεν έχουν ακόμη εξαναγκαστεί να δεχτούν ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας τους) αντιμετωπίζουν με παθητικότητα τη ζωή, περιμένοντας να δουν τι θα προσγειωθεί στο πιάτο τους ή τι θα τους κοιτάξει κατάματα -"Μα τι έχεις πάθει; Στραβός είσαι;"- κι έπειτα δεν προσπαθούν να το αδράξουν αλλά του επιτρέπουν να εξελιχθεί, να φανερώσει τις προθέσεις του. Το επόμενο βήμα είναι να αξιοποιήσει κανείς όσο καλύτερα μπορεί αυτό που του δόθηκε.
Θα φανταζόταν ποτέ η Φράνσις στα δεκαεννιά της, τότε που παντρεύτηκε τον Τζόνι και δεν είχε λόγο να προσβλέπει παρά μόνο στον πόλεμο και σε δυσάρεστες καταστάσεις, ότι κάποια μέρα θα γινόταν υπεύθυνη οικοτροφείου, αν και ο δόκιμος όρος της εποχής ήταν "μάνα Γη". Σε ποιο σημείο της διαδρομής έπρεπε να είχε πει (αν ήθελε να ανατρέψει αυτή τη μοίρα) "Όχι, δεν πρόκειται να το κάνω"; Είχε δώσει μάχη για να μην εγκατασταθεί στο σπίτι της Γιούλιας, τελικά όμως ίσως έπρεπε να είχε υποκύψει πολύ νωρίτερα, να είχε πει το ναι σε ό,τι συνέβαινε και να το είχε πει συνειδητά, αποδεχόμενη αυτό που είχε προσγειωθεί μπροστά της - σύμφωνα με την παρούσα κοσμοθεωρία της. Μερικές φορές, με το να αρνείται κανείς επίμονα γίνεται σαν εκείνους τους ανθρώπους που χωρίζουν από το ταίρι τους μόνο και μόνο για να παντρευτούν κάποιον ακριβώς ίδιο και στην εμφάνιση και στο χαρακτήρα: κουβαλάμε αθέατα φόρμες, εξίσου αναπόδραστες όσο και τα δακτυλικά μας αποτυπώματα, αλλά τις συνειδητοποιούμε μόνο όταν κοιτάξουμε γύρω μας και δούμε το αντικαθρέφτισμά τους.
"Γνωρίζουμε τι είμαστε" (Μπα, ούτε καν αυτό!) "...αλλά όχι τι θα μπορούσαμε να γίνουμε".
Άλλοτε θα της φαινόταν σχεδόν αδιανόητο ότι θα ήταν σε θέση να ζει ανέραστη, δίχως την προοπτική ενός συντρόφου...κι όμως εξακολουθούσε να τρέφει φαντασιώσεις για έναν άντρα στη ζωή της, που δε θα ήταν παλαβός και εγωπαθής όπως ο Τζόνι. Αλλά ποιος άντρας θα δεχόταν να υιοθετήσει ένα τσούρμο από νεαρούς, που ήταν όλοι τους "διαταραγμένοι" με τον έναν ή τον άλλο τρόπο; Ζούσαν στο Έξαλλο Λονδίνο, το οποίο εκπλήρωνε όλες τις υποσχέσεις που είχαν επινοήσει οι διαφημιστές σε δύο τουλάχιστον ηπείρους, ωστόσο μπορεί η "πιτσιρικαρία" να λικνιζόταν στους ρυθμούς του σουίνγκ -αύριο Σάββατο, παραδείγματος χάρη, θα πήγαιναν σε μια μεγάλη τζαζ συναυλία- αλλά ψυχικά είχε τα χάλια της και δύο από τα μέλη της, οι γιοι τους, το χρωστούσαν αυτό στην ίδια και στον Τζόνι. Και στον πόλεμο, φυσικά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

M Train

Λεβιάθαν ή το μυθικό τέρας που εμφανίζεται τόσο σε θρησκευτικά κείμενα όσο στην τέχνη και στην πολιτική θεωρία

Πρώτο ποστ για το 2020, αυτή τη θεσπέσια χρονιά #not!