Ίσως να 'ταν κι έτσι
"...αισθανόταν ότι, ούτως ή άλλως, η αλήθεια μπορούσε να αποδοθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια όταν είχε να κάνει με τα ανοιχτά πεδία του μέλλοντος παρά με τα σκοτεινά βάθη του παρελθόντος. Στο μέλλον τα πάντα ήταν δυνατόν να συμβούν, επομένως μπορούσε να τα εξιστορεί δίχως να φοβάται μήπως κάνει λάθος. Ενώ στο παρελθόν, μολονότι μερικά γεγονότα ήταν γνωστά και για άλλα υπήρχαν υποψίες, πολλά ήταν άγνωστα και ούτε καν τα υποπτευόταν κανείς.
Επιπλέον, για ποιο λόγο έπρεπε να ταλανίζει τους ακροατές του με το παρελθόν;Όλοι εκείνοι οι ταλαίπωροι λαχταρούσαν να μάθουν για καινούργιους κόσμους, όχι για παλιούς. Μερικές πενταροδεκάρες είχαν και τις έδιναν με την ελπίδα να ακούσουν κάτι για το που πήγαιναν, γνωρίζοντας απόλυτα από ποια αθλιότητα έρχονταν.
Σε κάθε περίπτωση, όπως επισήμαινε ταπεινά ο τυφλός, οι άνθρωποι τείνουν να γίνονται μύθοι και μύθοι τείνουν να γίνονται άνθρωποι και έτσι, σε τελική ανάλυση, μπορεί να μην είχε σημασία αν ασχολιόταν με το παρελθόν ή με το μέλλον. Σε τελική ανάλυση, δεν πρέπει να υπήρχε καμία διαφορά.
Εξάλλου, μήπως τελικά όλες οι προφητείες δεν είναι παρά η Ιστορία μετατοπισμένη στο χρόνο; Αναμνήσεις μεταμφιεσμένες; Πίκρες και βάσανα που ξεχείλιζαν όποτε η μνήμη, απηυδισμένη, δεν μπορούσε να υπομείνει άλλο το ασήκωτο φορτίο της; Και που ξαλάφρωνε παίρνοντας κάτι από το παρελθόν για να το ακουμπήσει στο μέλλον;
Έχοντας ήδη ζήσει για κάμποσο καιρό στη έρημο, ο τυφλός δεν μπορούσε να γνωρίζει με σιγουριά ποια περίοδο διένυε τότε η Χαναάν. Πάντως, δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε ρωτήσει έναν περαστικό ταξιδιώτη για τις τελευταίες ειδήσεις από τη Χαναάν. Ο άντρας τού είχε απαντήσει ότι χτιζόταν ένας μεγάλος ναός πάνω σ' ένα μεγάλο βουνό από κάποιον σπουδαίο βασιλιά που λεγόταν Σολομών, αλλά αυτό δε σήμαινε τίποτα για τον τυφλό...
Σ' εκείνο το σημείο η υπαγόρευση έφτανε στο τέλος της. Δυστυχώς, ο τυφλός δεν μπορούσε να προσθέσει το όνομά του στις αφηγήσεις του επειδή, όντας τυφλός, φτωχός και τελείως ασήμαντος, δεν είχε ποτέ του κάποιο όνομα.
Ο αδελφός Αντώνιος έκλεισε το βιβλίο και άφησε ένα βογκητό. Είχε διαβάσει τις τελευταίες σελίδες γεμάτος φρίκη. Και μόνο η σκέψη τον παρέλυε.
Πέρασε όλη την επόμενη εβδομάδα νηστεύοντας και πίνοντας μόνο ένα μικρό ποτήρι με νερό το χάραμα και άλλο ένα με τη δύση του ήλιου. Στο τέλος αυτών των επτά ημερών είχε πάρει την απόφασή του.
Ο Μελχισεδέκ πρέπει να έχει την Πόλη της Ειρήνης, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την Ιερουσαλήμ τους. Η πίστη ήταν απαραίτητη για τον κόσμο και αν δεν υπήρχε λόγος για την ύπαρξή της, έπρεπε να τον εφεύρει ο ίδιος. Αν ο Πατήρ της αληθινής Βίβλου ήταν ένας γέρος και τυφλός ζητιάνος και ο Υιός ένας ηλίθιος γραφέας, τότε ο Βάλενσταϊν θα γινόταν το Άγιο Πνεύμα και θα ξανάγραφε την Αγία Γραφή όπως έπρεπε να είναι γραμμένη."
Απόσπασμα απ'το βιβλίο "Ο κώδικας του Σινά" του Edward Whittemore
Επιπλέον, για ποιο λόγο έπρεπε να ταλανίζει τους ακροατές του με το παρελθόν;Όλοι εκείνοι οι ταλαίπωροι λαχταρούσαν να μάθουν για καινούργιους κόσμους, όχι για παλιούς. Μερικές πενταροδεκάρες είχαν και τις έδιναν με την ελπίδα να ακούσουν κάτι για το που πήγαιναν, γνωρίζοντας απόλυτα από ποια αθλιότητα έρχονταν.
Σε κάθε περίπτωση, όπως επισήμαινε ταπεινά ο τυφλός, οι άνθρωποι τείνουν να γίνονται μύθοι και μύθοι τείνουν να γίνονται άνθρωποι και έτσι, σε τελική ανάλυση, μπορεί να μην είχε σημασία αν ασχολιόταν με το παρελθόν ή με το μέλλον. Σε τελική ανάλυση, δεν πρέπει να υπήρχε καμία διαφορά.
Εξάλλου, μήπως τελικά όλες οι προφητείες δεν είναι παρά η Ιστορία μετατοπισμένη στο χρόνο; Αναμνήσεις μεταμφιεσμένες; Πίκρες και βάσανα που ξεχείλιζαν όποτε η μνήμη, απηυδισμένη, δεν μπορούσε να υπομείνει άλλο το ασήκωτο φορτίο της; Και που ξαλάφρωνε παίρνοντας κάτι από το παρελθόν για να το ακουμπήσει στο μέλλον;
Έχοντας ήδη ζήσει για κάμποσο καιρό στη έρημο, ο τυφλός δεν μπορούσε να γνωρίζει με σιγουριά ποια περίοδο διένυε τότε η Χαναάν. Πάντως, δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε ρωτήσει έναν περαστικό ταξιδιώτη για τις τελευταίες ειδήσεις από τη Χαναάν. Ο άντρας τού είχε απαντήσει ότι χτιζόταν ένας μεγάλος ναός πάνω σ' ένα μεγάλο βουνό από κάποιον σπουδαίο βασιλιά που λεγόταν Σολομών, αλλά αυτό δε σήμαινε τίποτα για τον τυφλό...
Σ' εκείνο το σημείο η υπαγόρευση έφτανε στο τέλος της. Δυστυχώς, ο τυφλός δεν μπορούσε να προσθέσει το όνομά του στις αφηγήσεις του επειδή, όντας τυφλός, φτωχός και τελείως ασήμαντος, δεν είχε ποτέ του κάποιο όνομα.
Ο αδελφός Αντώνιος έκλεισε το βιβλίο και άφησε ένα βογκητό. Είχε διαβάσει τις τελευταίες σελίδες γεμάτος φρίκη. Και μόνο η σκέψη τον παρέλυε.
Πέρασε όλη την επόμενη εβδομάδα νηστεύοντας και πίνοντας μόνο ένα μικρό ποτήρι με νερό το χάραμα και άλλο ένα με τη δύση του ήλιου. Στο τέλος αυτών των επτά ημερών είχε πάρει την απόφασή του.
Ο Μελχισεδέκ πρέπει να έχει την Πόλη της Ειρήνης, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την Ιερουσαλήμ τους. Η πίστη ήταν απαραίτητη για τον κόσμο και αν δεν υπήρχε λόγος για την ύπαρξή της, έπρεπε να τον εφεύρει ο ίδιος. Αν ο Πατήρ της αληθινής Βίβλου ήταν ένας γέρος και τυφλός ζητιάνος και ο Υιός ένας ηλίθιος γραφέας, τότε ο Βάλενσταϊν θα γινόταν το Άγιο Πνεύμα και θα ξανάγραφε την Αγία Γραφή όπως έπρεπε να είναι γραμμένη."
Απόσπασμα απ'το βιβλίο "Ο κώδικας του Σινά" του Edward Whittemore
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου