Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2009
Εικόνα
Ο Ρίλκε γράφει σ΄ένα γράμμα του ότι η πεμπτουσία της πραγματικής βοήθειας, για παράδειγμα, μπορεί να 'ναι ένα ταπεινό κομμάτι σπάγκου που μας προσφέρεται την κατάλληλη στιγμή, τότε που το έχουμε πραγματικά ανάγκη. Ακόμη και το μικρό αυτό κομμάτι σπάγκου δεν θα μπορούσε να είναι "λιγότερο σημαντικό για τα περιορισμένα αποθέματα δυνάμεων που διαθέτουμε" απ' την πιο περίτεχνη, μακροπρόθεσμη βοήθεια. "Κάθε φορά που η φιλοσοφία ενός ανθρώπου παίρνει τη μορφή συστήματος, νιώθω μια σχεδόν καταθλιπτική αίσθηση περιορισμού, μια αίσθηση επιτηδευμένης προσπάθειας. Εγω προσπαθώ να συναντώ τον άνθρωπο κάθε φορά στο σημείο εκείνο, όπου ο πλούτος των εμπειριών του ακόμη πραγματώνεται μέσα από πολλούς ανόμοιους και διακριτούς τρόπους δίχως συνοχή και δίχως να περιστέλλεται από τους περιορισμούς και τις εκχωρήσεις που κάθε συστηματική τάξη καταλήγει ν' απαιτεί". Σημείωσε κάθε λέξη "απ' όσα σου υπαγορεύει η ύπαρξη", χωρίς να παραλείψεις ούτε το παραμικρό

Με πατάς

Εικόνα
Πάτησες πάνω μου, για να σταθείς. Πάτησες πάνω μου, για να στηθείς. Πάτησες πάνω μου, για να πετάξεις. Πάτησες πάνω μου, για να γνωρίσεις τα πέρατα του κόσμου. "Με πατάς", σου είπα δεν αντέχω άλλο, "έλα να προχωρήσουμε πλάι". "Όχι", μου είπες, "έχω κουραστεί. Θέλω να κάνω αυτό που μ' αρέσει!" Κι εγώ τι πρέπει να κάνω; Όλοι μας είμαστε φιαγμένοι από νήματα, το δικό μου λεπτεπίλεπτο, το δικό σου μεταλλικό. Άνιση η μάχη κι απ' την αρχή χαμένη. Πως είναι δυνατόν να κατοικούν μεταξοσκώληκες, μέσα σε ατσάλινες σφαίρες και να υφαίνουν μεταξένια όργανα προορισμένα για πλάσματα, που θα ριχθούν σε ζούγκλες με θεριά, κυριαρχούμενα από ζωώδη ένστικτα; Αταίριαστη συμβίωση, απαραίτητη για την επιβίωση και τη διαιώνιση των ειδών. Απαράβατος κανόνας, η επικράτηση του ισχυρού, που τρώει τον αδύναμο και συντηρείται. Δε θα το κάνω! Θα προσπαθήσω να σπάσω την αλυσίδα, να γίνω αυτό που είμαι εν δυνάμει, άνθρωπος με λογική κι αισθήματα

Worst case scenario

Εικόνα
Αναστάτωση, δε θέλω άλλο. Απώλεια ισορροπίας, τα χέρια τρέμουν χάνεται ο έλεγχος. Δε θέλω... Σταμάτησε το, απελευθέρωσε με. Σε σένα μιλάω, σε σένα που συγκατοικούμε στο ίδιο σώμα και δεν σ' αντέχω! Που σε διώχνω και δε φεύγεις. Δε θα επιβιώναμε ούτε στον Παράδεισο, το ξέρεις... Η αποξένωση απέχει ένα "σ' αγαπώ" μακρυά. Μη ρωτάς, μην ψάχνεις απαντήσεις που δεν ξέρεις τι να τις κάνεις, ούτε κι εγώ... Μαζί, μόνο σε κόσμους σκοτεινούς, σε κόσμους άδειους, όπου όλα έχουν χαθεί να γλείφουμε τις πληγές μας με όρεξη. Μόνο εσύ θα με παρηγορούσες τότε. Μόνο εκεί μπορεί να υπάρξει τομή των διαδρομών, στο worst case scenario ! Ας είμαστε πάντα απέναντι λοιπόν κι ακόμα παραπέρα...

This bloody sth

Εικόνα
Monika Hey, hey, hey, it's weird My friends are coming I will reveal them all the things I used to hide Cause I've got pieces in my soul And a lover in my heart I can't deny This bloody something That freaks me up until the dark makes me say 'I love you' Blues and jazz and pop and rock & roll are crazy These are the rhythms all my life I used to keep But I'm afraid it cannot shine Cause I'm afraid of all the things I can't describe I've got to push it on my pillow I've got a drum, da, da, da 'I love you' No, no, no don't call me nasty, baby I can't remember all the things I used to hide Cause I've got pieces in my soul And a lover in my heart I should deny, This bloody something That freaks me up until the night makes me shout 'I love you''"

Κοντά στην ψυχή

Εικόνα
Αδέξια αμηχανία κοντά στην ελπίδα σου όταν είσαι Κάποιος που σε ξέρει, κάποιος που σε νιώθει. Κανείς δεν μπορεί να το προσπεράσει αυτό. Υπάρχει μυστικό, σε τρομάζει μέχρι θανάτου, δε θες να το ξαναζήσεις. Η παγίδα της ζωής σου, που σε κρατά αιχμάλωτο στον ιστό της και σε τρώει σιγά σιγά γεμίζοντας ξερές πληγές το δέρμα σου. Τι παράλογο, τι άφατο, τι ατυχία! Αυτή που προοριζόταν να σε προστατεύει απ' όλους τους εισβολείς του κόσμου. Αυτή που θα 'πρεπε στη θέα σου να λιώνει σαν κεράκι που το κοίταξε ο ήλιος. Πως να λυθεί αυτός ο κόμπος; πως να σταματήσει ο Σίσυφος να σπρώχνει το βράχο του; Ξέρω... δυστυχώς. Με νοιάζει, δυστυχώς. Σαν ενδιάμεσος που ακούει κραυγές πόνου κι αγωνίας, από κόσμους σκοτεινούς, κόσμους παλιούς. Δεν μπορεί να τις σταματήσει, τον βασανίζουν. Ζητάς βοήθεια, από μια συχνότητα που δεν την ακούς και πως να στη δώσω, δεν εκπέμπω αλλού πια, πρέπει να συντονιστείς. Μακάρι να σε βρεί μια ψυχή ζεστή, δοτική να λιώσει τον παγε

Η νόσος του Πορτνόυ

Εικόνα
Η μάνα μου ήταν εκείνη που μπορούσε να κάνει τα πάντα, που μόνη της ήταν αναγκασμένη να παραδεχτεί ότι, εδώ που τα λέμε, ήταν υπερβολικά άξια γυναίκα.[...]Ράβει, πλέκει, μαντάρει , σιδερώνει καλύτερα κι απ' τη μαύρη, που μόνον εκείνη της φέρεται σαν άνθρωπος, από όλες τις φιλενάδες της που έχουν η καθεμιά ένα κομμάτι από το τομάρι της χαμογελαστής γριάς νέγρας. "Είμαι η μόνη που της φέρομαι σαν άνθρωπος. Είμαι η μόνη που της δίνει μια ολόκληρη κονσέρβα τόνο για μεσημεριανό και δε μιλάω για σκουπίδια. Μιλάω για Κοτόπουλο-της-Θάλασσας , Άλεξ. Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν είμαι σπαγκοραμμένη Με συγχωρείς, αλλά δεν μπορώ να ζω έτσι, ακόμα κι αν κάνουν 49 σεντς τα 2. Η Έστερ Β. αφήνει 25 σεντς σε ψιλά εδώ κι εκεί στο σπίτι και τα μετράει μετά για να δει αν λείπει τίποτα. Ίσως να 'μαι υπερβολικά καλή", μου ψιθυρίζει, ενώ ταυτόχρονα χύνει ζεματιστό νερό στο πιάτο που έφαγε η παραδουλεύτρα, μονάχη σα λεπρή, "αλλά δε θα ' κανα ποτέ κάτι τέτοιο". Μια φορά η Ν

Αποσπάσματα από το "Μονόγραμμα"

Εικόνα
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς; - για σένα,μόνος, στον Παράδεισο Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν Εάν είναι αλήθεια Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά Τα «πίστεψέ με» και τα «μη» Μια στον αέρα, μια στη μουσική Έτσι μιλώ για σένα και για μένα Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε Ακουστά σ' έχουν τα κύματα Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε» Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο Πάντα εμείς το φως κι η σκιά Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κ

Οι κλασσικοί της κοινωνιολογίας

Εικόνα
   Oι μέθοδοι και οι τρόποι της ορθολογικής επιστήμης ενώ μας επιτρέπουν να εξετάσουμε τις λογικές συνεπαγωγές και να υπολογίσουμε τις συνέπειες των κοινωνικο-πολιτικών μας επιλογών, ή και των κοσμοθεωρητικών μας θέσεων, δεν μπορούν να μας φωτίσουν για το ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίον «πρέπει να ζήσουμε». Όπως σημειώνει ο Βέμπερ, η δυτική επιστήμη παρά την «ορθολογικότητα» και την πρακτική «αποτελεσματικότητα» που τη διακρίνει και παρότι δεν είναι μόνο «τεχνική», εντούτοις είναι «αμέτοχη του νοήματος της ζωής». Και το τελευταίο αυτό, το ότι δηλαδή η δυτική επιστήμη δεν συμμετέχει, δεν διαμορφώνει, αντιθέτως στερεί τη «ζωή» από το «νόημά» της, είναι «ένα δεδομένο της ιστορικής μας κατάστασης». Σε άλλους πολιτισμούς η ορθολογική διαχείριση της φύσης και της ζωής γενικότερα είναι αδιαχώριστη από τις κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις που διακρίνουν τους πολιτισμούς αυτούς. Και καθώς η επιστήμη επιβάλλεται ως αδιαμφισβήτητη γνώση, καθώς ανάγεται σε αξία καθ’ αυτήν, απωθεί στο περιθώριο, υπ

ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗ ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΩ

Εικόνα
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν πως έχουν σωστή συμπεριφορά γιατί ακολουθούν κάποιους κανόνες που έχουν εφεύρει κάτι ψευτοαριστοκράτες περασμένων καιρών, που δεν είχαν τίποτα καλύτερο και χρησιμότερο να κάνουν για να διασκεδάσουν την ανία τους. Και το γελοίο της υπόθεσης είναι πως αυτού του είδους τα ποταπά αναγνώσματα, ονομάζονται savoir vivre δηλαδή, "ξέρω να ζω". Αυτό που μαθαίνουν, λοιπόν, οι αναγνώστες και οι απόγονοί τους είναι να υποκρίνονται. Υποκρίνονται πως δε γνωρίζουν κάτι ενώ το γνωρίζουν, προσποιούνται πως χαίρονται ενώ μέσα τους "βράζουν" σα χύτρες, κάνουν δήθεν πως γελούν ενώ θέλουν να κλάψουν. Αυτό λοιπόν είναι η ζωή; Να καταπολεμάς τον εαυτό σου και να ψεύδεσαι συνεχώς στους πάντες για τα πάντα και για πάντα; Και τελικά ποιο είναι το κέρδος ή το φοβερό επίτευγμα; Ότι κατάφερες για μια ολόκληρη ζωή να παριστάνεις κάποιον άλλο! Και ποιός μπορεί να το κάνει αυτό καλά; Τι θα κάνεις όταν καταλάβεις ότι ήσουν μια φτηνή απομίμηση, μια καρικατούρα; Κα

Οίστρος

Εικόνα
Κάποτε ήμουν τα πάντα για σένα τώρα ξεθώριασα εσύ δυνάμωσες εγώ έχασα την αίγλη μου Έχεις κουραστεί απ' την αλήθεια μου που δεν μπορώ να αγνοήσω δεν μπορώ να τη σταματήσω Με κυριαρχεί σαν ένας δαίμονας με τσιμπάει σαν οίστρος κι όσο την πιέζω τόσο πιο ορμητική και ολέθρια ξεχύνεται Πόσο λεπτές ισορροπίες πόσο ευάλωτοι και διάφανοι είμαστε μπροστά στο ξαφνικό, στο απρόοπτο στο καταστροφικό Έχω συνηθίσει, είσαι πρωτάρης τίποτα δεν είναι μόνιμο τα πάντα μεταβάλλονται έτσι ώστε να παίρνουμε μαθήματα για τον άλλο κόσμο κι εγώ τρέμω το δικό μου μάθημα Ξέρω τι αγαπώ περισσότερο και δε θέλω να μάθω να αντέχω να μην το έχω Όχι δε θα μου το κάνει αυτό! γνωριζόμαστε, μιλάμε νομίζω πως με συμπαθεί κι εγώ το υπηρετώ όσο καλύτερα μπορώ Όσο καταλαβαίνω κι όσο νιώθω Βγάλε λοιπόν από μέσα σου ό,τι έχεις αυτό θέλω! όταν προσποιείσαι θα είμαι απέναντι δε με νοιάζει πως με κρίνεις εγώ θα ξεδιπλώνομαι συνεχώς θα λέω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι έτσι είμαι! κάντο

Silent mouth

Εικόνα
Η λογοκρισία δυστυχώς ζεί και βασιλεύει στις μέρες μας ντυμένη αποκριάτικα με πολλά κοστούμια για να μην μπορεί να είναι δαχτυλοδεικτούμενη. Γιατί οι άνθρωποι τελικά μίσησαν τη λέξη και όχι την πράξη. Όχι πια καλές ταινίες. Μόνο ελεύθερες Αλέξανδρος Βούλγαρης/σκηνοθέτης

Charlotte Sometimes

Εικόνα
all the faces all the voices blur change to one face change to one voice prepare yourself for bed the light seems bright and glares on white wall sall the sounds of charlotte sometimes into the night with charlotte sometimes night after night she lay alone in bed her eyes so open to the dark the streets all looked so strange they seemed so far away but charlotte did not cry the people seemed so close playing expressionless games the people seemed so close so many different names... sometimes i'm dreaming where all the other people dance sometimes i'm dreaming charlotte sometimes sometimes i'm dreaming expressionless the trance sometimes i'm dreaming so many different names sometimes i'm dreaming the sounds all stay the same sometimes i'm dreaming she hopes to open shadowed eyes on a different world come to me scared princess charlotte sometimes on that bleak track(see the sun is gone again) tears were pouring down her face she was crying

Αιχμηρά Αντικείμενα

Εικόνα
"Οι λέξεις ήταν γλυκές και στρογγυλές σαν καραμέλες μέσα στο στόμα της". "Στα έντεκα, κατέγραφα εντελώς ψυχαναγκαστικά το καθετί που μου έλεγε οποιοσδήποτε σε ένα μικρό μπλε σημειωματάριο...η κάθε φράση έπρεπε να αποτυπωθεί στο χαρτί αλλιώς δε θα ήταν πραγματική, θα χανόταν". "Είναι αδύνατο να ανταγωνιστεί κανείς τους νεκρούς. Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω να το προσπαθώ". "Πάντα ήμουν υπέρ της άποψης ότι το αλκοόλ λειτουργεί ως λιπαντικό-μια επίστρωση ασφαλείας από τις τόσες αιχμηρές σκέψεις του μυαλού μας". "Σε κανονικές συνθήκες, ο Ρίτσαρντ ήταν το είδος του τύπου που θα αντιπαθούσα, γεννημένος και μαθημένος να τα έχει όλα: ομορφιά, γοητεία, εξυπνάδα, προφανώς και λεφτά. Αυτοί οι άντρες ποτέ δεν με ενδιέφεραν ιδιαίτερα. Δεν έχουν αιχμές και συνήθως είναι δειλοί. Αποφεύγουν ενστικτωδώς κάθε κατάσταση που είναι πιθανόν να τους προκαλέσει ντροπή ή αμηχανία. Αλλά ο Ρίτσαρντ δεν με ενοχλούσε. Ίσως γιατί είχε λίγο πονηρό χαμόγελο.