everything is relative, everything is connected

1 1/2 χρόνο πριν, μια φίλη με ενέπνευσε.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν αυτή τη δύναμη.
Δε φαντάζεσαι το μονοπάτι που παίρνεις
μια δεδομένη στιγμή,
που θα σε οδηγήσει.
Με ποιες λεωφόρους και ποια αδιέξοδα,
θα σε διασταυρώσει.
Τι ευτύχημα και τι δυστύχημα θα προκληθεί.
Είναι ωραίο να βγαίνεις για λίγο απ' τον εαυτό σου
και να τον παρακολουθείς,
σαν τρίτος.
Είναι μια εμμονή αυτό που συμβαίνει,
καθαρά δική μου.
Ξεκινά και τελειώνει σε μένα.
Μια ανάγκη του μυαλού να ξεφεύγει.
Αξίζει τον κόπο;
Γίνεσαι ευάλωτος, χάνεις ενέργεια, χρόνο.
Σου ρουφάει η εμμονή τη ζωτικότητά σου,
σα βαμπίρ.
Νιώθεις αυτό το καθόλου ευχάριστο άδειασμα,
που δε σε ανακουφίζει,
σε τραβάει προς τα κάτω,
στα βαλτόνερά του.
Θες λίγο φως να ζεσταθείς,
μες στην υγρή σου παγίδα
και μετά μπορείς...
Σε είδα στον ύπνο μου μ' έναν γκριζο-μπορντώ μανδύα
κι εσύ μια απ' τα ίδια λοιπόν

I don't have the illusion that you're not an illusion

Είμαι το απίθανό σου
κι αυτή είναι η δύναμή μου.
Ρουφάω τη δυστυχία σου με ικανοποίηση
και με βαθιά επίγνωση,
πως αν λύσω τα μάγια σου
θα δέσω τα δικά μου.
Γι' αυτό καλύτερα καρδιά μου
να πονάς εσύ,
γιατί ο δικός μου πόνος αν φανεί
θα είναι η πτώση μου ελεύθερη
και το πηγάδι σου βαθύ,
πορεία χωρίς επιστροφή.
Άστο λοιπόν ανείπωτο,
να ζει μες στο σκοτάδι το δικό μου.
Το δικό σου είναι πηχτό και κρύο
και το θηρίο σου παραμονεύει
πίσω απ' το μέλι,
που 'χεις βάλει για να θέλει
όποιος σε βλέπει να σ' αγγίξει
κι αμέσως να πετρώσει,
μόλις στο πάθος σου ενδώσει.
Κάνεις συλλογή από γλυπτά
και καμαρώνεις που κατάφερες,
το έμψυχο ατελές να το ανάγεις σε έργο τέχνης.
Τέλειο και μοναδικό, θα έλεγες.
Κρύο και άψυχο, θα έλεγα.