Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2010

Έρως Θέρος Πόλεμος

Έφτασε κι αυτό το καλοκαίρι στο τέλος και μαζί του τέλειωσε ό,τι έφερε. Είχαμε μια μικρή στάση από την πορεία της πτώσης που έχουμε πάρει για να πλατσουρίσουμε στα ακόμη πανέμορφα νερά της χώρας, πριν βουλιάξουμε δια παντός Είχαμε φυσικά και μεταφυσικά φαινόμενα, ως συνήθως, δεσμούς, χωρισμούς, αποκαλύψεις, έρωτες, πάθη, μίση, αλκοόλ, ξενύχτια, μπάλα και όλα τελοσπάντων όσα κάνουν τη ζωή πιο νόστιμη. Σαν αποχαιρετισμό λοιπόν σ' αυτό το καλοκαίρι, που μας χάιδεψε στοργικά πριν φάμε τη γείωση του φθινοπώρου, άλλωστε το λέει και η λέξη, φθίνουν τα οπώρα(φρούτα), ανατριχιαστικής ακρίβειας το νόημα της εποχής με την περίοδο που διανύουμε, θα ασχοληθούμε με τον έρωτα, τον αγαπημένο σύντροφο του καλοκαιριού σε σχέση με την αγάπη, την καλύτερη παρέα του χειμώνα. Κατ' αρχήν να πούμε πως στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου, ο έρωτας και η αγάπη συγχέονται, δεν έχουν δύο λέξεις γι' αυτά τα τόσο διαφορετικά συναισθήματα κι αυτό φυσικά αποτελεί αιτία τεράστιων παρεξηγήσεων. Το γεγον

Άσε με να κάνω λάθος

Δεν ήταν πως οι γονείς μου θα με τιμωρούσαν σκληρά αν έπεφτα σε λάθος. Δε θα μου επέβαλαν ποινές, στερήσεις, ακόμα και ξύλο όπως κάνουν άλλοι αυστηροί γονείς. Οι δικοί μου γονείς με απειλούσαν με κάτι χειρότερο: δυστυχούσαν βαριά. Συντρίβονταν. Γινόμουν υπαίτιος της απέραντης δυστυχίας τους. Και εκείνη η σιωπή!... Λες και τους αποσβόλωνε η συμφορά που με τη συμπεριφορά μου τους προξενούσα. Ήταν αβάσταχτο. Με εξουθένωνε. Δεν είχα με τι να πολεμήσω. Ο συναισθηματικός εκβιασμός που ασκούν στα παιδιά οι γονείς είναι το σκληρότερο. Σε κάνουν να μισείς τον εαυτό σου. Να τον σιχαίνεσαι. Να μην τον πιστεύεις... "Δειλοί ή εγωιστές ήταν οι γονείς μου;" Απ' όλη την εξομολόγηση αυτό το ερώτημα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τείνω να πιστέψω πως τούτα τα δύο συγγενεύουν. Εγωιστής είναι τελικά ένας δειλός, τόσο δειλός που δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιαστικό, ούτε να αγαπάει τον εαυτό του. Και εγωιστής δεν είναι εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του όπως επιπόλαια ν

Panikos.gr

Panikos.gr
Εικόνα
Από την ελληνική μυθολογία προκύπτει η λέξη  πανικός: ο ξαφνικός και από άγνωστη αιτία φόβος ΠΑΝΑΣ Ο Παν γεννήθηκε στην Αρκαδία, στο Λύκαιο όρος, και η μητέρα του μόλις αντίκρισε την ασχήμια του ,τον εγκατέλειψε εκεί, όπου τον πήρε ο Ερμής και τον έδωσε στην Νύμφη Σινόη να τον αναθρέψει. Ύστερα, βρέφος ακόμα, τον τύλιξε με δέρματα λαγού, τον ανέβασε στον Όλυμπο και βλέποντας οι Θεοί την ασχήμια του, γέλασαν όλοι(άπαντες), γι' αυτό και τον ονόμασαν Πάνα. Επειδή ανατράφηκε στα βουνά , μεγαλώνοντας έγινε πολύ καλός κυνηγός και τσοπάνης , σύχναζε στα δάση, στις πεδιάδες και στα σπήλαια , αλλά πολλές φορές κατέβαινε στις παραλίες και καθήμενος πάνω σε σκοπέλους έπαιζε ένα είδος σύριγγας που την κατασκεύασε από ένα κοχύλι. Εκεί προστάτευε τους ναυτικούς από τους πειρατές δημιουργώντας τους φοβερά οράματα με τους σκοπέλους και τους τρομοκρατούσε. Σαν σύμμαχος των Θεών έλαβε μέρος στην Γιγαντομαχία , εκεί πρωτοχρησιμοποίησε την σύριγγά του , με το δυνατό σάλπισμα της οποίας έτρε

A world without humor...

Εικόνα
A world without humor, would be sentence without a period. A world without humor, would be Twilight on going forever. A world without humor, would be a bar with no corona. A world without humor, would be a locker, with nasty little furry dudes, watching porno, and no one knowing about it. so,so,so sorry for you and, really, good luck!

Ερωτάς, το γελοίο και το δέος

Εικόνα
Τίποτα πιο απάνθρωπο από την υποχρέωση . Τίποτε πιο εξαντλητικό από την προσποίηση, ιδίως του ότι είσαι μια χαρά. Τίποτε πιο εξουθενωτικό από το να χαμογελάς, να ενδιαφέρεσαι, και να κουβεντιάζεις με το ζόρι, όταν το μόνο που λαχταράς είναι να βυθιστείς στην σιωπή σου και στον ήρεμο σκοτάδι από το οποία προέκυψες. Γιατί πονάει τούτη η ξαφνική άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο? Μας θυμίζει πώς η ανάγκη του έρωτα μονάχα παρίστανε την πεθαμένη? Όταν πεινάς λες ψωμί. Όταν διψάς λες νεράκι. Όταν πονάς, αγάπη Αλλάζει κανείς μήπως και προλάβει περισσότερα. Συχνά όχι. Φοβάται το κάθε τι και τίποτα δεν αλλάζει. Είμαστε ή μνήμη μας ή είμαστε η προσδοκία μας? Μέχρι πότε σου επιτρέπεται να προσδοκάς? Κάθε αληθινός έρωτας είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Ένα αναπόφευκτο δράμα. Αναπόφευκτο κι ας κάνεις πώς το επέλεξες. Ο έρωτας. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να καταφέρνει να μοιάζει ως λογικοφανής, ως συνειδητός, αλλά παραμέσα, σχεδόν πάντα έτσι είναι. Μιλάνε για την αξία και την αξιοπρέπεια της επιλογής, για
Εικόνα
Ρουφάω καφέ, πίνω μια γουλιά και σφηνώνω την άκρη της γλώσσας μου στο καλαμάκι που βεντουζάρει γύρω της ελλείψει οξυγόνου.. Δεν ξέρω γιατί αυτό με κάνει να σε σκέφτομαι. Οι απορίες πολλές: Γιατί μια περαστική ενώ ήθελε magenta purple τελικά διάλεξε πένθιμο μαβί; Γιατί μια άλλη ενώ ήθελε να αλλάξει έμεινε στα ίδια; Και γιατί μου έχει κολλήσει μια φράση που διάβασα σε μια φίλη με μυρωδάτο όνομα; "Θα χαθώ τόσο όσο..."

Α(στερητικό) + ΛΗΘΗ

Εικόνα
ΑΛΗΘΕΙΑ = Α(στερητικό) + ΛΗΘΗ = ό,τι δεν ξεχνιέται ...ήταν το σημαντικότερο πράγμα που άκουσα όταν ήμουν φοιτήτρια, από έναν καθηγητή κατα τ' άλλα αδιάφορο σε μένα. Όταν συνειδητοποίησα τι είχε πει, άρχισαν να γίνονται απανωτές εκρήξεις στο μυαλό μου. Ευχαριστώ την τύχη που με οδήγησε να βρίσκομαι στη συγκεκριμένη αίθουσα τη συγκεκριμένη στιγμή, ευχαριστώ τον εαυτό μου που κατάλαβε τι είχε ακούσει. Βγήκα στον κήπο κι ένιωθα σαν τον Ιωάννη που μόλις του είχε αποκαλυφθεί το Απόλυτο. Ο ορίζοντας άνοιξε και από τότε αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο. Με ξεχνάς; άρα είμαι ψέμα...

Sharon Tate in Valley Of The Dolls

«Οι γκέι σήμερα είναι πολύ συντηρητικοί»

Ο Τζον Γουότερς σόκαρε την αμερικανική κοινωνία του '70 με τις ταινίες του. Τώρα κάνει το ίδιο και με τα βιβλία του Του ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ Σε όλη την ιστορία του μοντέρνου αμερικανικού σινεμά δεν έχει υπάρξει, μάλλον, πιο εξωφρενική σκηνή από εκείνο το διαβόητο πλάνο που βρισκόταν στο τέλος του « Pink flamingos » (1972). Στο αποκορύφωμα μιας βέβηλα ξεκαρδιστικής ταινίας, που έμεινε κλασική για τον τρόπο με τον οποίο γκρέμιζε ηχηρά κάθε υποψία ταμπού και καθωσπρεπισμού στον κινηματογράφο, μια υπερτραφής τραβεστί έτρωγε αληθινά περιττώματα σκύλου, αντικρίζοντας χαμογελαστή την κάμερα. Η υπερμεγέθης «κυρία» δεν ήταν άλλη από την Ντιβάιν , πρωταγωνίστρια και μούσα όλων των ταινιών του Τζον Γουότερς. Γέννημα-θρέμμα της Βαλτιμόρης , παιδί συντηρητικής οικογένειας καθολικών, ο Γουότερς ξεκίνησε από νεαρή ηλικία να γυρίζει τις δικές του αυτοσχέδιες κινηματογραφικές «μολότοφ», με τη βοήθεια μόνο μιας κολεκτίβας απόβλητων και απροσάρμοστων που τύχαινε να είναι οι καλύτεροί του φίλοι. Στη δι

Ο Μαρκ Τουέιν ξεσπαθώνει από τον τάφο

Ενας άλλος, διαφορετικός Μαρκ Τουέιν ετοιμάζεται να αναδυθεί μέσα από την αυτοβιογραφία του, που θα δει για πρώτη φορά το φως εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του. Ο συγγραφέας και η οικογένειά του. Σ' αυτήν είχε αφήσει ρητή εντολή να τηρηθεί εμπάργκο ενός αιώνα για την αυτοβιογραφία του Και δεν θα αρέσει σε πολλούς. Με πρώτους πρώτους τους ίδιους τους Αμερικανούς, που τον θεωρούν από τους μεγαλύτερους και χαρακτηριστικότερους λογοτέχνες της ιστορίας τους. Ο Μαρκ Τουέιν πέθανε τον Απρίλιο του 1910, έχοντας ολοκληρώσει τέσσερα χρόνια πριν -και γύρω στα 70 του- μια αυτοβιογραφία μισού εκατομμυρίου λέξεων, στην οποία περιέγραφε κάθε λεπτομέρεια και πτυχή της ζωής του. Αφησε όμως ρητή εντολή να τηρηθεί εμπάργκο και να μη δημοσιευθεί ούτε λέξη της πριν περάσει ένας αιώνας, γνωρίζοντας πως κάθε άλλο παρά καλό θα έκανε στην υστεροφημία του. Εγραφε στους εντολοδόχους του: «Από τις πρώτες τέσσερις εκδόσεις της αυτοβιογραφίας μου πρέπει να αφαιρεθεί κάθε έκφραση άποψης και κριτικής. Θα υπάρξει

Ο ταξιδιώτης ως άλλος στον εαυτό του

Από τον Φώτη Τερζάκη Sir Richard F. Burton Ταξίδι στα ιερά τεμένη. Μεδίνα, Μέκκα, 1853, μτφρ.: Αλέξης Καλοφωλιάς, πρόλ.: Ιόλη Δελιβάνη εκδόσεις Ασβός, σ. 256, ευρώ 13,75 Η προσωπικότητα του κάπτεν σερ Ρίτσαρντ Φράνσις Μπάρτον (1821-1890) είναι σχεδόν μυθική. Και μόνον η απαρίθμηση των ιδιοτήτων που συγκέντρωνε στο πρόσωπό του αυτός ο παράξενος άνδρας από το Ντέβον, γιος αξιωματικού του βρετανικού στρατού, προκαλεί δέος: γλωσσολόγος, μεταφραστής, συγγραφέας, στρατιώτης και διπλωμάτης, δεινός εξερευνητής κι ερασιτέχνης εθνογράφος, περιστασιακά χαρτογράφος, εκπαιδευτής άγριων ζώων και υπνωτιστής, με ασύγκριτο ταλέντο στις μεταμφιέσεις, αντλούσε πάνω απ' όλα μια σχεδόν παιδική χαρά να παραβιάζει κάθε είδους συμβάσεις και να προκαλεί. Η φήμη που τον περιέβαλλε, τροφοδοτημένη εσκεμμένα από τον ίδιον και βασισμένη, όπως έχει ειπωθεί, όχι τόσο στο τι έκανε όσο στο τι ήταν ικανός να κάνει, μεγέθυνε ακόμα περισσότερο την ούτως ή άλλως ασυνήθιστη περίπτωσή του στις διαστάσεις εωσφορικής μυθισ

Ain't Got No/I Got Life by Nina Simone

1,2 heart, soul I ain't got no home, ain't got no shoes Ain't got no money, Ain't got no clothes Ain't got no perfume, Ain't got no skirts Ain't got no sweaters, Ain't got no smokes Ain't got no god. Ain't got no father, Ain't got no mother Ain't got no sisters, i've got one brother Ain't got no land, Ain't got no country Ain't got no freedom, Ain't got no god, Ain't got no mind, Ain't got no earth, Ain't got no students Ain't got no father, Ain't got no mother Ain't got no sweets, Ain't got no ticket Ain't got no token, Ain't got no mind Ain't got no land. But there is something i've got, there is something i've got, there is something i've got, nobody can take it away... Got my hair on my head Got my brains, Got my ears Got my eyes, Got my nose Got my mouth, I got my smile I got my tongue, Got my chin Got my neck, Got my boobies Got my heart, Got my soul Got my back

Ο Μυστηριώδης Ξένος

Εικόνα
Κανένα ζώο δεν φέρεται σκληρά. Αυτό είναι μονοπώλιο εκείνων που έχουν την αίσθηση της ηθικής. Όταν κάποιο ζώο προκαλέσει πόνο, το κάνει αθώα, δεν είναι κακό. Ούτε ποτέ προκαλεί πόνο μόνο και μόνο για να ευχαριστηθεί. Αυτό το κάνει μόνο ο άνθρωπος, εμπνευσμένος από τη μπάσταρδη την αίσθηση της ηθικής που τον βοηθά να ξεχωρίσει το καλό από το κακό και ελεύθερα να επιλέξει. Τι κερδίζει λοιπόν από αυτό; Πάντα κάνει την επιλογή του και εννιά στις δέκα φορές διαλέγει το κακό. Δεν θα έπρεπε να υπήρχε ο όρος «κακό». Αν δεν υπήρχε η αίσθηση της ηθικής τίποτε δε θα ονομαζόταν κακό. Είναι τόσο ανόητοι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτή η αίσθηση τους υποβιβάζει και τους ντροπιάζει! Είσαι καλύτερα τώρα; Παίρνουμε την περίπτωση του ελέφαντα που σου έλεγα προηγουμένως. Ίσως αν έβλεπε την αράχνη να τη συμπαθούσε. Δε θα την αγαπούσε όμως. Η αγάπη του είναι μόνο για τους ίσους του, για όσους ανήκουν στο είδος του. Η αγάπη ενός αγγέλου είναι αξιολάτρευτη, υπέροχη, θεϊκή. Ο ανθρώπινος ν