Kατοικίδιος Έρωτας

Κατά καιρούς έχω διαπιστώσει ότι κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με ζώα και στην εμφάνιση και στις ιδιότητες. Αυτό, προς θεού, δεν το λέω υποτιμητικά! Για παράδειγμα έχω συναντήσει άντρες και γυναίκες που μοιάζουν με τίγρεις, λεοντάρια, γάτες, πιθήκους, γύπες, σκίουρους, χελώνες, δελφίνια κ.λ.π. Το βρίσκω πάντα πολύ χαριτωμένο, κυρίως αν το ζώο μου είναι συμπαθές, αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει. Πρόσφατα λοιπόν συνάντησα έναν άντρα-σκύλο και ενθουσιάστηκα με την ομοιότητα τόσο στην εμφάνιση, όσο και στη συμπεριφορά, και ακόμη περισσότερο ενθουσιάστηκα με τη διαπίστωσή μου!

Επρόκειτο για έναν οικότροφο σκύλο, παχουλό, μαλλιαρό, απόλυτα πράο και χαδιάρη. Χρόνια τώρα αυτός ο άντρας-σκύλος, μένει με ένα παράξενο ζευγάρι, ωστόσο καθ' όλα φυσιολογικό. Είναι και οι δύο εργαζόμενοι, έχουν ένα παιδάκι και αναπόσπαστο κομμάτι τους είναι αυτός ο στενός και πιστός φίλος. Δυστυχώς δε γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες, αν και θα το 'θελα. Όχι από κουτσομπολιό ειλικρινά! Από μια τρομερή εμμονή στην κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχοσύνθεσης.
Τα λιγοστά λοιπόν στοιχεία που έχω είναι κάποια σημάδια από τη μεταξύ τους διάδραση και από αυτό που λέγεται πως είναι οι ασυνείδητες διαπιστώσεις που διενεργούνται στον εγκέφαλο σε κλάσματα δευτερολέπτων, οι οποίες πηγάζουν από τις πληροφορίες που συλλέγονται μέσω των πέντε αισθήσεων και λαϊκά ονομάζουμε διαίσθηση.
Ο άνθρωπος αυτός καθόταν ήρεμα στη γωνιά του, με ένα μόνιμο χαμόγελο σταθερό και αυτάρκες, σαν ένας σκύλος που μόλις έφαγε το αρίστης ποιότητας δείπνο του και αράζει στο χαλάκι του νιώθοντας ευγνωμοσύνης απέναντι στ' αφεντικά του. Τους παρακολουθεί (κυρίως την αφεντικίνα), ξέρει που βρίσκονται, ανά πάσα στιγμή είναι σε ετοιμότητα, ταυτόχρονα όμως χαλαρώνει και κλείνει τα ματάκια του για να ξεκουράζεται όταν δεν τον καλεί το καθήκον. Η γυναίκα κάποια στιγμή κάτι είχε ξεχάσει και απευθύνθηκε σ' αυτόν να της το φέρει. Παρακολουθούσα όσο στενότερα μπορούσα το βλέμμα του και όταν ανάμεσα στην υποταγή διαπίστωνα μια σπίθα έρωτα και επιθυμίας, ήξερα πως στο οπτικό του πεδίο είχε μπει η αφεντικίνα! Όσο ήρεμος και φιλικός φαινόταν αυτός ο σκύλος, όταν "έτρωγε" τον απαγορευμένο καρπό, είμαι σίγουρη πως έδειχνε τα δόντια του και γρύλιζε σε όποιον πλησίαζε, συμπεριλαμβανομένου και του αρσενικού αφεντικού. Στο τέλος η γυναίκα βούτηξε το κεφάλι και του τράβηξε τα μαλλιά, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που παίζουμε μ' ένα μαλλιαρό και ογκώδη σκύλο. Εκείνος ξέφυγε απ' το χάδι της με τρυφερότητα. Το μόνο που έλειπε για να ολοκληρωθεί η σκηνή, ήταν να της ρίξει ένα γλύψιμο ευχαρίστησης. Αυτή όμως ήταν και η διαφορά του με τα συμπαθή τετράποδα... γνώριζε πως τα εν οίκω μη εν δήμω.
Στην αρχή λυπήθηκα τον άνθρωπο, που θεωρούσα ότι είχε πάρει αυτόν το μη κολακευτικό ρόλο εξαιτίας του αθεράπευτου έρωτά του γι' αυτή τη γυναίκα. Σκεπτόμενη όμως αναλυτικότερα την κατάσταση και φέρνοντας στο μυαλό μου ξανά την εικόνα της αυτάρκειας που αντανακλούσε η ύπαρξη του, κατέλειξα στο συμπέρασμα ότι είχε αυτό ακριβώς που ήθελε. Προτιμούσε να γλείφει τα κόκκαλα που του πετούσαν γιατί ήξερε πως για να έχει το ψαχνό, θα έπρεπε να πασχίσει κατά τι περισσότερο απ' το να φέρνει την εφημερίδα και κάτι τέτοιο δεν ήταν στις φιλοδοξίες του, γιατί πολύ απλά δεν είχε φιλοδοξίες.
Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν, έφτασα σ' ένα καίριο ερώτημα: μήπως ο ευφυής είναι καταδικασμένος να μην είναι ευτυχής; και τελικά ποιός είναι ο ευφυής; αυτός που αρκείται σε αυτά που έχει και ζει τη μέρα του ή αυτός που ψάχνει να βρει αυτό που νομίζει πως του λείπει και υπεραναλύει και υπεραντιλαμβάνεται και υπερξενερώνει;
Bonsoir...