Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, όπως η μέλισσα συλλέγει τη γύρη απ' τα λουλούδια.Να έχω δύο,τρία ή και περισσότερα βιβλία ανοιχτά και να διαβάζω λίγο απ' το καθένα, ανάλογα με τη μέρα, την ώρα, τη διάθεση. Έτσι μες στο μυαλό μου τριγυρίζουν ήρωες από διαφορετικούς τόπους, χρόνους, καταστάσεις. Αυτή την εποχή για παράδειγμα υπάρχει συνωστισμός. Η τύχη του Ρασκόλνικωφ, ποια θα είναι η τιμωρία του; Η Λίμπι Ντέι της Φλιν θα αθωώσει τον Μπεν; Τι έλεγε πια αυτός ο Καστοριάδης; με μια σύντομη ανασκόπηση στη φιλοσοφία του, τον αισθάνομαι δικό μου. Βέδες; Και ο Μουρακάμι σε αναμονή για το φινάλε του κουρδιστού πουλιού και το 1Q84 που πολύ με έχει ιντριγκάρει. Δεν είναι τα μόνα, είναι όμως τα άμεσα. Κάπου στο βάθος υπάρχει ο Μίσσιος, ο Όργουελ, ο Στάινμπεκ και πολλοί άλλοι. Στο τέλος νιώθω κάπως έτσι:
M Train
Μου αρέσει η Πάτι πέρα από μουσικός και ως συγγραφέας. Μου αρέσει και ο τίτλος του βιβλίου της M Train. Μου αρέσουν τα τρένα γενικά. Το όνειρό μου είναι να κάνω το φουλ ταξίδι με τον Υπερσηβιρικό και να καταλήξω από το Βλαδιβοστόκ στην Κίνα. Ελπίζω να το κάνω.... Το βιβλίο είναι κάτι σαν road trip, όπου η Πάτι μέσα από τα ταξίδια της περιγράφει στιγμιότυπα της ζωής της μετά το θάνατο του αγαπημένου της Σόνικ, αλλά και στιγμές από την κοινή τους ζωή. Έχει σχέση πάθους με τον καφέ και τα καφέ "Τεντώνω τα πόδια μου και κοιτάζω τον Ζακ ενώ εκτελεί τα πρωινά του καθήκοντα. Δεν μπορεί να ξέρει ότι κάποτε ονειρευόμουν κι εγώ να ανοίξω ένα δικό μου καφέ. Υποθέτω πως η ιστορία ξεκίνησε όταν διάβασα για τη ζωή στα καφέ των μπιτ, των σουρεαλιστών κσι των Γάλλων συμβολιστών ποιητών. [...] Το σκεφτόμουν τόσο πολύ, που σχεδόν έμπαινα μέσα: το καφέ Nerval, ένα μικρό καταφύγιο όπου οι ποιητές και οι ταξιδευτές θα μπορούσαν να βρουν την απλότητα του ασύλου. Φανταζόμουν φθαρμένα περσικά χαλιά σε π
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου