Το κορίτσι που εξαφανίστηκε

Νικ

Τραγουδούσε ψιθυριστά γιατί ήταν ασυναγώνιστη στην κατακρεούργηση στίχων.
Υπάρχει κάτι το ενοχλητικό στο να ανακαλείς μια ζέστη ανάμνηση και να νιώθεις παγωνιά.

Έχω φάτσα για μπουνιές. Είμαι ένα παιδί της εργατικής τάξης με ιρλανδική καταγωγή, παγιδευμένο στο σώμα ενός πλούσιου βλάκα. Χαμογελάω πολύ για να ισορροπήσω την αντιπαθητική φάτσα μου, αλλά δεν πιάνει πάντοτε.

Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, η παλιά Έιμι, το κορίτσι που γελούσε δυνατά και ήταν κουλ, απεκδύθηκε τον εαυτό της κυριολεκτικά, ένας σωρός από δέρμα και ψυχή στο πάτωμα, και αναδύθηκε μια καινούρια Έιμι, εύθραυστη και γεμάτη πικρία. Η γυναίκα μου δεν ήταν πια η γυναίκα μου, αλλά ένας κόμπος από συρματόπλεγμα που με προκαλούσε να τον λύσω- και δεν μπορούσα να το κάνω με τα χοντρά, κουλά, τρεμάμενα δάχτυλά μου. Δάχτυλα χωρικού. Δάχτυλα βλάχου που δεν ήταν εκπαιδευμένα για τη λεπτεπίλεπτη, επικίνδυνη δουλειά της επίλυσης της Έιμι. Όταν στο τέλος σήκωνα τα χέρια ψηλά με τα κούτσουρα
που είχα για δάχτυλα, ματωμένα, αναστέναζε κι έτρεχε στο μυστικό νοερό σημειωματάριό της όπου κατέγραφε όλες τις ανεπάρκειές μου, σημειώνοντας διαρκώς απογοητεύσεις, αδυναμίες, ελαττώματα.

Έιμι

Ο Νικ κι εγώ μερικές φορές γελάμε, γελάμε με την καρδιά μας με τα φρικτά πράγματα που οι γυναίκες αναγκάζουν τους άντρες τους να κάνουν για να αποδείξουν την αγάπη τους. Ανούσια πράγματα, μυριάδες θυσίες, ατέλειωτες μικρές υποχωρήσεις. Αυτούς τους άντρες τους αποκαλούμε "μαϊμούδες που χορεύουν".

Ο Νικ με αγαπούσε. Μια αγάπη με πολλά "α". Αγάαααααααπη. Αλλά δεν αγαπούσε εμένα, εμένα. Ο Νικ αγαπούσε ένα κορίτσι που δεν υπάρχει. Προσποιούμουν, όπως έκανα συχνά, ότι είχα μια συγκεκριμένη προσωπικότητα. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, έτσι έκανα πάντα: πως μερικές γυναίκες αλλάζουν συχνά στιλ, εγώ αλλάζω προσωπικότητα. Ποια προσωπικότητα μου πάει, τι έχει ζήτηση, τι φοριέται; Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι το κάνουν, απλώς δεν το παραδέχονται ή βολεύονται με μια προσωπικότητα, γιατί είναι ή πολύ τεμπέληδες ή πολύ ηλίθιοι για να την αλλάξουν.

Εκείνο το βράδυ, στο πάρτι στο Μπρούκλιν, παρίστανα το κορίτσι που είναι της μόδας, το κορίτσι που θέλει ένας άντρας σαν τον Νικ: Το κουλ κορίτσι. Οι άντρες πάντα λένε αυτή τη φράση ως την υπέρτατη φιλοφρόνηση, έτσι δεν είναι; Το κουλ κορίτσι είναι μια σέξι, έξυπνη, αστεία γυναίκα που λατρεύει το ποδόσφαιρο, το πόκερ, τα σόκιν ανέκδοτα και τα ρεψίματα, που παίζει βιντεοπαιχνίδια, πίνει φτηνές μπίρες, της αρέσουν τα τρίο και το πρωκτικό σεξ, καταβροχθίζει χοτ ντογκ και χάμπουργκερ σαν να οργανώνει το μεγαλύτερο γαστριμαργικό όργιο, ενώ παράλληλα εξακολουθεί να φοράει νούμερο 2, γιατί τα κουλ κορίτσια είναι πάνω απ´ όλα σέξι. Σέξι και με κατανόηση. Τα κουλ κορίτσια δεν θυμώνουν ποτέ· απλώς χαμογελούν απογοητευμένα και τρυφερά συνάμα, και αφήνουν τους άντρες τους να κάνουν ό,τι θέλουν. Ναι, ναι, θα κάτσω ακόμα και να με χέσεις, δε με πειράζει, είμαι κουλ κορίτσι.

Οι άντρες όντως νομίζουν ότι υπάρχουν τέτοια κορίτσια...

Ξέρω γυναίκες που είναι καλοπροαίρετες μετριότητες. Οι ζωές τους είναι μια σειρά από ανεπάρκειες: ο γκόμενος που δεν τις εκτιμά, τα πέντε παραπανίσια κιλά, το αφεντικό που τις ταπεινώνει, η ύπουλη αδελφή, ο άντρας που παραστρατεί. Πάντα ένιωθα ότι ήμουν υπεράνω αυτών των ιστοριών, κουνούσα το κεφάλι μου συμπονετικά και σκεφτόμουν τι ανόητες που ήταν αυτές οι γυναίκες που άφηναν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα, τι απειθάρχητες. Και τώρα ήμουν κι εγώ μια από αυτές! Μια από εκείνες τις γυναίκες με τις ατέλειωτες ιστορίες που κα΄νουν τους ανθρώπους να κουνάνε το κεφάλι τους συμπονετικά και να σκέφτονται: Καημένη ηλίθια γκόμενα
Μπορούσα να φανταστώ την ιστορία και πως όλοι θα τρελαίνονταν να την αφηγούνται: Πως η εκπληκτική Έιμι, το κορίτσι που ποτέ δεν έκανε λάθος, επέτρεψε να τη σύρουν, άφραγκη, στο μέσον της χώρας, όπου ο σύζυγός της την πέταξε σα στυμμένη λεμονόκουπα για μια νεότερη γυναίκα. Και τι προβλέψιμο, τι συνηθισμένο, τι διασκεδαστικό. Και ο σύζυγος; Ήταν πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Όχι. Ποτέ. Ποτέ. Δεν μπορεί να μου κάνει κάτι τέτοιο και να βγει και κερδισμένος από πάνω. Όχι.

Αλλά είναι απολύτως απαραίτητο. Ο Νικ πρέπει να πάρει το μάθημά του. Ποτέ δεν πήρε κανένα μάθημα! Βαδίζει στη ζωή κουλ με το γοητευτικό του χαμόγελο και με την αίσθηση ότι δικαιούται πράγματα σαν αγαπημένο παιδί που ήταν. Ψέματα, αμέλειες, αδυναμίες, εγωισμός και κανείς δεν του ζητάει το λόγο για τίποτα. Νομίζω ότι έπειτα από αυτήν την εμπειρία θα γίνει καλύτερος άνθρωπος. Ή τουλάχιστον θα μετανιώσει. Ο καριόλης.

Οι μεσοδυτικές πολιτείες βρίθουν από τέτοιους ανθρώπους: τους αρκετά καλούς. Αρκετά καλοί, αλλά με ψυχή από πλαστικό- εύκολη στη χρήση, εύκολη στο καθάρισμα.

Όταν είσαι μοναχοπαίδι, είσαι επιφορτισμένη με μια άδικη ευθύνη- μεγαλώνεις ξέροντας ότι δεν σου επιτρέπεται να απογοητεύσεις, δεν σου επιτρέπεται καν να πεθάνεις. Δεν υπάρχει κανένας αντικαταστάτης τριγύρω. Είσαι μόνο εσύ. Είναι απελπιστικό να είσαι άψογος, και επίσης η εξουσία σε μεθάει. Κάπως έτσι φιάχνονται οι τύραννοι.