Ο υπέροχος Γκάτσμπυ

Νικ Καραγουέη

 Όταν ήμουν μικρός και πιο ευάλωτος, ο πατέρας μου μου έδωσε μια συμβουλή που έκτοτε τη γυρίζω συνεχώς στο μυαλό μου." Όποτε είσαι έτοιμος να κατακρίνεις κάποιον, να θυμάσαι ότι δεν είχαν όλοι τα δικά σου πλεονεκτήματα."

Έχω ακόμη έναν μικρό φόβο πως θα χάσω κάτι αν ξεχάσω ότι, καθώς ο πατέρας μου με κάποια υπεροψία με συμβούλευσε, κι εγώ με κάποια υπεροψία επαναλαμβάνω, η αίσθηση της ευπρέπειας μοιράζεται άνισα στους ανθρώπους κατά τη γέννησή τους.

Νταίζη (με τη φωνή γεμάτη λεφτά)

Θα καταλάβεις πως έφτασα να νιώθω - γενικά. Δεν είχε περάσει ούτε μια ώρα που είχε γεννηθεί κι ο Τομ βρισκόταν Κύριος οίδε που. Ξύπνησα από τον αιθέρα με μια αίσθηση πλήρους εγκατάλειψης και ρώτησα αμέσως τη νοσοκόμα αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Μου είπε ότι είναι κορίτσι κι εγώ γύρισα από την άλλη μεριά το κεφάλι μου και έκλαψα. "Εντάξει", είπα, "χαίρομαι που είναι κορίτσι και ελπίζω να γίνει χαζή - αυτό είναι το καλύτερο για ένα κορίτσι σε αυτόν τον κόσμο, μια όμορφη χαζούλα".

Τζέη Γκάτσμπυ

Χαμογέλασε με κατανόηση - κάτι περισσότερο από κατανόηση. Ήταν ένα από εκείνα τα σπάνια χαμόγελα που έχουν μια χροιά παντοτινής διαβεβαίωσης, ένα χαμόγελο που το συναντάς τέσσερις-πέντε φορές στη ζωή σου. Αντίκριζε -ή φαινόταν να αντικρίζει- ολόκληρο τον αιώνιο κόσμον για μια στιγμή, κι έπειτα εστιαζόταν πάνω σου δείχνοντας για σένα μια ακαταμάχητη εύνοια. Σε καταλάβαινε όσο ήθελες να σε καταλάβουν, πίστευε σε σένα όσο εσύ θα ήθελες να πιστεύεις στον εαυτό σου, και σε διαβεβαίωνε ότι είχε σχηματίσει για σένα ακριβώς την εντύπωση που εσύ έλπιζες να δώσεις.

Τζόρνταν Μπέηκερ

απέφευγε ενστικτωδώς τους έξυπνους άνδρες και τώρα κατάλαβα ότι ο λόγος ήταν ότι ένιωθε πιο ασφαλής σε ένα πεδίο όπου κάθε παρέκκλιση από έναν κώδικα θα θεωρείτο αδύνατη. Ήταν αθεράπευτα ανέντιμη. Δεν ανεχόταν να βρεθεί σε μειονεκτική θέση και, με δεδομένη αυτή την απροθυμία, υποθέτω ότι είχε μάθει να καταφεύγει από μικρή ηλικία σε διάφορα τεχνάσματα ώστε να διατηρεί εκείνο το ψυχρούτσικο, αναιδές χαμόγελο προς τα έξω και ταυτόχρονα να ικανοποιεί τις απαιτήσεις που ήγειρε το σκληρό, ζωηρό σώμα της.

Τζέη και Νταίζη

Θα πρέπει να υπήρξαν στιγμές, ακόμη και εκείνο το απόγευμα, όπου η Νταίζη υπολειπόταν των ονείρων του - όχι από δικό της λάθος, αλλά εξαιτίας της κολοσσιαίας δυναμικότητας της φαντασίωσής του που υπερέβαινε και την Νταίζη, υπερέβαινε τα πάντα. Είχε ριχτεί σε αυτήν την ψευδαίσθηση με δημιουργικό πάθος, πλουτίζοντάς τη συνεχώς, στολίζοντάς τη με κάθε λαμπερό φτερό που έβρισκε στο δρόμο του. Δεν υπάρχει φωτιά ή παγωνιά που μπορεί να αντιμετρηθεί με αυτό  που φωλιάζει στην άγρια καρδιά ενός άντρα.

Το τέλος

Έπειτα, καθώς εκείνος κειτόταν στο σπίτι του και δεν κουνιόταν ούτε ανάσαινε ούτε μιλούσε, και οι ώρες περνούσαν, σκέφτηκα ότι έπρεπε να αναλάβω κάποια πρωτοβουλία, διότι κανείς άλλος δεν ενδιαφερόταν - εννοώ κανείς δεν έδειχνε εκείνο το έντονο προσωπικό ενδιαφέρον στο οποίο ο καθένας έχει κάποιο αόριστο δικαίωμα τελικά.

Δεν μπορούσα να τον συγχωρήσω και δεν μπορούσα να τον δω με συμπάθεια, αλλά κατάλαβα ότι αυτό που έκανε ήταν, στα μάτια του, απόλυτα δικαιολογημένο. Ήταν άνθρωποι απερίσκεπτοι, ο Τομ και η Νταίζη - ποδοπατούσαν πράγματα και πλάσματα κι έπειτα αποσύρονταν στα χρήματά τους ή στην απύθμενη απερισκεψία τους ή σε οτιδήποτε άλλο τους κρατούσε μαζί, κι άφηναν τους άλλους να βάλουν τάξη στο χάος που οι ίδιοι δημιούργησαν...

Κι έτσι συνεχίζουμε, βάρκες ενάντια στο ρεύμα, που ακατάπαυστα μας ρίχνει πίσω στο παρελθόν.