Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων

Μισέλ

Τρόμαζα μήπως πάει χαμένος ο χρόνος μου. Η μόνη ασχολία που μου φαινόταν ωφέλιμη ήταν το διάβασμα. Στο σπίτι κανείς δε διάβαζε πραγματικά.
Εγώ πάλι ήμουν μανιακός αναγνώστης. Διάβαζα αρκετά και για την υπόλοιπη οικογένεια. Το πρωί, με το που άναβα το φως, έπιανα το βιβλίο μου και όλη τη μέρα δεν το άφηνα απ' τα χέρια.
Διάβαζα στο τραπέζι, κάνοντας έξω φρενών τον πατέρα μου. Διάβαζα καθώς έπλενα τα δόντια μου, αλλά και στην τουαλέτα. Χτυπούσαν πεισματικά την πόρτα για να βγω από το μπάνιο. Διάβαζα ακόμα και καθώς περπατούσα.
Πολλές φορές αργούσα στο σχολείο και μάζευα τις τιμωρίες με το τσουβάλι όταν καθυστερούσα τρεις συνεχόμενες μέρες χωρίς πειστική δικαιολογία. Αρνιόμουν να εξηγήσω στους βλάκες που είχαν αναλάβει την εκπαίδευσή μας ότι αυτές οι καθυστερήσεις ήταν δικαιολογημένες και αναπόφευκτες. Ο φύλακας άγγελός μου με προστάτευε και με καθοδηγούσε. Δεν είχα κουτουλήσει ποτέ σε κολόνα ούτε με είχε χτυπήσει αυτοκίνητο καθώς διέσχιζα το δρόμο, χωμένος κυριολεκτικά μέσα στο βιβλίο μου. Απέφευγα τις ακαθαρσίες των σκύλων που βρόμιζαν τα παριζιάνικα πεζοδρόμια. Δεν άκουγα τίποτα, δεν έβλεπα τίποτα. Περπατούσα λες κι είχα ραντάρ κι έφτανα πάντοτε στο σχολείο σώος κι αβλαβής. Την ώρα των περισσότερων μαθημάτων συνέχιζα την ανάγνωσή μου, με το βιβλίο στερεωμένο ανάμεσα στα πόδια μου. Δεν με έπιασαν ποτέ.

Αυτό ήταν το μειονέκτημα της ψυχανάλυσης: επειδή γνωρίζεις την αιτία του προβλήματος, δε σημαίνει και ότι το λύνεις.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν να λες κάτι και να κάνεις το αντίθετο. Να πληγώνεις κάποιον που ορκίζεσαι ότι αγαπάς, να έχεις έναν φίλο και να τον ξεχνάς, να λες ότι έχεις οικογένεια και να την αγνοείς λες και είναι ξένη, να διακηρύσσεις υψηλές αρχές και να μην τις ακολουθείς, να δηλώνεις ότι πιστεύεις στο Θεό και να συμπεριφέρεσαι σα να μην υπάρχει, να θεωρείς τον εαυτό σου ήρωα και να φέρεσαι σαν κάθαρμα.

Μπορείς να προσπαθήσεις να ξεφύγεις απ' την πραγματικότητα, να κοροϊδέψεις τον περίγυρό σου, να κρυφτείς πίσω απ' το προσωπείο της αρετής, να στρουθοκαμηλίσεις, να επινοήσεις δικαιολογίες και προσχήματα, να ξεγλιστρήσεις και να κάνεις πίσω. Το μέλλον εξαρτάται απ' την ικανότητά σου να ελίσσεσαι και η ευτυχία απ' την ικανότητά σου να λουφάζεις. Όμως η αλήθεια γυρίζει πάντα μπούμερανγκ. Αρνείσαι να το βάλεις στα πόδια και βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού. Αν δεν πηδήξεις, πρέπει να πληρώσεις το τίμημα.

Πιερ

Κάθε μέρα που περνάει βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο ότι η δημοκρατία δεν είναι παρά μια απάτη που επινόησε η αστική τάξη για να έχει τον μόνιμο έλεγχο του συστήματος.Πρέπει να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς συζήτηση. Οι ατομικές ελευθερίες είναι παγίδες και χίμαιρες. Τι να την κάνεις την ελευθερία της έκφρασης, αν παίρνεις έναν μισθό πείνας και ζεις σε συνθήκες εξαθλίωσης; Μπορείς να λες ελεύθερα τι σκέφτεσαι, ν' απολαμβάνεις τις λεγόμενες θεμελιώδεις ελευθερίες της ψευτο-δημοκρατίας και η ζωή σου να 'ναι κόλαση. Έγιναν επαναστάσεις και πόλεμοι. κυβερνήσεις ανατράπηκαν. Τίποτα δεν αλλάζει. Οι πλούσιοι παραμένουν πλούσιοι και οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί. Τα θύματα της εκμετάλλευσης είναι πάντοτε τα ίδια. Η μόνη ελευθερία που πρέπει να παραχωρούμε στους πολίτες είναι η οικονομική ελευθερία. Πρέπει να επιστρέψουμε στα θεμελιώδη: "Στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του". Περισσότερο από ποτέ, σημασία έχει μόνο η οικονομική εξουσία κι αυτή πρέπει ν' ανακτήσουμε. Δε θα γίνει ειρηνικά, αλλά με τη βία. Τόσο το χειρότερο αν πρέπει να εξοντώσουμε και πάλι τους υποστηρικτές της κρατούσας τάξης πραγμάτων. Όσο δεν κάνουμε μια νέα επανάσταση και δεν καρατομούμε αυτούς που έχουν σφετεριστεί την οικονομική εξουσία, θα 'μαστε απλώς όλο λόγια. Οι εκλογές είναι παγίδες για τους μαλάκες.

Ιγκόρ

Όταν εγκατέλειψα την ΕΣΣΔ, πριν από δέκα χρόνια, δεν είχα προετοιμάσει την αναχώρησή μου. Χρειάστηκε να φύγω ξαφνικά. Παράτησα τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τη δουλειά μου. Το αποφάσισα μέσα σ' ένα λεπτό. Ή θα έφευγα επιτόπου ή θα με οδηγούσαν στο απόσπασμα.
Κανείς μας δε μιλάει για την οικογένειά του. Τη σκεφτόμαστε κάθε μέρα και ώρα. Δεν έχουμε καμιά ελπίδα να την ξαναδούμε. Είναι ανέφικτο, μη ρεαλιστικό, επικίνδυνο. Γι' αυτό δε λέμε κουβέντα. Την κρατάμε φυλαγμένη σε μια γωνία του μυαλού μας. Δεν περνάει λεπτό που να μην αναρωτιέμαι τι κάνουν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ξέρω ότι κι εκείνοι με σκέφτονται και μου είναι αβάσταχτο.