Σκοτεινός Τόπος

Είναι το δεύτερο από τα τρία βιβλία της Φλιν, όλα κινούνται σε παρόμοιο ύφος, δηλαδή σε προβληματικές οικογένειες, άτομα με περίεργους ψυχισμούς, τσακισμένα, σκοτεινά μονοπάτια εντός. Όλα αυτά τα διηγείται τόσο καλά που σε κάνει σχεδόν να τα βλέπεις μπροστά σου, να αισθάνεσαι την απόγνωση, να τα μυρίζεις, να τ' ακούς. Ίσως το πιο σκληρό βιβλίο της, ο "Σκοτεινός τόπος" περιγράφει τον ξεκληρισμό τριών από τα πέντε μέλη μιας, ουσιαστικά μονογονεϊκής οικογένειας και την τύχη των εναπομείναντων αδελφών. Του Μπεν που βρίσκεται 25 χρόνια στη φυλακή ως ο δολοφόνος της μητέρας του και των δύο αδελφών του και της Λίμπι που επέζησε γιατί το έσκασε τελευταία στιγμή απ' το παράθυρο, καταθέτοντας αργότερα ότι είδε τον Μπεν να σκοτώνει την οικογένειά τους αλλά δεν ήταν έτσι. Η Λίμπι ομολόγησε ψέματα μέσα στον πανικό και τον φόβο των επτά χρόνων της και ζώντας όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγοντας τις τύψεις της, ήρθε η ώρα να μάθει την αλήθεια. Για την ακρίβεια να την ανακαλύψει μόνη της, με τη βοήθεια της Λέσχης των Δολοφονιών.

"Τα κορίτσια ήταν μαζεμένα στο πάτωμα και μουρμούριζαν στις κούκλες τους. Σύμφωνα με το γνωστό αστείο ότι οι άνθρωποι αγαπάνε περισσότερο τα παιδιά τους όταν είναι κοιμισμένα -χα, χα!-, η Πάτι ένιωσε ένα κύμα στοργής, δυνατό σαν σουβλιά πόνου. Ναι, τα αγαπούσε περισσότερο όταν ήταν κοιμισμένα, όταν δεν έκαναν ερωτήσεις, όταν δε χρειαζόταν να τα ταΐσει ή να τα απασχολήσει, και τα αγαπούσε σχεδόν το ίδιο πολύ όταν ήταν έτσι όπως τώρα: κουρασμένα, άτονα, αδιάφορα για τη μάνα τους."

"Ο Μπεν δε σάλεψε. Αν σάλευε, σήμαινε ότι θα συμμετείχε κι αυτός δεν ήθελε, δεν ήθελε να νιώσει τη σάρκα του ταύρου να σκίζεται από το χέρι του, όχι γιατί ήταν λάθος, αλλά γιατί μπορεί να του άρεσε πολύ, έτσι όπως είχε γίνει και με το χόρτο, που όταν τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά ήξερε ότι δε θα το έκοβε ποτέ. Σαν, ας πούμε, η ουσία να είχε βρει μέσα του έναν χώρο, ένα μικρό κενό που να περίμενε την ουσία να μπει μέσα και να φωλιάσει για τα καλά. Μπορεί να υπήρχε χώρος και γι' αυτό, την αίσθηση του να σκοτώνεις. Μπορεί να υπήρχε ένα κενό που θα το γέμιζε."