Από τον Γκοντάρ στον Γκαρύ μέσω της Σίμπεργκ

Αυτή η γυναίκα αιχμαλώτισε το βλέμμα μου απ' την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στην οθόνη. Το έργο (A bout de souffle) μου άρεσε , αλλά δεν ξέρω αν στη θέση της έπαιζε κάποια άλλη, θα μου άρεσε το ίδιο

-Ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία σας; -Να γίνω αθάνατος και μετά να πεθάνω 

-Με θλίβει ο ύπνος γιατί χωρίζουμε. Λέμε κοιμόμαστε μαζί, μα δεν είναι αλήθεια.

Την αναζήτησα, έμαθα το βιογραφικό της. Αρκετά ενδιαφέρον. Αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των μαύρων και των αυτοχθόνων της Αμερικής, χρηματοδοτούσε το κόμμα των Black Panthers κι έτσι εξασφάλισε μια θέση στη μαύρη λίστα του FBI. Υπήρξε παντρεμένη τρεις φορές. Μεταξύ των συζύγων της ήταν και ο Ρομαίν Γκαρύ, πολυσχιδής και πολυπράγμων, με τον οποίο απέκτησε και ένα γιο. Το 1979 βρέθηκε νεκρή λόγω υπερβολικής δόσης βαρβιτουρικών στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της. Θεωρήθηκε αυτοκτονία.

Διαβάζοντας το βιογραφικό του Γκαρύ, έμαθα ότι αυτοκτόνησε και αυτός ένα χρόνο μετά αφήνοντας σημείωμα "καμία σχέση με τη Σίμπεργκ" και ότι το έκανε γιατί δεν μπορούσε πια να γράψει. Μετά το θάνατό του αποκάλυψε επίσης ότι ήταν ο ίδιος πίσω απ' τον συγγραφέα με το ψευδώνυμο Εμίλ Αζάρ, καθιστώντας τον έτσι τον μοναδικό άνθρωπο που έχει τιμηθεί δύο φορές με το λογοτεχνικό βραβείο Γκονκούρ. Μετά το θάνατο της Σίμπεργκ, κατηγόρησε ανοικτά το FBI ότι μεθόδευσαν το θάνατό της, παρακολουθώντας τη στενά και δυσφημίζοντας την, σε σημείο που έπαθαν τα νεύρα της.

Έψαξα το τελευταίο βιβλίο που έγραψε, γιατί θεώρησα ότι λόγω της συναισθηματικής του φόρτισης από την αυτοκτονία της πρώην συζύγου και μητέρας του παιδιού του, κάτι θα εκμαίευα από τη μυστηριώδη αυτή υπόθεση. Δεν ξέρω αν αλληγορικά προσπάθησε κάτι να πει, μέσω της Λίλα, της κεντρικής ηρωίδας, που αγωνίστηκε εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας, από "μέσα", ως ερωμένη Γερμανών υψηλόβαθμων στελεχών, αλλά δε νομίζω πως βρήκα αυτό που έψαχνα. Δεν παύει ωστόσο, να είναι ένα ωραίο βιβλίο, που περιγράφει ένα μεγάλο κεραυνοβόλο έρωτα, του Λουντό, ο οποίος "υπέφερε" από υπερβολική μνήμη, και της Λίλα, μιας Πολωνέζας αριστοκρατικής καταγωγής, σε μια μικρή γαλλική επαρχία πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου.

"Βρισκόμασταν και οι πέντε ακόμα τόσο κοντά στην παιδική απλοϊκότητα- αυτή την απλοϊκότητα που είναι ίσως το γονιμότερο δώρο που η ζωή μας δίνει, για να μας το ξαναπάρει."

"Δεν μισούσα πια τους Γερμανούς. Τέσσερα χρόνια μετά την ήττα, όλα όσα είχα δει γύρω μου με έκαναν δύσπιστο απέναντι σ' αυτή τη συνήθεια που υποτάσσει τη Γερμανία στα εγκλήματά της και τη Γαλλία στους ήρωές της. Είχα μαθητεύσει σε μια αδερφοσύνη πολύ διαφορετική από αυτά τα φαιδρά κλισέ: μου φαινόταν πως ήμασταν αξεδιάλυτα δεμένοι μ' αυτά που μας διαφοροποιούσαν και που μπορούσαν να αντιστραφούν ανά πάσα στιγμή καθιστώντας μας αποτρόπαια όμοιους. Πολλές φορές μάλιστα έφτανα να πιστεύω πως με τον αγώνα στον οποίο έπαιρνα μέρος βοηθούσα ταυτόχρονα και τους εχθρούς μου. Να πως πλήρωνα το ότι με είχε αναθρέψει ένας άνθρωπος που όλη του τη ζωή κοίταζε ψηλά." (Ο πατέρας του Λουντό κατασκεύαζε χαρταετούς)

" - Όλοι αισθάνονται τη νίκη να έρχεται, Λίλα, και ο καθένας παίρνει τα μέτρα του μέσα στη μικρή γωνιά του. Ούτε να το σκέφτεσαι πια.
- Αντιθέτως, πρέπει να το σκέφτομαι.
- Και γιατί παρακαλώ;
- Γιατί είναι καλύτερα να 'σαι θύμα μιας αδικίας παρά να νιώθεις ενοχή."