17η Νοεμβρίου 1973

Μη σας εντυπωσιάζει η άνοδος του φασισμού. Ο καπιταλισμός πάει χέρι χέρι με τον φασισμό. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα συστήματα. Ο φασισμός κρύβεται στις καθημερινές πράξεις μας. Ζω καθημερινά, μέσα από τα παιδιά μου, τις καθημερινές φασιστικές εκδηλώσεις που διεξάγονται στις ελληνικές οικογένειες. Ρίχνω φάπες στον εαυτό μου για τις δικές μου φασιστικές εκδηλώσεις. Ο φασισμός είναι η εύκολη λύση, όπως και ο καπιταλισμός. Δεν ακούς; Τιμωρία! Δε συμφωνείς μαζί μου; Σκασμός! Δε διαβάζεις; Είσαι βλάκας και τεμπέλης! Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με το παιδί; Να του παίρνω δώρα αντ' αυτού.
Ο γονιός θέλει για το δικό του παιδί "το καλύτερο". Και ας είναι εις βάρος άλλων παιδιών. Επιδιώκει να του εξασφαλίζει πάντα αυτό "το καλύτερο", με αθέμιτα μέσα, αντί να αγωνίζεται για τη γενικότερη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών. Αυτή η διαφοροποίηση τον ικανοποιεί. Αισθάνεται επιτυχημένος, αισθάνεται "ανώτερος". Του διαλέγει τις παρέες του με κριτήρια ωφελιμιστικά. Μακρυά από "ξένους" κυρίως, μακρυά από "κακούς" μαθητές, μακρυά από ζωηρά παιδιά, μακρυά από φτωχούς! Υπερηφανεύεται για τις επιδόσεις του παιδιού του, ενώ απαξιώνει και κοροϊδεύει παιδιά με χαμηλότερες επιδόσεις. Το ενθαρρύνει να δίνει ελεημοσύνες, ενώ το αποτρέπει να αντιδρά στο άδικο. Διαφωνεί με την αριστερά και κυρίως με αυτούς που την καπηλεύτηκαν, άρα ό,τι απέναντι είναι καλό, ας είναι και φασίστες. Άκρως επικίνδυνα λογικά-παράλογα άλματα. Και αρχίζει το ακροδεξιό παραλήρημα. Φτάσαμε στο "δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο", στο "μια χούντα σας χρειάζεται". Φτάσαμε σχολεία να απαξιώνουν την επέτειο και να τους δίνει συγχαρητήρια υπόδικος νεοναζί βουλευτής από το βήμα της Βουλής. Η απόλυτη ξεφτίλα...
Η τάξη της κόρης μου έδωσε μια καταπληκτική παράσταση - φόρο τιμής στους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου. Η διευθύντρια αφού συγχάρηκε τους συντελεστές, σε μια προσπάθεια να ελαφρύνει λίγο το κλίμα για να προσαρμοστεί με γονείς που ενδεχομένως διαφωνούσαν, είπε ότι από όλες τις γιορτές είναι η πιο "δύσκολη", κυρίως στην κατανόηση από την πλευρά των παιδιών, λόγω του ότι ο εχθρός προερχόταν από το εσωτερικό της χώρας και όχι από το εξωτερικό. Επίσης, της έκανε εντύπωση πώς τα μικρότερα παιδιά παρακολούθησαν τόσο ήσυχα παρ' όλο που δεν καταλάβαιναν τίποτα. Αυτά τα λίγα λόγια, αντίστοιχου περιεχομένου, καθημερινά απαξιώνουν όλο και περισσότερο ό,τι με κόπο έχει καταφέρει να κατακτήσει ο άνθρωπος μέσω της παιδείας και του πολιτισμού. Γιατί τα παιδιά να αντιλαμβάνονται εύκολα, για να μην πω a priori, τον "ξένο" ως εχθρό και όχι τον εντόπιο; Και γιατί αυτό να το θεωρούμε λογικό; Γιατί θεωρούμε ότι τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Μήπως δεν αντιλαμβάνονται αυτά που εμείς θέλουμε, με τον τρόπο που θέλουμε; 
Στην 1η επέτειο του Πολυτεχνείου ο Ρίτσος απαγγέλλει Ρίτσο και για ελάχιστο χρόνο βιώνω τη δική μου εκδοχή της ουτοπίας, πώς θα ήταν δηλαδή μια κοινωνία αν οι ποιητές μιλούσαν συχνά, δημόσια και ανοιχτά.


Σὲ κάθε βῆμα κέρδιζαν μία ὀργιὰ οὐρανὸ - γιὰ νὰ τὸν δώσουν. 

Πάνου στὰ καραούλια πέτρωναν σὰν τὰ καψαλιασμένα δέντρα, 
κι ὅταν χορεῦαν στὴν πλατεῖα, 
μέσα στὰ σπίτια τρέμαν τὰ ταβάνια καὶ κουδούνιζαν τὰ γυαλικὰ στὰ ράφια

από το ποίημα Ρωμιοσύνη

Γιάννης Ρίτσος  

Γι αυτό σε μένα που τη ζωή μου
έτσι σπατάλησα άλλο δε μένει
παρά να σας ζητήσω
να μη δώσετε προσοχή σε λέξεις
πού βγαίνουν από το δικό μας
σάπιο στόμα
Μήτε και συμβουλή
καμιά να μη δεχτείτε
απ’ αυτούς πού στάθηκαν τόσο ανίκανοι.
Αλλά μόνοι σας ν’ αποφασίσετε
ποιο το καλό για σας και τι σάς βοηθάει.
Τον τόπο να χτίσετε που εμείς αφήσαμε
να ρημάξει σαν την πανούκλα
και για να κάνετε τις πολιτείες κατοικήσιμες

από το Μήνυμα του ετοιμοθάνατου ποιητή στη νεολαία


                                              Μπέρτολντ Μπρεχτ                                                                         

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

M Train

Λεβιάθαν ή το μυθικό τέρας που εμφανίζεται τόσο σε θρησκευτικά κείμενα όσο στην τέχνη και στην πολιτική θεωρία

Πρώτο ποστ για το 2020, αυτή τη θεσπέσια χρονιά #not!