Μάρτιος

"Ήταν φανταγμένος και περιαυτολόγος· είχε την ιδέα πως ήταν καλύτερος απ' όλους, πως ήξερε πολύ περισσότερα πράγματα από μας. Όταν κανείς διαφωνούσε μαζί του στη συζήτηση, θύμωνε κι έλεγε λόγια προσβλητικά. Πήγαινε συχνά περίπατο μοναχός του κι έκανε τάχα πως δεν μας έβλεπε αν μας συναντούσε στο δρόμο. [...] Συνήθως έλεγε πως θα σπούδαζε φυσικές επιστήμες για να γίνει μεγάλος εφευρέτης, άλλοτε όμως ήθελε να γίνει εμποροπλοίαρχος και να κάνει σ' όλη του τη ζωή το γύρο του κόσμου, άλλοτε πάλι μιλούσε για τέχνη. Τις γυναίκες έλεγε πως τις περιφρονούσε και πως ο έρωτας κι η ευτυχία είναι για τους μέτριους ανθρώπους. [...] Είχε ένα βλέμμα βαθύ και λυπημένο που μπορούσε να σε συγκινήσει, όσο κι αν έμοιαζε εγωιστής και καμιά φορά σκληρός. Ένιωθες πως τον βασάνιζε ακατάπαυστα κάποια αγωνία, κάποια οδυνηρή αμηχανία, κάποια λαχτάρα για κάτι που δεν το έβρισκε. Θαρρούσες πως ήθελε να πει τον πόνο του και δεν το κατόρθωνε, μην καταλαβαίνοντας κι ο ίδιος τι ήταν τέλος πάντων αυτός ο πόνος. [...] Ήταν, ωστόσο, γεμάτος αντιφάσεις. Τα βαριότανε ξαφνικά όλα αυτά και τον έπιαναν κάτι συγκεχυμένες νοσταλγίες της θάλασσας, που δεν ήταν άλλωστε και πολύ μακρυά. [...] Τότε έλεγε οι άνθρωποι ζούσαν σύμφωνα με τη φαντασία τους, ενώ εμείς χωρίσαμε τη φαντασία από τη ζωή· γι' αυτό υποφέρουμε. [...] Αυτού του είδους οι κουβέντες του με στενοχωρούσαν, μου μεταδίδανε κι εμένα ένα προαίσθημα δυσάρεστο κι ίσως νοσηρό. Δεν ήθελα όμως να τον εγκαταλείψω γιατί καταλάβαινα πως του έκανε καλό να μπορεί καμιά φορά να κλάψει κοντά σε κάποιον. [...] Αυτός ασφαλώς ήταν πολύ μετανοημένος που με είχε καλέσει· το ένιωθα χωρίς να τον κοιτάζω. Τέτοιος ήταν, τον ήξερα καλά, πάντα μετανοημένος για τα λόγια του και τις πράξεις του, πάντα επιθυμώντας το αντίθετο από εκείνο που ζητούσε λίγο πριν."

"Η Ιφιγένεια είχε μάτια μεγάλα, δυσανάλογα ίσως με τα λοιπά χαρακτηριστικά της, βαθιά, ανήσυχα και λαμπερά από τα αντιφεγγίσματα μιας πρόωρης και εντατικής ψυχικής ζωής. [...] Ήταν μια απλή, ασήμαντη ίσως ανθρώπινη φωνή, χαμένη μες την αέναη βοή της ζωής, που μου επιβαλλότανε όμως σαν μια υλική, μια χειροπιαστή πραγματικότητα, ενώ γύρω της αποκρυσταλλωνόντανε μονομιάς οι πιο άμεσες, οι πιο μεγάλες ανάγκες της ύπαρξής μου.[...] Είναι παράξενος και σκοτεινός ο ρόλος που παίζουν στη ζωή μας οι φωνές των ανθρώπων, έτσι καθώς ρυθμίζουν κάποτε, χωρίς να το σκεφτόμαστε τους ψυχικούς προσανατολισμούς μας."

"Δεν ξέρω, σε ορισμένες στιγμές, αισθάνομαι ότι με αρπάζει ξαφνικά και με σέρνει μια δύναμη ανώτερη από τη λογική μου και τη θέλησή μου. Κι όχι μόνο εμένα, μα όλους τους δικούς μου, τον καθένα με τη σειρά του. [...] Ένας δαίμονας παίζει μαζί μας - τι αστείο αλήθεια! Παίζει χωρίς σκοπό, μας παίρνει, μας αφήνει, μας ξαναπαίρνει, μας σπρώχνει πότε εδώ, πότε εκεί. Το κέφι του κάνει ο φαύλος - διασκεδάζει. Τίποτα δε θα βγει από όλα αυτά το ξέρω. [...] Ύπάρχουν στιγμές, που έχω όρεξη να φτάσω στα έσχατα!"

"Τι ήταν εκείνο που με σταματούσε εκεί, μπροστά της, στο τελευταίο όριο του έρωτα και της χαράς; Τι ήταν εκείνο το απροσδιόριστο, μα τόσο επιβλητικό ξενικό στοιχείο στη φωνή της, στο βλέμμα της, στην ψυχή της, το στοιχείο αυτό που με γοήτευε και συνάμα με κρατούσε οριστικά σε απόσταση, σαν να σχημάτιζε τριγύρω της έναν αέρινο μα αδιάβατο φραγμό; Δεν ήταν βέβαια, σαν τόσα άλλα κορίτσια που είχα φιλήσει πολλές φορές στα αμπέλια και στους πευκώνες του νησιού μας. Ήταν κάτι άλλο, κάτι άλλο... Μα τι;"