Ο Ρίλκε γράφει σ΄ένα γράμμα του ότι η πεμπτουσία της πραγματικής βοήθειας, για παράδειγμα, μπορεί να 'ναι ένα ταπεινό κομμάτι σπάγκου που μας προσφέρεται την κατάλληλη στιγμή, τότε που το έχουμε πραγματικά ανάγκη. Ακόμη και το μικρό αυτό κομμάτι σπάγκου δεν θα μπορούσε να είναι "λιγότερο σημαντικό για τα περιορισμένα αποθέματα δυνάμεων που διαθέτουμε" απ' την πιο περίτεχνη, μακροπρόθεσμη βοήθεια."Κάθε φορά που η φιλοσοφία ενός ανθρώπου παίρνει τη μορφή συστήματος, νιώθω μια σχεδόν καταθλιπτική αίσθηση περιορισμού, μια αίσθηση επιτηδευμένης προσπάθειας. Εγω προσπαθώ να συναντώ τον άνθρωπο κάθε φορά στο σημείο εκείνο, όπου ο πλούτος των εμπειριών του ακόμη πραγματώνεται μέσα από πολλούς ανόμοιους και διακριτούς τρόπους δίχως συνοχή και δίχως να περιστέλλεται από τους περιορισμούς και τις εκχωρήσεις που κάθε συστηματική τάξη καταλήγει ν' απαιτεί".
Σημείωσε κάθε λέξη "απ' όσα σου υπαγορεύει η ύπαρξη", χωρίς να παραλείψεις ούτε το παραμικρό "και" ή "αλλά",συνιστά ο Ρίλκε στον εαυτό του-πράγμα που σημαίνει ότι στην αναζήτηση του ανθρώπου για νόημα, μπορεί να υπάρχει ήδη το κλειδί που θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη του Είναι του.
Όσο πιο πολύ έχει απλωθεί ένας άνθρωπος πάνω στο πλέγμα της καθημερινής ζωής και όσο πιο "πλούσια" μοιάζει να είναι η ζωή του, τόσο πιο απίθανο είναι να νιώθει μέσα της σαν στο σπίτι του.
"Αν δύο άνθρωποι που πάλεψαν μεταξύ τους με ζήλο καταφέρουν να μη μείνουν προσκολλημένοι στο μίσος, που εδώ δεν είναι παρά το πάθος που πέτρωσε κι έγινε αιχμηρό στις άκρες του, αν καταφέρουν να διατηρήσουν τη μεταξύ τους σχέση ρευστή, χειμαρρώδη, ευκίνητη και εύπλαστη, αν, με μια κουβέντα, εξακολουθούν να θεωρούν χρήσιμο το να κοιτούν ο ένας τον άλλον ανθρώπινα και φιλικά,τότε η απόφαση το να απομακρυνθούν ο ένας από τον άλλον δύσκολα θα αποβεί μοιραία και τρομακτική"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου