ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗ ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΩ

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν πως έχουν σωστή συμπεριφορά γιατί ακολουθούν κάποιους κανόνες που έχουν εφεύρει κάτι ψευτοαριστοκράτες περασμένων καιρών, που δεν είχαν τίποτα καλύτερο και χρησιμότερο να κάνουν για να διασκεδάσουν την ανία τους. Και το γελοίο της υπόθεσης είναι πως αυτού του είδους τα ποταπά αναγνώσματα, ονομάζονται savoir vivre δηλαδή, "ξέρω να ζω". Αυτό που μαθαίνουν, λοιπόν, οι αναγνώστες και οι απόγονοί τους είναι να υποκρίνονται. Υποκρίνονται πως δε γνωρίζουν κάτι ενώ το γνωρίζουν, προσποιούνται πως χαίρονται ενώ μέσα τους "βράζουν" σα χύτρες, κάνουν δήθεν πως γελούν ενώ θέλουν να κλάψουν. Αυτό λοιπόν είναι η ζωή; Να καταπολεμάς τον εαυτό σου και να ψεύδεσαι συνεχώς στους πάντες για τα πάντα και για πάντα; Και τελικά ποιο είναι το κέρδος ή το φοβερό επίτευγμα; Ότι κατάφερες για μια ολόκληρη ζωή να παριστάνεις κάποιον άλλο! Και ποιός μπορεί να το κάνει αυτό καλά; Τι θα κάνεις όταν καταλάβεις ότι ήσουν μια φτηνή απομίμηση, μια καρικατούρα; Και ξέρεις πότε θα γίνει αυτό; Όταν ο πιο στενός σου άνθρωπος σε προδώσει. Και μην τον κατηγορήσεις, γιατί εσύ τον εξαπατούσες απ' την αρχή. Ξέρω τι θα κάνεις! Το βλέπω μπροστά μου. Δε θες με τίποτα να μαθευτεί η προδοσία γιατί τότε το "επίτευγμα" μιας ζωής θα διαλυθεί σε μια στιγμή. Ο χειρότερος εφιάλτης σου, η Αλ(λ)ήθεια, θα σε κατατρέχει και τη μέρα. Γιατί αυτό δε συμβαίνει ήδη; Γιατί ζεις για τους άλλους· αυτοί είναι η κόλασή σου, για να παραφράσουμε τον Σαρτρ, αυτό είναι το δικαστήριο που θες πάση θυσία ν' αποφύγεις! Για σένα δε σε νοιάζει, ποιος σου δίνει σημασία άλλωστε; Ούτε εσύ ο ίδιος! Ο αριστοκρατικός, ο αξιοσέβαστος και πάνσοφος κύκλος σου πρέπει να μείνει στο σκοτάδι. Αυτοί είναι τα πάντα! Δεν τους ξέρεις, δεν τους αγαπάς και δε σε νοιάζονται, αλλά είναι τα πάντα! Και τα υπάρχοντά σου βέβαια! Που κληρονόμησες και στερήθηκες μια ζωή και εκπαίδευσες και τους απογόνους σου έτσι να συνεχίσουν. Κι όλα αυτά γιατί; Για να πούνε στην κηδεία σου "έζησε καθώς πρέπει". Μόνο τόσο θ' ασχοληθούν μαζί σου οι Άλλοι.
Έχεις απλώσει τώρα τα πλοκάμια σου και αρχίζεις και σφίγγεις σιγά σιγά. Κι όσο πάει να σου ξεφύγει τόσο τον σφίγγεις και νομίζω ότι προτιμάς να τον πνίξεις παρά να τον αφήσεις να φύγει. Παραλογίζεσαι, ψάχνεις αλλού τις αιτίες, προσπαθείς να ζήσεις μια νεότητα ετεροχρονισμένη και χάνεις το τώρα, το σήμερα με ό,τι σημαντικότερο έχει να σου προσφέρει και το χειρότερο πικραίνεις κάποιους που αγωνίζονται να σε συμπαθήσουν, να σε συμπονέσουν, να δεθούν μαζί σου. Πάντα πίστευα στη συμπαντική δικαιοσύνη και όχι στην επίγεια. Προσπάθησε να διδαχθείς από τα γεγονότα, μην τα κουκουλώνεις, μην τα πασαλείβεις. Όσο εθελοτυφλείς, τόσο μεγεθύνονται, όσο τα μαζεύεις τόσο πιο ανεξέλεγκτα γίνονται. Νομίζεις πως ξέρεις να ζεις, τώρα όμως δίνεις εξετάσεις και δε φαίνεσαι διαβασμένος. Πας να τιθασεύσεις τη φύση σου... ξέρεις κάτι; Δε γίνεται και δε χρειάζεται. Αυτή είναι η ομορφιά της! Αγνόησες τη φύση και έγινες υλιστής και υπολογιστής και για όλα θες ανταλλάγματα και κάθεσαι και μετράς και γίνεσαι μικρός και κακομοίρης. Και φοβάσαι μη σε κλέψει ο ένας, μη σε ξεγελάσει ο άλλος και κλείνεις πόρτες και παράθυρα, αλλά δεν καταφέρνεις να γλιτώσεις από την κλεψιά, από αυτό που τελικά φοβάσαι. Ξέρεις γιατί; Γιατί έπραξες το θανάσιμο αμάρτημα της απληστίας. Δεν σου κλέψανε αυτά που φοβόσουν και τα φύλαγες σε όλη σου τη ζωή και τα πρόσεχες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Σου κλέψανε αυτό που απαξίωνες και θεωρούσες δεδομένο. Σου κλέψανε αυτό που τελικά έχει αξία στη ζωή και μακάρι να το καταλάβεις. Σου κλέψαν την Αγάπη. Γι' αυτό πάλεψε, για τίποτα άλλο, αν θες η δικαιοσύνη "εκ των άνω" να είναι επιεικής.