Emerald city

Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, όπως η μέλισσα συλλέγει τη γύρη απ' τα λουλούδια.Να έχω δύο,τρία ή και περισσότερα βιβλία ανοιχτά και να διαβάζω λίγο απ' το καθένα, ανάλογα με τη μέρα, την ώρα, τη διάθεση. Έτσι μες στο μυαλό μου τριγυρίζουν ήρωες από διαφορετικούς τόπους, χρόνους, καταστάσεις. Αυτή την εποχή για παράδειγμα υπάρχει συνωστισμός. Η τύχη του Ρασκόλνικωφ, ποια θα είναι η τιμωρία του; Η Λίμπι Ντέι της Φλιν θα αθωώσει τον Μπεν; Τι έλεγε πια αυτός ο Καστοριάδης; με μια σύντομη ανασκόπηση στη φιλοσοφία του, τον αισθάνομαι δικό μου. Βέδες; Και ο Μουρακάμι σε αναμονή για το φινάλε του κουρδιστού πουλιού και το 1Q84 που πολύ με έχει ιντριγκάρει. Δεν είναι τα μόνα, είναι όμως τα άμεσα. Κάπου στο βάθος υπάρχει ο Μίσσιος, ο Όργουελ, ο Στάινμπεκ και πολλοί άλλοι. Στο τέλος νιώθω κάπως έτσι:        

  Όσο φως είχες το σπατάλησες στο δρόμο των εύκολων επιλογών. Τώρα δε σου απέμεινε παρά η λάμψη του τρελού

το βρακι του darth: μια τυχαία ζωντανή χειροβομβίδα : το σώμα μου το σκάφανδρο του Jacques Cousteau τα βράδια μπαίνουν νερά από το βόρειο Αιγαίο στο δωμάτιο και μια φορά, ο ξιφίας της Χιλής ... Μου αρέσει για την απόλυτη λογική μέσα στον παραλογισμό

Μου έφερε σήμερα δυο ζωγραφιές, όχι ότι είναι η πρώτη φορά, αλλά αυτές οι ζωγραφιές έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες. Η μία απεικονίζει το σπουργίτι και το μυρμήγκι από ένα παραμύθι που τους είπε η δασκάλα στο σχολείο. Το μυρμήγκι το έκανε με κόκκινα μάτια γιατί έκλαιγε που του πήρε ο σπουργίτης το φαγητό. Επίσης το όνομα της το έγραψε έτσι ώστε να διαβάζεται καθρεφτισμένα. Είναι η δεύτερη φορά που τη βλέπω να το κάνει. Στη δεύτερη ζωγράφισε την οικογένειά μας, για πρώτη φορά μας περιέλαβε όλους. Συνήθως ζωγράφιζε τις δυο μας, εμένα με μωβ, εκείνη με φούξια γιατί είναι τα αγαπημένα μας χρώματα. Στη μέση έβαλε τους γονείς, δίπλα στον μπαμπά, τον αδελφό της, δίπλα στη μαμά, τον εαυτό της. Εδώ το όνομα είναι γραμμένο κανονικά. ´Οσοι δεν έχουν παιδιά, ίσως βλέποντας τις ζωγραφιές να σκεφτούν πως είναι ανόητο ν´ ασχολείται κανείς μ´ αυτές, όπως ανόητος φαίνεται σε μένα πια ο πόνος από έρωτα. Παιδιά μου για σας αισθάνομαι ότι πιο ισχυρό μπορεί να ασθανθεί ο άνθρωπος. Μαζί με σας γεννήθηκα ...