M Train

Μου αρέσει η Πάτι πέρα από μουσικός και ως συγγραφέας. Μου αρέσει και ο τίτλος του βιβλίου της M Train. Μου αρέσουν τα τρένα γενικά. Το όνειρό μου είναι να κάνω το φουλ ταξίδι με τον Υπερσηβιρικό και να καταλήξω από το Βλαδιβοστόκ στην Κίνα. Ελπίζω να το κάνω.... 

Το βιβλίο είναι κάτι σαν road trip, όπου η Πάτι μέσα από τα ταξίδια της περιγράφει στιγμιότυπα της ζωής της μετά το θάνατο του αγαπημένου της Σόνικ, αλλά και στιγμές από την κοινή τους ζωή.

Έχει σχέση πάθους με τον καφέ και τα καφέ

"Τεντώνω τα πόδια μου και κοιτάζω τον Ζακ ενώ εκτελεί τα πρωινά του καθήκοντα. Δεν μπορεί να ξέρει ότι κάποτε ονειρευόμουν κι εγώ να ανοίξω ένα δικό μου καφέ. Υποθέτω πως η ιστορία ξεκίνησε όταν διάβασα για τη ζωή στα καφέ των μπιτ, των σουρεαλιστών κσι των Γάλλων συμβολιστών ποιητών. [...] Το σκεφτόμουν τόσο πολύ, που σχεδόν έμπαινα μέσα: το καφέ Nerval, ένα μικρό καταφύγιο όπου οι ποιητές και οι ταξιδευτές θα μπορούσαν να βρουν την απλότητα του ασύλου. Φανταζόμουν φθαρμένα περσικά χαλιά σε πατώματα από φαρδιές τάβλες, δύο μακρόστενα ξύλινα τραπέζια με πάγκους αντί για καρέκλες, λίγα μικρότερα τραπεζάκια και έναν φούρνο για το ψήσιμο του ψωμιού. Κάθε πρωί θα έπλενα τα τραπέζια με αρωματικό τσάι, όπως κάνουν στην Τσάϊνατάουν. Δεν θα είχε μουσική, ούτε καταλόγους. Μόνο σιωπή, σκέτο καφέ, λάδι ελιάς, φρέσκια μέντα και μαύρο ψωμί."

Στα ταξίδια της έχει πάντα μια αποστολή. Να ακολουθήσει τα χνάρια των, αμφιλεγόμενων ενίοτε, ινδαλμάτων της

"Χωρίς δεύτερη σκέψη διάλεξα το Σεν Λοράν ντι Μαρονί, μια συνοριακή πόλη της νοτιοδυτικής Γαλλικής Γουιάνας, στη βόρεια ακτή της Νότιας Αμερικής προς τον Ατλαντικό ωκεανό. Ήταν παλιά επιθυμία μου να δω τα ερείπια της γαλλικής σωφρονιστικής αποικίας, στην οποία έστελναν τους σκληροπυρηνικούς εγκληματίες πριν μεταφερθούν στο Νησί του Διαβόλου. Στο Ημερολόγιο ενός Κλέφτη ο Ζαν Ζενέ ανέφερε το Σεν Λοράν ως καθαγιασμένο έδαφος και είχε μιλήσει για τους κατάδικους που ήταν έγκλειστοι εκεί με ευλαβική ενσυναίσθηση. [...] Όταν όμως τον καταδίκασαν, η φυλακή για την οποία έτρεφε τέτοια ευλάβεια έκλεισε, επειδή θεωρήθηκε απάνθρωπη (...). Ο Ζενέ εξέτισε την ποινή του στη φυλακή του Φρεν, απαρηγόρητος που δεν θα κατάφερνε ποτέ να αγγίξει το μεγαλείο το οποίο φιλοδοξούσε. Συντετριμμένος, έγραψε: Με απέκοψαν από την ατιμία μου."

Στο βιβλίο αναφέρεται στα βιβλία που διαβάζει κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της. Τα λογοτεχνικά γούστα μας σχεδόν ταυτίζονται και αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που απόλαυσα αυτό το βιβλίο

"Διαβάζοντας το Φυλαχτό του είχα προσέξει μια φευγαλέα αναφορά στην εκατόμβη - την αρχαία τελετουργική σφαγή εκατό βοδιών. Αποφάσισα να γράψω μια εκατόμβη για εκείνον - ένα ποίημα εκατό στίχων. Θα ήταν ένας τρόπος να τον ευχαριστήσω που ξόδεψε το τελευταίο διάστημα της σύντομης ζωής του για να ολοκληρώσει το αριστούργημά του, το 2666. Μακάρι να είχε υπάρξει κάποια ειδική παρέμβαση της Θείας Πρόνοιας που θα του είχε επιτρέψει να ζήσει. Γιατί το 2666 έμοιαζε να είναι στημένο ώστε να συνεχίζεται στο διηνεκές, για όσο καιρό ο συγγραφέας του θα ήθελε να γράφει."

Με έναν περίεργο τρόπο η Πάτι υπήρξε μέλος της Λέσχης Ηπειρωτικής Μετακίνησης, όπου στο πλαίσιο μιας συνεύρεσης γνώρισε τον Μπόμπι Φίσερ

"Ο Μπόμπι Φίσερ έφτασε ακριβώς τα μεσάνυχτα φορώντας σκούρο τζάκετ με κουκούλα. (...) διάλεξε ένα γωνιακό τραπέζι και καθίσαμε αντικριστά. Άρχισε να με δοκιμάζει εκτοξεύοντας μια σειρά από πρόστυχους και φυλετικά μειωτικούς υπαινιγμούς, που εξελίχθηκαν σε ένα παρανοϊκό συνωμοσιολογικό παραλήρημα.

- Κοίτα χάνεις την ώρα σου, είπα. Μπορώ να γίνω το ίδιο αντιπαθητιική μ' εσένα, αλλά για διαφορετικά θέματα.

Απόμεινε να με κοιτάζει σιωπηλός και τελικά κατέβασε την κουκούλα του.

- Ξέρεις κανένα τραγούδι του Μπάντι Χόλι; με ρώτησε."

Η μαγεία κάποιων τοποθεσιών που ακροβατούν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας

"Ήθελα καφέ σαν τρελή, οπότε μπήκα σε ένα μικρό καφέ και κάθισα. Δυστυχώς το Silver Moon δεν είχε καμία σχέση με καφέ, αλλά μόλις μπήκα ήταν σχεδόν αδύνατον να φύγω. (...) Υπήρχε ένα ρολόι τοίχου που του έλειπε ο ωροδείκτης και η ξεθωριασμένη φωτογραφία ενός αστροναύτη σε μια πλαστική κορνίζα σε μωρουδίστικο γαλάζιο χρώμα. Μενού δεν υπήρχε, μόνο μια πλαστικοποιημένη κάρτα που έδειχνε τέσσερα πιάτα με κουλουράκια μαγειρεμένα στον ατμό που έμοιαζαν μεταξύ τους. [...] Θα πρέπει να λαγοκοιμήθηκα, γιατί όταν άνοιξα τα μάτια μου είχαν ακουμπήσει μπροστά μου ένα ποτήρι με τσάι ουλόνγκ και τρία κουλουράκια σε ένα στενό δίσκο από μπαμπού. (...) Το δεξιά και το αριστερά ήταν γευστικά. Η γέμιση του μεσαίου όμως ήταν αληθινή αποκάλυψη (...). Πλήρωσα τον λογαριασμό και η ηλικωμένη γυναίκα γύρισε την πινακίδα ΑΝΟΙΧΤΟ αμέσως μόλις έκλεισα την πόρτα (...). Νόμιζα πως αν γύριζα πίσω δεν θα υπήρχε ίχνος του Silver Moon."

Διάβασμα...

"Στις αρχές της εφηβείας μου καθόμουν και διάβαζα για ώρες σε ένα μικρό αλσάκι με θάμνους (...). Βυθιζόμουν σε ένα βιβλίο με όλο μου το είναι και μερικές φορές έφτανα τόσο βαθιά, που ένιωθα πως ζούσα μέσα του. Τέλειωσα πολλά βιβλία με τέτοιο τρόπο εκεί, κλείνοντας εκστατικά τα εξώφυλλα, αλλά μέχρι να γυρίσω στο σπίτι δεν είχα συγκρατήσει τίποτα από το περιεχόμενο. Αυτό με ενοχλούσε, αλλά κρατούσα μυστική αυτή την παράξενη αδυναμία."

Tokyo Story

"Ανατριχιάζοντας ψάξαμε για τον τάφο του σκηνοθέτη Γιασουτζίρο Ότζου, (...). Κάμποσα μπουκάλια σάκε ήταν ακουμπισμένα μπροστά στην ταφόπετρά του, έναν κύβο από μαύρο γρανίτη που είχε πάνω μόνο τον χαρακτήρα "μου" που συμβολίζει την ανυπαρξία. Εκεί κάποιος ευτυχισμένος αλήτης μπορούσε να βρει καταφύγιο και να πιει μέχρις αναισθησίας. Ο Ότζου λάτρευε το σάκε του, είπε ο Έις. Κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει τα μπουκάλια του."

Τρόπος ζωής

"Ζούσα με όσα χωρούσε ένας μαύρος πάνινος σάκος."

Για την Πλαθ

"Η Σύλβια έβαλε το κεφάλι της μέσα στον φούρνο. Δεν μπορεί κανείς να μην ανατριχιάσει μπροστά σε μια τέτοια καταλυτική ερήμωση."

Επίλογος

"Θέλω να ακούσω τη φωνή της μητέρας μου. Θέλω να δω τα παιδιά μου όπως ήταν παιδιά. Με μικρά χέρια και σβέλτα πόδια. Όλα αλλάζουν. Το αγόρι μεγάλωσε, ο πατέρας έχει πεθάνει, η κόρη είναι πιο ψηλή από μένα (...). Σας παρακαλώ, μείνετε για πάντα, λέω στα πράγματα που γνωρίζω. Μη φεύγετε. Μη μεγαλώνετε."