Άσε με να κάνω λάθος
Δεν ήταν πως οι γονείς μου θα με τιμωρούσαν σκληρά αν έπεφτα σε λάθος. Δε θα μου επέβαλαν ποινές, στερήσεις, ακόμα και ξύλο όπως κάνουν άλλοι αυστηροί γονείς. Οι δικοί μου γονείς με απειλούσαν με κάτι χειρότερο: δυστυχούσαν βαριά. Συντρίβονταν. Γινόμουν υπαίτιος της απέραντης δυστυχίας τους. Και εκείνη η σιωπή!... Λες και τους αποσβόλωνε η συμφορά που με τη συμπεριφορά μου τους προξενούσα. Ήταν αβάσταχτο. Με εξουθένωνε. Δεν είχα με τι να πολεμήσω. Ο συναισθηματικός εκβιασμός που ασκούν στα παιδιά οι γονείς είναι το σκληρότερο. Σε κάνουν να μισείς τον εαυτό σου. Να τον σιχαίνεσαι. Να μην τον πιστεύεις... "Δειλοί ή εγωιστές ήταν οι γονείς μου;" Απ' όλη την εξομολόγηση αυτό το ερώτημα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τείνω να πιστέψω πως τούτα τα δύο συγγενεύουν. Εγωιστής είναι τελικά ένας δειλός, τόσο δειλός που δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιαστικό, ούτε να αγαπάει τον εαυτό του. Και εγωιστής δεν είναι εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του όπως επιπόλαια ν