Emerald city

Η μάνα μου ήταν εκείνη που μπορούσε να κάνει τα πάντα, που μόνη της ήταν αναγκασμένη να παραδεχτεί ότι, εδώ που τα λέμε, ήταν υπερβολικά άξια γυναίκα.[...]Ράβει, πλέκει, μαντάρει , σιδερώνει καλύτερα κι απ' τη μαύρη, που μόνον εκείνη της φέρεται σαν άνθρωπος, από όλες τις φιλενάδες της που έχουν η καθεμιά ένα κομμάτι από το τομάρι της χαμογελαστής γριάς νέγρας. "Είμαι η μόνη που της φέρομαι σαν άνθρωπος. Είμαι η μόνη που της δίνει μια ολόκληρη κονσέρβα τόνο για μεσημεριανό και δε μιλάω για σκουπίδια. Μιλάω για Κοτόπουλο-της-Θάλασσας , Άλεξ. Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν είμαι σπαγκοραμμένη Με συγχωρείς, αλλά δεν μπορώ να ζω έτσι, ακόμα κι αν κάνουν 49 σεντς τα 2. Η Έστερ Β. αφήνει 25 σεντς σε ψιλά εδώ κι εκεί στο σπίτι και τα μετράει μετά για να δει αν λείπει τίποτα. Ίσως να 'μαι υπερβολικά καλή", μου ψιθυρίζει, ενώ ταυτόχρονα χύνει ζεματιστό νερό στο πιάτο που έφαγε η παραδουλεύτρα, μονάχη σα λεπρή, "αλλά δε θα ' κανα ποτέ κάτι τέτοιο". Μια φορά η Ν

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς; - για σένα,μόνος, στον Παράδεισο Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν Εάν είναι αλήθεια Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά Τα «πίστεψέ με» και τα «μη» Μια στον αέρα, μια στη μουσική Έτσι μιλώ για σένα και για μένα Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε Ακουστά σ' έχουν τα κύματα Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε» Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο Πάντα εμείς το φως κι η σκιά Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κ