Ο παππούς μου ο Στέφανος
Θα γιόρταζες σήμερα παππού, αν και δεν πίστευες σ' αυτά και καλά έκανες, σου λέω τώρα εγώ, που έχω γνωρίσει κάτι χριστιανούς "μπουμπούκια", παππού, αυτά που κοροϊδεύαμε. Κι όμως αυτή τη μέρα σε θυμάμαι λίγο περισσότερο από τις άλλες... Το όνομά σου, τα υπέροχα φωτεινά μπλε μάτια, που μόνο η μάνα στα πήρε, από τα έξι σου παιδιά. Μα πιο πολύ θυμάμαι αυτόν τον ακέραιο χαρακτήρα σου παππού μου, που με καθοδηγεί στη ζωή και δε μ' αφήνει να φερθώ σκάρτα ακόμη και σ' αυτούς που θα το άξιζαν. Εσύ ποτέ δεν εκδικήθηκες, παππού μου, ούτε κι αυτόν ακόμα το φασίστα γείτονα που καρφωτά σε έστειλε στην εξορία. Κι άφησες παιδιά πίσω και βασανίστηκες. Μετά γύρισες κι έκανες κι άλλα παιδιά. Και έπαθαν τα νεύρα της γιαγιάς, απ' τις πολλές γέννες και την ανέχεια. Εσύ τη φρόντιζες, σαν παιδί, παρότι δεν της άρεσαν τα ταξίδια, όπως άρεσαν σ' εσένα. Ήξερες πως χωρίς εσένα, ήταν καταδικασμένη και στάθηκες δίπλα της, όπως σου είχε σταθεί κι εκείνη, όταν τη χρειάστηκες. Α ρε παππο