Πρώτο ποστ για το 2020, αυτή τη θεσπέσια χρονιά #not!

Τι ζούμε; Κι εκεί που λέγαμε τα πράγματα στρώνουν τσαααακ... 

Εδώ, σήμερα δεν θα γράψω γι' αυτά. Θα γράψω για τα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο χρόνο. Τον τελευταίο χρόνο, παρόλο που ολοκλήρωνα το μεταπτυχιακό μου, το γεγονός αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο να "ξεφύγω" με μερικά ωραία βιβλιαράκια. Το πρώτο (και όχι μόνο) μου το χάρισε η αγαπημένη μου παιδική φίλη Μ., το "So long, Marianne" και περιγράφει τη ζωή της Marianne από τη Νορβηγία στην Ύδρα, όπου γνώρισε τον L. Cohen και έζησαν μαζί εκεί και με τον γιο της, κάποια χρόνια.




Στη Νορβηγία

"Ο χρόνος κυλά με τον δικό του ρυθμό και η γιαγιά της εξηγεί πως να ζει με τον εαυτό της, πως να είναι υπομονετική. [...] Η γιαγιά εξηγεί στη μικρή πώς έχουν τα πράγματα: ότι παίρνει χρόνο να σταθείς ακίνητος, τόσο ακίνητος ώστε ν' ακούσεις τη φωνούλα σου εντός σου."

"Η μητέρα της Μαριάννε της έμαθε να υπομένει, να σφίγγει τα δόντια και να προχωρά. Αν είναι να σπάσεις το ποτήρι, σπάσε το φτηνό και όχι το κρυστάλλινο, της έλεγε, εν είδει αποφθέγματος."

Ο Άξελ

"Ο Άξελ ήθελε να κάνει τη Μαριάννε να πιάσει τους φόβους της απ' τα μαλλιά, να τους κοιτάξει στα ίσια. Μόνο έτσι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό και ν' απελευθερώσει τις δυνάμεις που ζούσαν μέσα της"

Της έλεγε...

"Είμαι σίγουρος ότι κρύβεις μέσα σου κάτι το δημιουργικό! Όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να δημιουργούν. Δεν ήρθαμε στη Γη για να κοιμόμαστε, για να δημιουργούμε ήρθαμε. Η πράξη της δημιουργίας είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή και, εν τέλει, αυτό είναι που δίνει στη ζωή μας ένα κάποιο νόημα. Το να δημιουργείς είναι να βλέπεις την ύπαρξή σου να εναποτίθεται σε πράγματα έξω από εσένα. Όταν δημουργείς μοιράζεσαι τον εαυτό σου με τους άλλους ανθρώπους. Όποιος δε δημιουργεί, του φτάνει ο εαυτός του.. ενθυλακώνεται τον εαυτό του, στερεοποιείται. Και τι ζωή έχει ένα τέτοιο ζώο, που μόνο τρώει, χέζει και κοιμάται; Υπάρχει λόγος που έχουμε εγκέφαλο κι αισθήσεις, για να τα χρησιμοποιούμε! Να δημιουργούμε! Κι ΕΣΥ! Μπορείς να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΣ!"

Ο Λέοναρντ

" Όταν υπάρχει φαγητό στο τραπέζι, όταν υπάρχουν αναμμένα κεριά, όταν πλένετε μαζί τα πιάτα και βάζετε μαζί το παιδί για ύπνο, τότε υπάρχει αρμονία. Αυτή είναι η ψυχική ισορροπία, δεν υπάρχει άλλη."

Στην Ύδρα με τον Λέοναρντ

"Όπως κάθε νέος συγγραφέας, όπως κάθε νέος άνθρωπος, λαχταρούσα εμπειρίες. Ήθελα πολλές γυναίκες,
ήθελα πολλές διαφορετικές εμπειρίες, πολλές χώρες, πολλά κλίματα, πολλές ερωτικές σχέσεις. Δεν το
καταλάβαινα τότε, αλλά ήταν απολύτως φυσιολογικό να αντικρίζω τη ζωή σα να ήταν μπουφές γεμάτος
όλων των ειδών τις γεύσεις. Όταν βαριόμουν κάτι πήγαινα παρακάτω, χωρίς να χαίρομαι εντελώς που
προχωρούσα, αφήνοντας το ένα πράγμα για το άλλο, γιατί αυτό που είχα στα χέρια μου δε μου έφτανε, είτε
ήταν γυναίκα, είτε ποίημα, είτε πόλη, ό,τι κι αν ήταν αυτό, δε μου έφτανε. Μέχρι που κατάλαβα ότι τίποτα
δε θα μου έφτανε ποτέ. Αλλά μου πήρε μια ολόκληρη ζωή να το συνειδητοποιήσω και να το αποδεχτώ

Έχω την εντύπωση ότι ήμουν προνομιούχος. Ο ήλιος, η γυναίκα, το παιδί, το γραφείο, η δουλειά μου, η
γαρδένια το πρωί, η τάξη, ο αμοιβαίος σεβασμός που είχαμε ο ένας για τον άλλον. Αυτό ήταν που μετρούσε.
Το ξέρω ότι είχαμε ένα σωρό προβλήματα. Παιδιά ήμαστε και ζούσαμε σε μια εποχή που όλα τα δεδομένα
ανατρέπονταν. Δε θέλαμε ν' ακολουθήσουμε τα παλιά πρότυπα, θέλαμε όμως να διατηρήσουμε ό,τι
θεωρούσαμε καλό και όμορφο. 

Όλες εκείνες οι σχέσεις στην Ύδρα, ήταν, όλες τους, καταδικασμένες. Δεν το καταλαβαίναμε τότε, αλλα 
δε γινόταν να επιβιώσουν μπροστά σ' όλα όσα τους επέβαλε η ζωή. Οι σχέσεις που δημιουργήθηκαν βασισμένες σε κάτι ιδεατό, στο σεξ, με βάση τον έρωτα, δεν μπόρεσαν ν' αντέξουν τις προκλήσεις της καθημερινής ζωής. Καμιά από εκείνες τις σχέσεις δεν επέζησε. Επέζησαν μόνο στη μνήμη μας, για να τις τιμούμε και ν' αναγνωρίζουμε πόσα πολλά, μας έδωσαν εκείνες οι εμπειρίες."



Διαδικασία απελευθέρωσης

"Ξέρω για πιο πράγμα πρέπει να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου. Πρέπει να δουλέψω, να είμαι εγκρατής, να είμαι ανιδιοτελής.
Ελπίζω να μπορέσουμε να επιδιορθώσουμε το θλιβερό μέρος στο οποίο μας οδήγησαν οι ανασφάλειές μας."

"Άρχισα να νιώθω μια πολύ παράξενη ευτυχία: είχα αποτύχει, είχα πραγματικά αποτύχει κι υπάρχει κάτι το τόσο όμορφο στην απόλυτη αποτυχία, που μέθυσα."

"Παράτησα τα σχέδια να αγιοποιηθώ, τα σχέδια για επανάσταση, λυτρωτικά οράματα, μουσική δεξιοτεχνία. Είμαι μόνο ένας άνδρας που γερνάει, μ' ένα σημειωματάριο, χαρούμενος όταν βρίσκομαι μόνος σ' ένα πορτορικάνικο εστιατόριο, με καφέ και ισπανικά τραγούδια στο τζουκ μποξ κι έχω διασχίσει τον Ισημερινό της ψυχρής μου καρδιάς κι έχω γίνει ξανά άνθρωπος, για μια στιγμή, μια στις τόσες."



Now so long, Marianne, it's time that we began
To laugh and cry and cry and laugh about it all again...







Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

M Train

Λεβιάθαν ή το μυθικό τέρας που εμφανίζεται τόσο σε θρησκευτικά κείμενα όσο στην τέχνη και στην πολιτική θεωρία