Ο αγαπημένος μου Γιάννης

Αυτό που πάντα αισθάνομαι, παρακολουθώντας τον(πάνω από χ φορές), είναι: "άνθρωπος σε συνεχή επικοινωνία με τον εσωτερικό εαυτό του"



ΣΤΙΧΟΙ

ΤΡΥΠΕΣ 1985
ΒΡΑΔΙΝΗ ΠΛΑΝΗ
Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
μόνοι γλυκοφιλάμε το σκοτάδι

ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ
Τώρα,
που μ’ έχουν κάνει ακροβάτη
πάνω σε σάπιο νήμα
και περιμένουν...
με περιμένουν από κάτω,
το μοιραίο μου βήμα

ΑΜΝΗΣΙΑ
Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
Δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
Κι όλα αυτά που θέλω ν’ αγαπάω
δε μ’ ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
Τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει

Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
Με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
Όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ’ όλα αυτά
Θέλω να βγω από δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει
κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
Τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...

ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ
Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα
μα δεν αντέχεις το κρυφό σου ζόρι

ΑΣΧΗΜΟ ΟΝΕΙΡΟ
Σπουδαίος και μόνος,
σοφός και καημένος
με στριμώχνει ο χρόνος,
νιώθω χαμένος

ΘΛΙΜΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ
Μας τη βιδώνει που δεν τρως το παραμύθι μας
Μας ενοχλεί η αισθητή σου παρουσία
Είσαι σαν μύγα που κάθισε στη μύτη μας
και ακτινοβολεί απελπισία

Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας

Μας διαλύεις όσα χτίσαμε με ψέματα
και μας σνομπάρεις μ’ ένα βλέμμα ξεφτισμένο
Θα `νιωθες όμορφα αν βάζαμε τα κλάματα
όμως, αγόρι μου, σε έχουμε γραμμένο

ΠΑΡΤΥ ΣΤΟ 13ο ΟΡΟΦΟ 1987

ΠΑΡΤΥ ΣΤΟΝ 13ο ΟΡΟΦΟ

Ντροπή για τα μάτια σου, 

ντροπή

να είναι άδεια

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Πονάει πάντα η πρώτη φορά

Μα καμιά φορά, καμιά φορά

Πονά για πάντα η πρώτη φορά

Η ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΚΟΝΤΙΝΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

Όταν κρυώνω κι αρρωσταίνω ψάχνω εσένα
Θα `θελα να `μουν ο πιο κακός σου γιος
Να σου γκρινιάζω πως εδώ δε ζει κανένας
Να σ’ αγκαλιάζω κι ύστερα να σου ζητώ

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΣ

Τρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει
κάθε φορά που πλησιάζεις προς τα `δω
Με ξεσηκώνεις με χαλάς και μ’ αναγκάζεις
να μπω γυμνός στο ηλεκτρικό σου μακελειό

Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ
Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο
μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι
σαν τότε που ματώναμε μαζί
Μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη
ερωτευμένοι σχιζοφρενείς

Τρέχω συνέχεια να κρυφτώ μακριά από σένα
και όλο νομίζω πως μπορώ να γιατρευτώ
Πάνω σου πέφτω ξαφνικά και απεγνωσμένα
στα ηλεκτροσόκ σου προσπαθώ να αντισταθώ

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΠΗΡΩΝ

Κλείνω τ’ αυτιά μου σε κάθε ψέμα
που μου ξυπνά φόβο παράλογο
Είμαι περήφανος που ζω σαν τον καθένα
στην αυτοκρατορία των ανάπηρων

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΕΙΛΩΝ

Υποκλιθείτε στη μητέρα σιωπή
μη σας τρομάζει η καινούργια της όψη
Θα σας δεχτεί δε θα σας διώξει
αν κρατηθείτε όπως πρέπει βουβοί

Υποκλιθείτε στη μητέρα σιωπή
τώρα που αλλού δεν μπορείτε να πάτε
Τώρα που μάθατε ξανά ν’ αγαπάτε
το χαλαρό και υπνωτικό της κορμί

Φρόνιμοι όλοι
με υφός νικητών
διασκεδάστε
στο χορό των δειλών

Ξένοιαστοι όλοι
με παρελθόν πλαστό
ξαναδοθείτε
στο χορό των δειλών

Υποκλιθείτε στη μητέρα σιωπή
κι αφήστε την για σας να διαλέξει
πόση ευτυχία ο καθένας θ’ αντέξει
στην αγκαλιά της που προσμένει ζεστή

Υποκλιθείτε στη μητέρα σιωπή
νιώστε από μέσα σας το τέλος να τρίζει
μ’ αυτή τη δύναμη που ξέρει να πνίγει
κάθε σας φόβο και κάθε κραυγή

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΒΑΦΤΙΣΑΝ ΑΓΑΠΗ

Είμαστε ήρωες μιας άτολμης πράξης,
δυο ραγισμένοι αχώριστοι βράχοι
καθηλωμένοι στην σκιά μιας ανάγκης
μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη

ΟΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΞΑΝΑΓΥΡΝΑΝ Σ' ΕΜΑΣ

Οι χαμένοι φίλοι
κι οι χαμένοι εχθροί,
τα παλιά παιχνίδια
κι η καινούρια σιωπή,
τα ταξίδια που ακυρώθηκαν,
τα γλέντια που αναβλήθηκαν,
οι ελπίδες που διαλύθηκαν,
τα λόγια που αγνοήθηκαν

Όλα τελικά, όλα
Όλα τελικά ξαναγυρνάν σ' εμάς