Κοντά στην ψυχή

Αδέξια αμηχανία
κοντά στην ελπίδα σου όταν είσαι
Κάποιος που σε ξέρει,
κάποιος που σε νιώθει.
Κανείς δεν μπορεί να το προσπεράσει αυτό.

Υπάρχει μυστικό,
σε τρομάζει μέχρι θανάτου,
δε θες να το ξαναζήσεις.
Η παγίδα της ζωής σου,
που σε κρατά αιχμάλωτο στον ιστό της
και σε τρώει σιγά σιγά
γεμίζοντας ξερές πληγές το δέρμα σου.
Τι παράλογο, τι άφατο, τι ατυχία!
Αυτή που προοριζόταν να σε προστατεύει
απ' όλους τους εισβολείς του κόσμου.
Αυτή που θα 'πρεπε στη θέα σου
να λιώνει σαν κεράκι που το κοίταξε ο ήλιος.
Πως να λυθεί αυτός ο κόμπος;
πως να σταματήσει ο Σίσυφος να σπρώχνει το βράχο του;

Ξέρω...
δυστυχώς.
Με νοιάζει,
δυστυχώς.
Σαν ενδιάμεσος που ακούει κραυγές πόνου κι αγωνίας,
από κόσμους σκοτεινούς, κόσμους παλιούς.
Δεν μπορεί να τις σταματήσει,
τον βασανίζουν.

Ζητάς βοήθεια,
από μια συχνότητα που δεν την ακούς
και πως να στη δώσω,
δεν εκπέμπω αλλού πια,
πρέπει να συντονιστείς.

Μακάρι να σε βρεί μια ψυχή
ζεστή, δοτική
να λιώσει τον παγετώνα σου,
να θερμάνει τις θύελλές σου,
να θεραπεύσει τις πληγές σου,
να ξεφύγει απ' τα δηλητηριώδη βέλη σου
να σε μεγαλώσει απ' την αρχή
σ' ένα σπίτι παιδικό...